Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Η απόφαση του δικαστηρίου για τους χουντικούς στη δίκη του Πολυτεχνείου



Στις 16 Οκτωβρίου 1975 άρχισε η δίκη των κατηγορουμένων για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. 
Ολοκληρώθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1975 με βαριές καταδίκες για τους πρωταιτίους.
Η δίωξη των υπευθύνων για τη σφαγή του Πολυτεχνείου ξεκίνησε με πρωτοβουλία πολιτών στις 5 Σεπτεμβρίου 1974, ενάμισι μήνα μετά την πτώση της δικτατορίας. Ακολούθησε προανάκριση από τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά, ο οποίος παρέδωσε το πόρισμά του στις 14 Οκτωβρίου 1974 στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών. Στις 28 Ιουλίου 1975 το Συμβούλιο Εφετών με το βούλευμα υπ’ αριθμόν 677 παρέπεμψε την υπόθεση προς εκδίκαση στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών.

Η δίκη άρχισε στις 9 το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 1975, σε αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού για λόγους ασφαλείας. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο εφέτης Ιωάννης Κουσουλός και εισαγγελέας της έδρας ο Νικόλαος Γανώσης. Κατηγορούμενοι για 24 φόνους και σωρεία άλλων εγκλημάτων, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, 33 στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πολιτικοί. Ένας από τους κατηγορουμένους, ο πρώην έφεδρος αξιωματικός Ηλίας Τσιαπούρας φυγοδικούσε. Στις τελευταίες σειρές των εδωλίων κάθονταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτριος Ιωαννίδης για ηθική αυτουργία στις δολοφονίες.

82 δικηγόροι παρέστησαν στη δίκη, είτε ως συνήγοροι υπεράσπισης (Γ. Αλφαντάκης, Α. Ανδρεουλάκος, Ι. Καζάκος κ.ά.), είτε ως συνήγοροι πολιτικής αγωγής (Α. Λυκουρέζος, Ν. Κωνσταντόπουλος, Φ. Κουβέλης, Σπ. Φυτράκης, Ευ. Γιαννόπουλος κ.ά.).

Η ακροαματική διαδικασία κράτησε δυόμιση μήνες και από την αίθουσα παρέλασαν 237 μάρτυρες κατηγορίας και 47 υπεράσπισης.

«Ο... ανεύθυνος άρχων»

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ηγέτης της Χούντας τη στιγμή των γεγονότων, αμφισβήτησε με ένστασή του την αρμοδιότητα του δικαστηρίου να κρίνει τις πράξεις του, ισχυριζόμενος, ότι, ως (δήθεν) πρόεδρος της Δημοκρατίας (τίτλος τον οποίο ο ίδιος είχε αποδώσει στον εαυτό του) ήταν "ανεύθυνος άρχων". Το δικαστήριο απέρριψε την ένστασή του με το αιτιολογικό ότι η κυβέρνησή του είχε προέλθει κατόπιν πραξικοπήματος, οπότε ήταν παράνομη και ως εκ τούτου δεν προστατευόταν ο ίδιος από τις διατάξεις περί "ανευθύνου".



Ο δικαστής που δάκρυσε
Στη δίκη υπήρξαν, όπως ήταν αναμενόμενο, συνταρακτικές μαρτυρίες και αστήρικτες, ορισμένες φορές και φαιδρές δικαιολογίες από πλευράς κατηγορουμένων.

Ο δικαστής Ιωάννης Κουσουλός, χρόνια μετά, θα παραδεχθεί σε συνέντευξή του ότι «πολλές φορές δάκρυσα και καλυπτόμουν μη με πάρουν χαμπάρι».

Ο ίδιος θεωρούσε ότι την αρχηγία την είχε ο Ιωαννίδης, παρά το γεγονός ότι στη δίκη ο Παπαδόπουλος εμφανιζόταν ακόμη ως ηγέτης. Ο δικαστής πίστευε δε ότι «ο Ιωαννίδης ήταν ένας σκοτεινός τύπος που κινούσε τα νήματα από το υπόγειο».

Η απόφαση εκδόθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1975. 20 από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν από ποινές φυλάκισης ως ισόβια κάθειρξη και 12 αθωώθηκαν. Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Νικόλαος Ντερτιλής καταδικάσθησαν σε ισόβια, ενώ ο αρχηγός των Απριλιανών, Γεώργιος Παπαδόπουλος, καταδικάσθηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη.



Ο Παπαδόπουλος διαολόστειλε τους δημοσιογράφους

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Νικόλαος Ντερτιλής καταδικάσθησαν σε ισόβια, ενώ ο αρχηγός των Απριλιανών, Γεώργιος Παπαδόπουλος, καταδικάσθηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Μετά την ανακοίνωση της απόφασης, ο Παπαδόπουλος προκλητικός για μια ακόμη φορά διαολόστειλε τους δημοσιογράφους που τον πλησίασαν για μια δήλωση, ενώ ο "αόρατος δικτάτορας" Ιωαννίδης ζητούσε ειρωνικά να τον στήσουν στο απόσπασμα και ότι ήταν δίκη σκοπιμότητας. Πρέπει να σημειωθεί ότι το Φεβρουάριο του 1977 η υπόθεση εκδικάσθηκε σε δεύτερο βαθμό και οι περισσότεροι από τους "δευτεραγωνιστές" αθωώθηκαν....

Έχοντας προηγουμένως και μία ισόβια καταδίκη, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις φυλακές Κορυδαλλού το 1999, όπως και οι Ιωαννίδης (2010) και Ντερτιλής (2013). Το Φεβρουάριο του 1977 η υπόθεση εκδικάσθηκε σε δεύτερο βαθμό και οι περισσότεροι από τους «δευτεραγωνιστές» αθωώθηκαν.



Οι Κατηγορούμενοι
Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρώην δικτάτορας, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
Δημήτριος Ιωαννίδης, υποστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
Μιχαήλ Ρουφογάλης, υποστράτηγος ε.α., για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
  • Δημήτριος Ζαγοριαννάκος, στρατηγός ε.α., πρώην Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Νικόλαος Εφέσιος, υπουργός κατά τη δικτατορία, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, αδελφός του πρώην δικτάτορα και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, για ηθική αυτουργία και συνέργεια σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
  • Νικόλαος Ντερτιλής, ταξίαρχος ε.α., για ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες και για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Κωνσταντίνος Μαυροειδής, αντιστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες.
  • Νικόλαος Ραφαηλάκης, αντιστράτηγος ε,α., πρώην στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Βασίλειος Μπουκλάκος, ταγματάρχης ε.α., πρώην διοικητικός διευθυντής του Ρυθμιστικού Κέντρου (νυν ΕΚΑΒ), για συνέργεια σε ανθρωποκτονίες για επικίνδυνες σωματικές βλάβες, για βλασφημίες και παράνομη οπλοφορία.
  • Λουκάς Χριστολουκάς, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως για απόπειρες άνθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Νικόλαος Δασκαλόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής. πρώην αρχηγός Αστυνομίας Πόλεων, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, για απόπειρες ανθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομες κατακρατήσεις.
  • Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Λάμπρος Κωνσταντέλος, ανθυπασπιστής, ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο, για απόπειρες ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και φθορά ξένης ιδιοκτησίας σε βάρος πραγμάτων χρησίμων στο κοινό όφελος.
  • Θρασύβουλος Γιοβάνης, ταξίαρχος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως.
  • Μιχαήλ Γουνελάς, υπίλαρχος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως.
  • Παντελής Καραγιάννης, υποστράτηγος, υπαρχηγός Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και ανθρωποκτονίες.
  • Σταύρος Βαρνάβας, αντιστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και ανθρωποκτονίες.
  • Θωμάς Μυλωνάς, ενωμοτάρχης Χωροφυλακής, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Νικόλαος Κέφης, μοίραρχος Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Ιωάννης Λυμπέρης, έφεδρος ανθυπολοχαγός, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και απόπειρα ανθρωποκτονιών.
  • Αναστάσιος Αναστασίου, λοχαγός, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Κωνσταντίνος Λαδιάς, αστυνομικός διευθυντής, για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Νικόλαος Νηστικάκης, αστυφύλακας, για ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Ηλίας Καραδήμας, αστυφύλακας, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Νικόλαος Κατσάρας, δόκιμος υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Αντώνιος Λαζαράκος, αστυφύλακας, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Ευάγγελος Μαντζώρος, οδηγός αυτοκινήτου, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Αθανάσιος Σταυράκης, αστυφύλακας, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Ιωάννης Καλύβας, υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Δημήτριος Κατσούλης, ταγματάρχης Χωροφυλακής α.α., για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
  • Δημήτριος Πίμπας, ιδιωτικός υπάλληλος, πρώην πράκτορας της ΚΥΠ, για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.


Οι Kαταδικασθέντες
  • Δημήτριος Ιωαννίδης, υποστράτηγος ε.α., αρχηγός τότε της ΕΣΑ, 7 φορές ισόβια κάθειρξη για ηθική αυτουργία σε επτά ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
  • Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρώην δικτάτορας, 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
  • Σταύρος Βαρνάβας, αντιστράτηγος ε.α., 3 φορές ισόβια κάθειρξη, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για ηθική συναυτουργία τριών ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως, μεταξύ των οποίων και του νεαρού Διομήδη Κομνηνού και 17 άλλων ανθρωποκτόνων αποπειρών.
  • Νικόλαος Ντερτιλής, ταξίαρχος ε.α., ισόβια κάθειρξη και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για την ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε βάρος τού νεαρού Μυρογιάννη.
  • Κωνσταντίνος Μαυροειδής, αντιστράτηγος ε.α., τότε αρχηγός της ΑΣΔΕΝ, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 7 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια σε έξι ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και 37 απόπειρες ανθρωποκτονιών. Το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
  • Δημήτριος Ζαγοριαννάκος, στρατηγός ε.α., τότε αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, σε 25 χρόνια κάθειρξη και 7 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια ανθρωποκτονιών και αποπειρών ανθρωποκτονιών. Το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
  • Παντελής Καραγιάννης, υποστράτηγος ε.α., πρώην υπαρχηγό της Χωροφυλακής, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια σε τρεις ανθρωποκτονίες και 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Ιωάννης Λυμπέρης, πρώην έφεδρος ανθυπολοχαγός, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 8 χρόνια στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για δύο ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και μία απόπειρα ανθρωποκτονίας.
  • Αθανάσιος Σταυράκης, αστυφύλακας, 10 χρόνια κάθειρξη και 5 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Στον καταδικασθέντα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
  • Λουκάς Χριστολουκάς, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, 3 χρόνια, 6 μήνες και 15 ημέρες φυλάκιση κατά συγχώνευση, για απλή συνέργεια δια παραλείψεως σε 25 επικίνδυνες σωματικές βλάβες ισαρίθμων παθόντων. Του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
  • Μιχαήλ Ρουφογάλης, υποστράτηγος ε.α., τότε διοικητής ΚΥΠ, 3 χρόνια φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων.
  • Δημήτριος Κατσούλης, ταγματάρχης Χωροφυλακής ε.α., 2 χρόνια φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων.
  • Βασίλειος Μπουκλάκος, ταγματάρχης ε.α., πρώην διοικητικός διευθυντής του Ρυθμιστικού Κέντρου (νυν ΕΚΑΒ), 20 μήνες και 15 ημέρες φυλάκιση κατά συγχώνευση, για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες διαπραχθείσες από αγνώστους, παράνομη οπλοφορία και βλασφημίες.
  • Ιωάννης Καλύβας, υπαστυνόμος, 10 μήνες φυλάκιση για ηθική αυτουργία σε 9 περιπτώσεις σωματικών βλαβών.
  • Μιχαήλ Γουνελάς, υπίλαρχος ε.α., επικεφαλής του άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, 18 μήνες φυλάκιση κατά συγχώνευση για αυτουργία στη σωματική βλάβη σε βάρος της φοιτήτριας Πέπης Ρηγοπούλου, καθώς και της φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων στο κοινό όφελος.
  • Θρασύβουλος Γιοβάννης, ταξίαρχος ε.α., επικεφαλής της επιχείρησης εκκένωσης του Πολυτεχνείου, 18 μήνες φυλάκιση κατά συγχώνευση για αυτουργία στη σωματική βλάβη σε βάρος της φοιτήτριας Πέπης Ρηγοπούλου, καθώς και της φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων στο κοινό όφελος.
  • Νικόλαος Ραφαηλάκης, αντιστράτηγος ε.α., πρώην στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, 12 μήνες φυλάκιση για απλά συνέργεια στις πράξεις των Γουνελά και Γιοβάνη.
  • Δημήτριος Πίμπας, ίδιωτικός υπάλληλος, πρώην πράκτορας της ΚΥΠ, 10 μήνες φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων. Στον καταδικασθέντα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας.
  • Ηλίας Καραδήμας, αστυφύλακας, που υπηρετούσε κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στο Ρυθμιστικό Κέντρο, 10 μήνες φυλάκιση για επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος αγνώστου.
  • Νικόλαος Νηστικάκης, αστυφύλακας, που υπηρετούσε κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στο Ρυθμιστικό Κέντρο, 5 μήνες φυλάκιση για σωματική βλάβη σε βάρος άγνωστου δικηγόρου.


Αθωωθέντες
  • Νικόλαος Εφέσιος, υπουργός κατά τη δικτατορία, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, αδελφός του πρώην δικτάτορα και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, για ηθική αυτουργία και συνέργεια σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
  • Νικόλαος Δασκαλόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής, πρώην αρχηγός Αστυνομίας Πόλεων, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως για απόπειρες ανθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομες κατακρατήσεις.
  • Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Λάμπρος Κωνσταντέλος, ανθυπασπιστής, ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο, για απόπειρες ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και φθορά ξένης ιδιοκτησίας σε βάρος πραγμάτων χρησίμων στο κοινό όφελος.
  • Θωμάς Μυλωνάς, ενωμοτάρχης Χωροφυλακής, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Νικόλαος Κέφης, μοίραρχος Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Αναστάσιος Αναστασίου, λοχαγός, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
  • Κωνσταντίνος Λαδιάς, αστυνομικός διευθυντής, για παράνομες κατακρατήσεις.
  • Νικόλαος Κατσάρας, δόκιμος υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Αντώνιος Λαζαράκος, αστυφύλακας, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
  • Ευάγγελος Μαντζώρος, οδηγός αυτοκινήτου, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.

Πηγή: sansimera.gr/wikipedia ,{μέσω : iefimerida.gr 30.12.17}


Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Τζίντζερ, ένα σπουδαίο φάρμακο κατά του καρκίνου,όπως και ο κουρκουμάς!




Το τζίντζερ ανήκει στην ίδια κατηγορία με την ισχυρή αντικαρκινική ουσία κουρκούμη και είναι γνωστό για την ικανότητά του να συρρικνώνει τους όγκους.
Το τζίντζερ έχει ακόμη μεγαλύτερα οφέλη απ’ ό,τι πολλά φάρμακα κατά του καρκίνου, τα οποία έχουν αποδειχτεί αναποτελεσματικά και μερικές φορές ενδέχεται να επιταχύνουν τον θάνατο ορισμένων ασθενών.
Αποτελεί συστατικό τροφίμων και ποτών και καταναλώνεται σε μικρές δόσεις από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Οι φαρμακευτικές ιδιότητες του τζίντζερ ξεπερνούν κατά πολύ ακόμη και προηγμένα φαρμακευτικά προϊόντα.
Σε μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια των ΗΠΑ, αποδείχτηκε ότι
  •  το εκχύλισμα τζίντζερ κατάφερε να συρρικνώσει το μέγεθος του όγκου του προστάτη στα ποντίκια σε ποσοστό 56%. 
  • Οι αντικαρκινικές του ιδιότητες παρατηρήθηκαν ταυτόχρονα με τον ρόλο του στη μείωση της φλεγμονής, καθώς αποτελεί πλούσια πηγή αντιοξειδωτικών.
Στο μεταξύ, το τζίντζερ δεν παρουσιάζει σχεδόν καθόλου παρενέργειες και έχει αποτελέσει μέρος της διατροφής σε πολλούς πολιτισμούς εδώ και αιώνες. Έχει αποδειχτεί ότι το εκχύλισμα τζίντζερ ασκεί σημαντική ανασταλτική επίδραση στην ανάπτυξη ενός φάσματος καρκινικών κυττάρων στον προστάτη. 
  • Τουλάχιστον 17 άλλες μελέτες κατέληξαν σε παρόμοια συμπεράσματα σχετικά με την αντικαρκινική δράση του, αποδεικνύοντας επίσης ότι το συγκεκριμένο μπαχαρικό είχε θετικά αποτελέσματα για περισσότερες από 101 ασθένειες.







Πηγή: iefimerida.gr ,04|07|2014

Οι πολλές θεραπευτικές ιδιότητες του τζίντζερ !


Θέλετε να μάθετε για τις θεραπευτικές ιδιότητες του τζίντζερ;
Το πανίσχυρο αυτό φυτό προέρχεται από την Ινδοκίνα αλλά πλέον καλλιεργείται σε αρκετές τροπικές περιοχές. Υπάρχουν ποικίλες χρήσεις και διαφορετικές ποικιλίες του τζίντζερ, όμως οι καλύτερες προέρχονται από την Ινδία, την Τζαμάικα και την Αυστραλία
Εδώ και εκατοντάδες χρόνια είναι γνωστές οι θεραπευτικές του ιδιότητες ενώ χρησιμοποιείται και στην γαστρονομία. Ας μάθουμε λοιπόν για τα ευεργετικά οφέλη του ώστε να το προσθέσουμε στο διατροφολόγιό μας.

Εσωτερικές χρήσεις του τζίντζερ
  • Βελτιώνει τις λειτουργίες του πεπτικού συστήματος: πρόκειται για μια από τις πιο δημοφιλείς ιδιότητες του τζίντζερ. 
  • Διεγείρει το πάγκρεας αυξάνοντας τα ένζυμα που συμμετέχουν στην πέψη και ενισχύει την απορρόφηση των τροφών.
  • Βοηθάει στην πρόληψη των εντερικών προβλημάτων: λόγω της αντιβακτηριακής του δράσης προλαμβάνει τις αλλαγές στην εντερική χλωρίδα.
  • Είναι πολύ αποτελεσματικό κατά της ναυτίας: πρόκειται για την καλύτερη θεραπεία ενάντια στη ναυτία, από οποιονδήποτε λόγο και αν προέρχεται. Για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη ναυτία κατά τη διάρκεια ενός ταξιδίου (με πλοίο, αυτοκίνητο, λεωφορείο κλπ). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ανθρώπους που κάνουν χημειοθεραπείες, τις εγκύους κατά τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης (σε αυτή τη περίπτωση, η θεραπεία δεν πρέπει να είναι μακροχρόνια) καθώς και για μετεγχειρητική ναυτία.
  • Θεραπεύει το έλκος και ταυτόχρονα αποτρέπει την ανάπτυξή του. Λόγω της αντιβακτηριακής του δύναμης, εξαλείφει τα βακτήρια Helicobacter Pylori τα οποία εκκρίνουν αμμωνία.
  • Το τζίντζερ είναι εξαιρετική φυσική θεραπεία για την γαστρίτιδα και τον περιορισμό των υπερβολικών στομαχικών οξέων.
  • Μειώνει τη διάρροια και την δυσκοιλιότητα: εξαλείφει τα επιβλαβή βακτήρια και μικροοργανισμούς όπως η E. Coli, η οποία προκαλεί διάρροια στα παιδιά και γαστρεντερίτιδα. Ταυτόχρονα αυξάνει την εντερική περίσταλση, η οποία προωθεί τις εντερικές κινήσεις σε περίπτωση δυσκοιλιότητας.
  • Προλαμβάνει τις καρδιακές παθήσεις: είτε πρόκειται για ανακοπή, θρόμβωση, στηθάγχη του θώρακα.
  • Προωθεί την καλή κυκλοφορία στα άκρα: περιορίζει τους πόνους στα πόδια ή αλλά συμπτώματα στα δάχτυλα που προκαλούνται από την ασθένεια Raynaurd.
  • Βοηθάει στην αναγέννηση ιστών στις πληγές και στα κρυοπαγήματα.
  • Αποτελεσματικό κατά της γρίπης: το τζίντζερ μειώνει τον πυρετό, τη ρινική συμφόρηση και τους πόνους στις αρθρώσεις που προκαλούνται λόγω της γρίπης. Αν έχετε κάποιο κρύωμα, μειώνει την πίεση στο στήθος που προκαλείται από την συσσώρευση βλεννογόνων. Αυτό ισχύει και για όσους πάσχουν από ιγμορίτιδα και ρινική συμφόρηση.
  • Θεραπεύει την χρόνια κόπωση: Το σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης είναι πολύ συχνό πρόβλημα. Το άτομο αισθάνεται πάντα κουρασμένο και αδύναμο παρά τον επαρκή ύπνο και την ξεκούραση.
  • Ισχυρό αντιφλεγμονώδες και αναλγητικό: ευεργετικό για την αρθρίτιδα, την οστεοαρθρίτιδα, τον πόνο στις αρθρώσεις και τις φλεγμονές που προκαλούνται από τραυματισμούς. Ευεργετικό επίσης για όσους πάσχουν από σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα.

Εξωτερικές χρήσεις του τζίντζερ
Για τον πονόδοντο: μασήστε μια πολύ λεπτή φέτα.
Μειώνει την κακοσμία του στόματος: Το τζίντζερ χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια για τη θεραπεία της κακοσμίας του στόματος. Το τζίντζερ αναζωογονεί το στόμα μετά από τα γεύματα και καθώς αυξάνει την παραγωγή σάλιου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από άτομα που έχουν πάντα ξηρό στόμα.
Δυνατό αφροδισιακό: μερικοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι μπορεί να διεγείρει και να προκαλέσει σεξουαλική επιθυμία και να αυξήσει τα επίπεδα της λίμπιντο τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες.
Πώς μπορείτε να καταναλώσετε το τζίντζερ;

Για να μπορέσετε να επωφεληθείτε από όλες τις ιδιότητες του τζίντζερ, θα πρέπει να μάθετε για τους διαφορετικούς τρόπους κατανάλωσής του. Μερικές θεραπείες απαιτούν μια συγκεκριμένη μέθοδο κατάποσης αλλά γενικότερα μπορείτε να επιλέξετε αυτή που θεωρείται καλύτερη ή την απλούστερη.

Αναλόγως της πάθησής σας, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αφεψήματα από φρέσκους ή αποξηραμένους βολβούς, κάψουλες, smoothies, αιθέρια έλαια κλπ. Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε μαζί με το τζίντζερ και άλλα θεραπευτικά φυτά για να πάρετε καλύτερα αποτελέσματα.

Αν θέλετε να καταναλώσετε ωμή τη ρίζα τζίντζερ, ακολουθήστε τα παρακάτω βήματα:
Αρχικά πλύνετε και καθαρίστε το καλά. Στη συνέχεια, τρίψτε το ή κόψτε το σε κύβους για να το προσθέσετε σε σούπες, σάλτσες ή βραστά (με αυτό το τρόπο δεν το τρώτε ωμό). Θα μπορούσατε να μουλιάσετε μια αποξηραμένη ρίζα σε νερό, ζωμό ή χυμό και να την προσθέσετε στις συνταγές σας. Μπορεί επίσης να είναι συνοδευτικό στο σούσι καθώς και σε άλλα εξωτικά πιάτα.

Το ξίδι χρησιμοποιείται συχνά για τη παρασκευή πίκλας από τζίντζερ. Για τη διατήρησή του, μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε ζάχαρη, αλάτι μαζί με ξίδι, ή λάδι. Μπορείτε επίσης να το τρίψετε και να το προσθέσετε σε γλυκά, κάρυ, τηγανητά, κάθε είδους αρτοσκευάσματα και σε σάλτσες. Θα μπορούσατε επίσης να το κρυσταλλοποιήσετε, βράζοντας το σε νερό για 30 λεπτά. Στη συνέχεια, στραγγίξτε το και σε μια κατσαρόλα προσθέστε τρεις κουταλιές της σούπας νερό και τρεις κουταλιές της σούπας ζάχαρη και βάλτε το να βράσει. Αφήστε το να βράσει μέχρι εξατμιστεί όλο το νερό.

Η πιο κοινή εναλλακτική για την κατανάλωση του τζίντζερ είναι σε μορφή αφεψήματος. Είναι όμως ελαφρώς πικρό. Θα χρειαστείτε περίπου 85 ml τζίντζερ, 700 ml νερό και μια γλυκαντική ουσία της επιλογής σας (όπως η στέβια, το μέλι, σιρόπι σφένδαμου ή μαύρη ζάχαρη). Πλύνετε και στεγνώστε καλά τη ρίζα, καθαρίστε από τη φλούδα και κόψτε τη σε λεπτές φέτες. Βράστε νερό, προσθέστε το τζίντζερ και αφήστε το να βράσει για μερικά λεπτά. Άλλη μια επιλογή είναι να βάλετε τη ρίζα σε ένα μπολ και να ρίξετε καυτό νερό μέχρι να το καλύψετε. Αφήστε το έτσι για 5 λεπτά. Σε κάθε περίπτωση στραγγίξτε και πιείτε το. Αρκετοί άνθρωποι προσθέτουν και φέτες από λεμόνι ή χυμό από λεμόνι, κυρίως όταν έχουν κάποιο κρύωμα. Για επείγουσες περιπτώσεις, μπορείτε να το καταναλώσετε ωμό ή σε τρίμματα.

https://meygeia.gr/therapeftikes-idiotites-tou-tzintzer/

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

kalim

Νέος σκληρός γύρος αντιπαράθεσης Πάνου Καμμένου – Ντόρας Μπακογιάννη για το Σκοπιανό !!!


Μαίνεται η σκληρή αντιπαράθεση του υπουργού Εθνικής Αμυνας Πάνου Καμμένου με την πρώην υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη για το θέμα
 της ονομασίας των Σκοπίων,
 με αφορμή τα όσα έχει δηλώσει ο κ. Καμμένος περί μη συγκατάθεσης του στην χρήση του όρου Μακεδονία στο όνομα της γειτονικής χώρας.
Η κ. Μπακογιάννη μιλώντας σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ επανέλαβε την εκπεφρασμένη άποψη της ΝΔ πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση συναίνεσης της αξ. αντιπολίτευσης αν προηγουμένως δεν υπάρχει κοινή γραμμή της Κυβέρνησης.
  • «Δεν μπορεί να προσέρχεται σε μία εθνική διαπραγμάτευση η κυβέρνηση κ να έχει δύο διαφορετικές θέσεις. Μόνο με ενιαία εθνική θέση μπορούμε να διαπραγματευτούμε με επιτυχία. Αλλιώς δε θα σε θεωρήσει κανένας συνομιλητής σου σοβαρό» υποστήριξε η βουλευτής της ΝΔ και κατέληξε: «Ξεκινήσαμε με Βαρουφάκη και καταλήγουμε στον Καμμένο».
Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας απάντησε με προσωπική επίθεση προς την Ντ. Μπακογιάννη. Σε ιδιαίτερα υψηλούς τόνους ο κ. Καμμένος δήλωσε:
  • «Ημέρες εορτών καταλαβαίνουμε ότι της κ. Μπακογιάννη της λείπουν τα δώρα της Siemens, τα πληρωμένα δείπνα του κ. Χριστοφοράκου, ενώ μετά την αποπομπή της από τον αδελφό της νοσταλγεί τις εποχές που μετρούσε ο λόγος της και δεν μπορεί πλέον να την παρηγορήσει ούτε ο κουμπάρος της που ετοιμάζεται να απολογηθεί για το μισό ποινικό κώδικα».

«Το γαρ πολύ της θλίψεως»

Συνεργάτες της πρώην υπουργού σχολιάζοντας την ανακοίνωση του ΥΕΘΑ επισήμαναν πως «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη» προσθέτοντας πως «αν αυτό δεν είναι κατανοητό ο κ. Καμμένος να ανοίξει το λεξικό του Μπαμπινιώτη...».

http://www.kathimerini.gr/941259/article/epikairothta/politikh/neos-gyros-antipara8eshs-kammenoy--nt-mpakogiannh-gia-to-skopiano

Με εντολή του Στάλιν δημιουργήθηκε το λεγόμενο «μακεδονικό έθνος».-Ντοκουμέντο του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής.- Συνέντευξη του Σεργκέι Τσεχμίστρενκο
























Η αλήθεια στη Ρωσία στοιχίζει τόσο όσο και στις υπόλοιπες χώρες. Τα θύματα ανάμεσα στους δημοσιογράφους υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει η δημοσιογραφία.
Η συνέντευξη αυτή είναι η πρώτη μιας σειράς συνεντεύξεων του JAJ με Ρώσους δημοσιογράφους σε μια προσπάθεια γνωριμίας μαζί τους, αλλά και καταγραφής των προβλημάτων και των προβληματισμών τους.

Η Ρωσία ήταν και παραμένει ο μεγάλος, γοητευτικός άγνωστος για τον πολίτη της Δύσης. Η πλειοψηφία των πολιτών στις χώρες της Δύσης, γνωρίζουν τη Ρωσία της λογοτεχνίας και φοβούνται την άγνωστη Ρωσία.

Ο διάλογος ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία διεξαγόταν και διεξάγεται πάντα με δυσκολία, αμοιβαία καχυποψία και με πολύ αργούς ρυθμούς, σε σημείο που πολλές φορές, ο διάλογος έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.

Αυτό ήταν λίγο πολύ το πλαίσιο της συζήτησης που είχα με τον Σεργκέι Τσεχμίστρενκο, καθισμένοι σε ένα γεωργιανό εστιατόριο στο κέντρο της Μόσχας, όπου δοκιμάζοντας εθνικές λιχουδιές του Καυκάσου και πίνοντας παγωμένη βότκα, βαλθήκαμε να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα.



πηγή φωτό

Λίγες ώρες αργότερα, τα προβλήματα παρέμεναν πάντα άλυτα, το δημοσιογραφικό κασετόφωνο είχε καταγράψει όλη την ενδιαφέρουσα συζήτηση, ένα μέρος της οποίας δημοσιεύουμε σήμερα.

Έχετε σπουδάσει Ιστορία. Πώς γίνατε δημοσιογράφος και πώς σας βοήθησε η Ιστορία να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις του δημοσιογραφικού λειτουργήματος;

“Δε θα γινόμουν ποτέ δημοσιογράφος, αν δεν συνέβαιναν οι συγκλονιστικές αλλαγές στη Ρωσία, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Κοντολογίς, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή του κομμουνιστικού καθεστώτος, ήταν πολύ δύσκολη η ζωή του επιστήμονα και ιδιαίτερα εκείνου που ασχολείτο με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Ο μισθός μου ως επιστήμονα ιστορικού κάποια στιγμή ήταν επτά δολάρια το μήνα. Φυσικά, εγώ, όπως όλοι οι συμπατριώτες μου προσπάθησα να τα βγάλω πέρα. Μετάφραζα από τα ελληνικά και προς τα ελληνικά, κυρίως έγγραφα Ποντίων που επαναπατρίζονταν. Έγραφα επιστημονικά άρθρα με βάση το αρχειακό υλικό για έναν Έλληνα συνάδελφο, ο οποίος εργαζόταν τότε στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας. Προσπάθησα μάλιστα να πάρω υποτροφία από την ελληνική κυβέρνηση.
  Το θέμα ήταν ότι ένας φίλος μου, ο οποίος εργαζόταν στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, μου έδωσε ένα ανεκτίμητο ντοκουμέντο: 
* ένα ενημερωτικό σημείωμα για τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής και για το πώς στην δεκαετία του 1930
η Κομμουνιστική Διεθνής με εντολή του Στάλιν δημιούργησε 
το «μακεδονικό έθνος».



πηγή φωτό

Στο ενημερωτικό αυτό σημείωμα αναφέρονταν όλα τα έγγραφα και οι φάκελοι της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τα οποία αν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 βρίσκονταν στη Ελλάδα θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο στη διεθνή συζήτηση γύρω από το «μακεδονικό ζήτημα» προς όφελος των Αθηνών. Αλλά… ο υπεύθυνος του ΥΠΕΞ Ελλάδας, ο γνωστός και σεβαστός Ευάγγελος Κωφός, στον οποίο απευθύνθηκα για να με βοηθήσει, για κάποιο λόγο δεν θέλησε να ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό και να μου χορηγηθεί η σχετική υποτροφία. Αποφάσισα τότε να εγκαταλείψω την επιστημονική μου καριέρα και να κάνω μια ριζική τομή ως προς την επαγγελματική μου ενασχόληση. Εκείνη την περίοδο ακριβώς, είχε ιδρυθεί η νέα καθημερινή εφημερίδα «Κομερσάντ» («КоммерсантЪ»), η οποία σήμερα είναι μεταξύ εκείνων που έχουν την μεγαλύτερη επιρροή στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της Ρωσίας. Διευθυντής του τμήματος διεθνών ειδήσεων ήταν ένας συμφοιτητής της συζύγου μου και μου ζήτησε να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στη δημοσιογραφία. Με κάλεσε για μια συζήτηση και έκτοτε, εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, ανήκω σε αυτό το επάγγελμα.

Θα πρέπει να σημειώσω πως στις αρχές ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Για σκεφτείτε, είχα συνηθίσει να γράφω άρθρα έκτασης είκοσι και τριάντα σελίδων και ξαφνικά έπρεπε να μάθω να γράφω μονόστηλα σαράντα – πενήντα λέξεων. Τους πρώτους έξι μήνες δεν με είδε ο ήλιος: πήγαινα στην εφημερίδα πριν ξημερώσει και έφευγα αφού είχε δύσει ο ήλιος. Η καλή επιστημονική και επαγγελματική σκευή που είχα με βοήθησε πολύ να προσαρμοστώ στη νέα μου δουλειά και ως ιστορικός ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα, απ’ ότι για διάφορους άλλους συναδέλφους μου. Βλέπετε, κανείς από αυτούς δεν μπορούσε να κατανοήσει τις βαθύτερες αιτίες εκείνων των γεγονότων που συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μας τόσο στη χώρα μας όσο και στον κόσμο”.

Πόσες φορές σας απέλυσαν όλα αυτά τα χρόνια;

“Για να είμαι ειλικρινής έπαψα να μετράω. Ποτέ δεν έμεινα στην ίδια θέση για περισσότερα από τρία χρόνια. Λένε πως υπάρχουν μάλιστα επιστημονικές εργασίες, οι οποίες ισχυρίζονται πως τρία χρόνια είναι η ιδανική περίοδος για να παραμείνεις στην ίδια θέση με τα ίδια καθήκοντα. Το σημαντικότερο είναι να βελτιώνεις διαρκώς της γνώσεις και τις επαγγελματικές του δεξιότητες, ώστε να είσαι πάντα μέσα στην αγορά εργασίας. Τα χρόνια που ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία, απέκτησα γνώσεις πολλών επαγγελμάτων: εργάστηκα σε καθημερινές εφημερίδες, σε μηνιαία περιοδικά, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Έμαθα να οργανώνω από το μηδέν ΜΜΕ αλλά και να αναλαμβάνω ζημιογόνες εκδόσεις και να τις κάνω κερδοφόρες. Συνεπώς, όταν έχανα τη δουλειά μου, πίστευα πάντα πως δεν θα μείνω για πολύ άνεργος”.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σας ως δημοσιογράφου;

“Μια φορά, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 είχα μπει πολύ βαθιά στο θέμα του λαθρεμπορίου όπλων. Τότε ανακάλυψα τη συμμετοχή πολλών εκπροσώπων της τότε πολιτικής ελίτ σε παράνομες πράξεις. Λίγο πριν την κυκλοφορία ενός άρθρου, φίλοι μου, οι οποίοι είχαν άμεση σχέση με αυτή την υπόθεση με συμβούλευσαν να εξαφανιστώ από τη Ρωσία για δύο εβδομάδες. Αναγκάστηκα, μέσω Τουρκίας, για να χαθούν τα ίχνη μου, να πάω αεροπορικώς στην Ελλάδα και να κρυφτώ στο σπίτι καλών μου φίλων. Δύο εβδομάδες αργότερα ήρθε σήμα από τη Ρωσία: «Όλα καλά, μπορείς να επιστρέψεις». Λίγο πριν από αυτό, δέχτηκα ορισμένα τηλεφωνήματα από κάποιους «καλοθελητές», οι οποίοι απαίτησαν να σταματήσω την έρευνα μου. Ευτυχώς, οι απειλές έμειναν μόνο στα λόγια.

Υπάρχουν όμως και δυσκολίες στο δημοσιογραφικό επάγγελμα και όχι μόνο κίνδυνοι. Είναι δύσκολο να δημιουργήσεις εκ του μηδενός ένα νέο προϊόν. Κάθε start up είναι άπειρα ξενύχτια, δουλεύεις επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Η ανταμοιβή όμως είναι αδρή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να είσαι μάρτυρας στη γέννηση ενός νέου ΜΜΕ, στην οποία συμμετείχες κι εσύ”!

Έχει σήμερα κάποιο νόημα να λέμε ότι οι αποκαλύψεις για τις αυθαιρεσίες της εξουσίας μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο;
“Έχει. Όχι μόνο σήμερα, αλλά πάντα. Σε εμάς, τη δημοσιογραφία, τα ΜΜΕ, δεν είναι τυχαίο που την αποκαλούν «τέταρτη εξουσία». Πολύ συχνά, οι δημοσιογραφικές συγκεκριμένα έρευνες οδηγούν σε ηχηρές παραιτήσεις από σημαντικές θέσεις εξουσίας. Είναι αλήθεια πως στα τελευταία χρόνια στη Ρωσία, φευ, αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Είναι συχνότερο το φαινόμενο η εξουσία να αγνοεί επιδεικτικά αυτά τα δημοσιεύματα. Αυτό όμως δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο τη δημοσιογραφία, αλλά και την ίδια την κοινωνία: οι εντυπωσιακές αποκαλύψεις για τη διαφθορά και την αυθαιρεσία πολλές φορές αφήνουν αδιάφορους τους συμπολίτες μας. Σε αντίθεση με τη Δύση, η Κοινωνία των πολιτών στη χώρα μου βρίσκεται σε εμβρυακή κατάσταση. Είναι αδύνατον μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα να διασχίσουμε μια διαδρομή, την οποία η Ευρώπη διέσχισε στη διάρκεια μερικών αιώνων. Οι άνθρωποι θα πρέπει να βιώσουν ότι έχουν ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα. Να κατανοήσουν ότι πολλά εξαρτώνται ειδικά από αυτούς. Δυστυχώς, η ιστορία της Ρωσίας, με την μακραίωνη δουλειά της πλειοψηφίας του πληθυσμού, διαμόρφωσε μια πατερναλιστική συνείδηση στο λαό. Η σοβιετική ιστορία απλά την ενίσχυσε. Οι άνθρωποι συνήθισαν για όλα να θεωρούν υπεύθυνο όχι τον εαυτό τους αλλά το κράτος και τους αξιωματούχους ως εκπροσώπους του. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει. Παρόλα αυτά, με γιγαντιαία βήματα προσπαθούμε να μειώσουμε την απόστασή που μας χωρίζει από τη Δύση σε αυτό το ζήτημα”.

Συμμετείχατε στα πολιτικά γεγονότα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα από εκείνη την εποχή, κατά τη γνώμη σας, τόσο ως ιστορικού όσο και ως δημοσιογράφου;

“Πιθανόν να εκπλαγείτε, αλλά η αποτίμηση εκείνων των γεγονότων ως δημοσιογράφου, διαφέρει ριζικά από την αντίστοιχη που κάνω ως ιστορικός. Ως δημοσιογράφος χαιρέτισα τις αλλαγές, στο βαθμό που σήμαιναν την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος και το θρίαμβο της ελευθερίας του λόγου. Ως ιστορικός κατανοώ (ιδιαίτερα από τη θέση που βρίσκομαι σήμερα) ότι ήταν μια μεγάλη τραγωδία για τη Ρωσία και ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν θα υπήρχε η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία, το ISIS και οι άλλες καταστροφές που έπεσαν πάνω μας το τελευταίο διάστημα. Όλα αυτά όμως πρέπει να τύχουν μια άλλης, λεπτομερούς συζήτησης που βγαίνει έξω από τα πλαίσια της σημερινής μας συνομιλίας”.

Ήσασταν διευθυντής πολιτικών περιοδικών την εποχή που στη Ρωσία μετά από πολλές δεκαετίες λογοκρισίας, υπήρχε ελευθερία του λόγου. Τι ήταν αυτό που πρόσφερε η δημοσιογραφία στην κοινωνία εκείνη την εποχή;

“Ναι, η ελευθερία του Λόγου πριν από είκοσι χρόνια, ουσιαστικά, ήταν απόλυτη. Μπορούσαμε να γράψουμε για όλους και για όλα, χωρίς να φοβόμαστε διώξεις από την πλευρά της εξουσίας. Κάπως αδιόρατα όμως, την πολιτική λογοκρισία της εποχής της ΕΣΣΔ, την υποκατέστησε η οικονομική λογοκρισία. Αρχικά όλα τα ΜΜΕ ήταν ανεξάρτητα, ανήκαν στους εργαζόμενούς τους, δηλαδή στους δημοσιογράφους. Για να εκδοθεί όμως μια εφημερίδα χρειάζεται χαρτί και μελάνι, για τη δημιουργία τηλεοπτικών εκπομπών χρειάζεται πανάκριβος εξοπλισμός και στούντιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα ΜΜΕ να περάσουν στα χέρια είτε πλουσίων είτε (ιδιαίτερα στην επαρχία) να εξαρτώνται οικονομικά από τις τοπικές αρχές, τους κυβερνήτες και τους δημάρχους. Και είναι γνωστό ότι όποιος πληρώνει αυτός δίνει την παραγγελιά στη μουσική. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 ουσιαστικά όλα τα ΜΜΕ στη Ρωσία μετατράπηκαν σε εργαλεία των ιδιοκτητών τους. Με τη βοήθειά τους οι ολιγάρχες και το κράτος πολεμούσαν μεταξύ τους. Υπό την οπτική γωνία του κοινωνικού συμφέροντος, η ελευθερία του λόγου οδήγησε σε πολυσήμαντα αποτελέσματα. Από την μία πλευρά, οι άνθρωποι έμαθαν πολλά καινούρια πράγματα για τη χώρα και τον κόσμο, όλα εκείνα που προηγουμένως αποσιωπούνταν για ολόκληρες δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά, στη δεκαετία του ’90 είχαμε την μείωση της επιρροής των ΜΜΕ. Αν προηγουμένως, ακόμη και στη σοβιετική εποχή, κάθε δημοσίευμα ήταν ένα σημαντικό σημάδι και για την εξουσία και για την κοινωνία, τώρα πια πολλές έρευνες και αποκαλύψεις απλά έπαψαν να τραβούν την προσοχή. Αυτό συμβαίνει γιατί, εν μέρει, τα δημοσιεύματα αυτά θεωρήθηκαν πως πρόκειται για μια ακόμη «τροχιοδεικτική βολή» στον πόλεμο της συκοφάντησης που έχει ξεσπάσει μεταξύ των ολιγαρχών και τίποτα παραπάνω”.

Ο δημοσιογράφος εναντίον του Λεβιάθαν της εξουσίας: υπάρχει νικητής;

“Ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να μάχεται την εξουσία (δεν θα λάβουμε υπόψη μας ακραία περιστατικά, όταν η εξουσία μετατρέπεται σε εξουσία αντιλαϊκού, φασιστικού τύπου). Ο δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος να ασκεί δημιουργική αντιπολίτευση στην εξουσία. Να της υποδεικνύει τα σφάλματά της, να αναζητάει και να βρίσκει τις ανεπάρκειές της, να την βοηθάει να τα διορθώσει, να αποκαλύπτει τους διεφθαρμένους εκπροσώπους της εξουσίας και να βοηθάει το λαό. Σε τελική ανάλυση, εμείς και η εξουσία έχουμε κοινή αποστολή: να εργαζόμαστε προς όφελος των συμπολιτών μας”.

Πόσο πολύ άλλαξε η δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια; Πώς το Διαδίκτυο αλλάζει την ουσία αλλά και την καθημερινή ζωή του δημοσιογράφου; Μπορούν οι Bloger’s να υποκαταστήσουν τους δημοσιογράφους;

“Η δουλειά του δημοσιογράφου σήμερα δεν νοείται χωρίς το Διαδίκτυο. Από τη μία πλευρά του Διαδίκτυο έχει κάνει τη ζωή μας πολύ πιο εύκολη, αλλά από την άλλη, την έχει κάνει και πολύ περίπλοκη. Βλέπετε, σήμερα ο κόσμος μαθαίνει τα νέα όχι από τις εφημερίδες ή την τηλεόραση, αλλά από το διαδίκτυο και τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν με επιτυχία το Διαδίκτυο, οι δημοσιογράφοι είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν στους καταναλωτές τους (αναγνώστες, θεατές) μια εντελώς νέα, αποκλειστική πληροφορία. Υπ’ αυτή την έννοια η δημοσιογραφία σα να επιστρέφει στις αρχές της, μόνο που αυτή τη φορά γίνεται σε ένα άλλο, νέο επίπεδο. Αυξάνεται η αξία των ερευνών, των αποκαλύψεων, των επιτόπιων ρεπορτάζ, όλων εκείνων που δεν μένουν στην επιφάνεια, όλων εκείνων που βρίσκονται πίσω από το προφανές. Οι Blogers παντού μετατρέπονται σε δημοσιογράφους όταν κάνουν την ίδια δουλειά με τους τελευταίους. Ο ανταγωνισμός αυτός όμως ωφελεί το επάγγελμά μας”.

Πόσο στοιχίζει η αλήθεια στη Ρωσία, λαμβάνοντας υπόψη τις δολοφονίες δεκάδων δημοσιογράφων τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια;

“Η δολοφονία δημοσιογράφου σε οποιαδήποτε χώρα είναι μεγάλη τραγωδία. Η Ρωσία δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτή. Η αλήθεια στη Ρωσία στοιχίζει τόσο όσο και στις υπόλοιπες χώρες. Τα θύματα ανάμεσα στους δημοσιογράφους υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει η δημοσιογραφία. Είναι άλλο ζήτημα ότι στη Ρωσία, ιδιαίτερα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, η αξία της ανθρώπινη ζωής ήταν πολύ μικρότερη απ’ ότι στη Δύση”.

Για ένα διάστημα ασχοληθήκατε με την πολιτική, λαμβάνοντας ενεργό μέρος στα πλαίσια ενός αντιπολιτευτικού κόμματος. Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα αυτής σας της εμπειρίας;

“Το συμπέρασμα είναι ένα: αν θέλεις να παλέψεις με την εξουσία, τότε, όπως λένε στη χώρα μου, πρέπει να έχεις τα κότσια. Διαφορετικά δεν έχεις καμιά δουλειά να ασχοληθείς με την πολιτική”.

Πολιτικός σχολιαστής: αντικειμενικός κριτής ή εκφραστής υποκειμενικής γνώμης;

“Δεν υπάρχει αντικειμενική γνώμη στην πολιτική. Γιατί η πολιτική είναι καθαρά υποκειμενική. Γι’ αυτό και κανείς πολιτικός σχολιαστής δεν μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του αντικειμενικού κριτή. Η γνώμη του θα είναι πάντα υποκειμενική. Είναι άλλο πράγμα το κατά πόσο αυτή η υποκειμενική γνώμη αντανακλά τις κοινωνικές διαθέσεις τη συγκεκριμένη συγκυρία. Από αυτό και μόνο εξαρτάται η επιρροή αυτής της γνώμης στο κοινό”.

Ήσασταν επιμελητής βιβλίων για το ψάρεμα και το κυνήγι. Κατά πόσον αυτή η δουλειά είχε ενδιαφέρον μετά από μια τόσο θυελλώδη δραστηριότητα στη δημοσιογραφία, την πολιτική και την επιστήμη;

“Είναι εξίσου ενδιαφέρον με το να ασχολείσαι με την πολιτική ή την επιστήμη, γιατί τόσο στο κυνήγι όσο και στο ψάρεμα σε κυριεύουν σοβαρά πάθη. Πάθη, τα οποία ενδιαφέρουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μπορώ να πω ότι το περιοδικό για το ψάρεμα, που ίδρυσα και διηύθυνα είχε (και έχει μέχρι σήμερα) περισσότερους αναγνώστες από όλα τα κοινωνικά και πολιτικά περιοδικά της Ρωσίας μαζί”.

Ο δημοσιογράφος είναι ο χρονικογράφος της εποχής του. Ποιο επεισόδιο από τη ζωή σας ως δημοσιογράφου σας έχει εντυπωθεί στη μνήμη πιο πολύ από τα άλλα και γιατί;

“Το 1996, τις παραμονές των προεδρικών εκλογών, στις οποίες συμμετείχαν ο τότε πρόεδρος Μπορίς Γιέλτσιν και ο αρχηγός των κομμουνιστών Γκενάντι Ζουγκάνοφ, το περιοδικό που διηύθυνα, πήρε την άδεια για να πάρει μια συνέντευξη από τον Γιέλτσιν. Έφτιαξα τον κατάλογο με τις ερωτήσεις και τον έστειλα στην προεδρεία. Μου τηλεφώνησε ένας αξιωματούχος και με παρακάλεσε… να γράψω και τις απαντήσεις του προέδρου! Ήταν μια πρόκληση για μένα και την αποδέχτηκα. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ημερών μελετούσα τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του Γιέλτσιν, προσπάθησα να μπω στο μυαλό του. Στη συνέχεια κάθισα και έγραψα όλη τη συνέντευξη. Ήμουν βέβαιος πως η δική μου εκδοχή θα απορριφθεί από τους βοηθούς και τους λογογράφους του προέδρου. Η έκπληξη μου ήταν απερίγραπτη όταν μετά από μερικές ημέρες έλαβα την εκτύπωση του κειμένου της συνέντευξης με την υπογραφή του προέδρου. Είχαν διορθώσει μόνο μερικές λέξεις”!

Έχετε γράψει ένα ενδιαφέρον βιβλίο για τη νεότερη ελληνική ιστορία. Έχετε κάποια συγγραφικά σχέδια για το μέλλον;

“Σκέφτομαι να γράψω την ιστορία της Ελλάδας από τη στιγμή που κατέκτησε την ανεξαρτησία της τον 19ο αιώνα μέχρι τις ημέρες μας. Δεν υπάρχει ένα τέτοιο βιβλίο στη Ρωσία, παρόλο που η ιστορία των άλλων βαλκανικών λαών έχει μελετηθεί σ’ εμάς σε ικανοποιητικό βαθμό. Το σημαντικό είναι να βρω το χρόνο για να το κάνω”.

Ζείτε στην Μόσχα μα επισκέπτεστε συχνά την Ελλάδα. Έχετε μάλιστα σπίτι στη χώρα μας. Έχετε επίσης πολύ καλή γνώση της ιστορίας της Ελλάδας. Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη συστημική κρίση που βιώνει η χώρα μας;

“Δεν υπάρχει καμιά «ελληνική συστημική κρίση». Υπάρχει συστημική κρίση του σχεδίου με την ονομασία «Ενιαία Ευρώπη». Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα της κρίσης αυτού του σχεδίου. Η Ελλάδα ήταν απλά άτυχη, γιατί έγινε το πρώτο θύμα αυτή της κρίσης. Φοβάμαι όμως ότι δεν θα είναι το τελευταίο”.

                             ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ

Ο Σεργκέι Παύλοβιτς Τσεχμίστρενκο, σήμερα είναι ο αρχισυντάκτης μιας από τις πλέον δημοφιλείς τηλεοπτικής εκπομπής στη Ρωσία, η οποία μεταδίδεται από τον τηλεοπτικό σταθμό των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Πριν από αυτό, ήταν επί σειρά ετών, ο υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής του κόμματος «Πλατφόρμα Πολιτών», θέση την οποία ανέλαβε αφού εγκατέλειψε τη θέση του διευθυντή της ρωσικής έκδοσης του περιοδικού Fortune, στο οποίο ήταν επικεφαλής από τον Αύγουστο του 2006.

Γεννήθηκε στην Μόσχα το 1963, είναι απόφοιτος της Ιστορικής Σχολής του φημισμένου Πανεπιστημίου της Μόσχας «Λομονόσοφ» και το 1985. Το 1990 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διδάκτορα των ιστορικών επιστημών για την διατριβή του με θέμα το «Ανατολικό ζήτημα 1871 – 1873 και τις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας» από το Ινστιτούτου Σλαβολογίας και Βαλκανικών Σπουδών της Ακαδημίας Επιστημών της Ρωσιάς. Η διατριβή με μορφή βιβλίου έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι».

Το διάστημα 1992 – 2001 ήταν ένας από τους διακεκριμένους αναλυτές στους τομείς του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ αλλά και των διεθνών σχέσεων και συμμετείχε σε πλήθος αποστολών στο εξωτερικό, εκπροσωπώντας την εφημερίδα «Κομερσάντ». Το 2001 ανέλαβε επικεφαλής ομάδας, η οποία επεξεργάστηκε, σχεδίασε και υλοποίησε την έκδοση σειράς περιοδικών για το κυνήγι και το ψάρεμα, τα οποία σε μικρό χρονικό διάστημα απέκτησαν εκατομμύρια φανατικούς αναγνώστες. Ταυτόχρονα ήταν ο αρχισυντάκτης της εκπομπής «25η ώρα. Γεγονότα. Ώρα Μόσχας» στο τηλεοπτικό δίαυλο ΤΒC.

Μαζί με την αείμνηστη Γιεκατερίνα Γκένεβα, διευθύντρια της Βιβλιοθήκης Ξένης Λογοτεχνίας «Ρουντομινό», συμμετείχε στις εκδόσεις βιβλίων και στον εμπλουτισμό εκατοντάδων βιβλιοθηκών σε πολλές περιοχές της Ρωσίας.

Είναι παντρεμένος κι έχει δυο γιους και μία κόρη.


πηγή κεντρικής φωτό

Προτείνουμε να διαβάσετε
http://www.imma.edu.gr/imma/museum/index.html
2. https://el.wikipedia.org/wiki/Συνθήκη_Βουκουρεστίου_(1913)
3. https://el.wikipedia.org/wiki/Abecedar
4. https://el.wikipedia.org/wiki/Πρωτόκολλο_Πολίτη-Καλφώφ
5.http://archive.is/20120630054150/www.freewebs.com/onoma/eap.htm
6. https://www.academia.edu/6496996/Η_ΔΙΕΝΕΞΗ_ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ-ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ_ΓΙΑ_ΤΟ_ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ_ΚΑΙ_Η
7. http://www.imma.edu.gr/imma/history/13.html


Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

Η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ για ελληνική ιστορική συνέχεια, το ρόλο της Εκκλησίας , το ανάθεμά της εναντίον του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, το αντιλατινικό μένος ,τον δικέφαλο αετό , το ρόλο των Αράβων στη μετάφραση ελληνικών κειμένων




Η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ έχοντας αφιερώσει τη ζωή της στη μελέτη του Βυζαντίου μιλάει για την ελληνική ιστορική συνέχεια και τη διαλεκτική ανάμεσα στην πολιτική εμβέλεια του Βυζαντίου και τη διαμόρφωση της νεοελληνικής ταυτότητας.


••Θα έχετε παρατηρήσει πως υπάρχει ένας διχασμός στον ψυχισμό των Ελλήνων για το που ανήκουν. 
  • Αντί να αγκαλιάσουμε την ιστορία μας φαίνεται ότι μας βαραίνει τόσο πολύ που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτή αφήνοντας όμως αναπάντητο το ερώτημα για το που ανήκουμε στο χώρο και στον χρόνο.
Καλά αρχίζουμε, (γέλια) γιατί το ανήκειν είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί τους Έλληνες και δεν το λέει κανένας τελικά. Ο Καραμανλής «ανήκομεν εις τη Δύσην», ο Ζουράρις τα ανατολικά του, οι Έλληνες στο μεταίχμιον, μετέωροι. Άρα λοιπόν το ανήκειν είναι το μεγάλο πρόβλημα. Αλλά πριν από το ανήκειν υπάρχει το είναι και στο είναι δεν απαντάει πια κανείς. Γιατί δεν είσαι αυτό που είσαι, δεν είσαι αυτό που κάνεις, είσαι αυτό που έχεις . Απ' αυτήν τη στιγμή, όταν είσαι αυτό που έχεις, δεν ξέρεις τι είσαι.

••Ο Χάιντεγκερ λέει ότι ο Λόγος είναι η σκέπη του Είναι και εμείς αυτή τη στιγμή, νομίζω, ότι έχουμε αγλωσσία.

  • Όχι, δεν είναι αγλωσσία, είναι πανγλωσσία. Ο καθένας λέει ότι να ΄ναι και είναι σύμφωνος με τον εαυτό του. Όλοι μιλάνε και κανείς δεν ακούει. Υπάρχει μια γενική κώφευσις, κουφαμάρα να το πούμε πολύ απλά, η οποία κάνει να είναι αυτός ο κόσμος σε μια αδράνεια νοητική.

••Όμως και εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα, η διερεύνηση της ταυτότητας οδηγεί σε σύγκρουση ακόμη και με φίλους. Το Βυζάντιο δεν υπάρχει, εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με την αρχαιότητα και στο ερώτημα τί είμαστε, ποιοι είμαστε, η απάντηση πλέον που κυριαρχεί είναι «είμαστε άνθρωποι».

  • Ναι, διότι σε αυτή τη συζήτηση επιστρατεύεις το παρελθόν που διαλέγεις και τι διαλέγεις; Διαλέγεις αυτό που λέμε στα πολύ καλά ελληνικά self esteem history. Ποτέ την άλλη. Από τη στιγμή που επιλέγεις αυτό το παρελθόν σημαίνει ότι δεν είσαι βέβαιος για το μέλλον, γιατί αν ήσουν βέβαιος για το μέλλον δεν θα έχεις ανάγκη να λες ότι δώσαμε τα φώτα στον κόσμο και να μην αναρωτιέσαι ποιος σου έδωσε τον ηλεκτρισμό.

Ναι και αρκετοί λένε ότι δώσαμε τα φώτα στον κόσμο και δεν καταφέραμε κάτι άλλο γιατί μέσα στην ιστορία χαθήκαμε, υπήρξε ένα Βυζάντιο και μια ορθοδοξία και ένας ανατολικός ασκητισμός που μας καθήλωσε την ώρα που υπήρχε ένας διαφωτισμός και εξέλιξη.

  • Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα δεν γνώρισε Διαφωτισμό. Ποιος φταίει; Θα το πω, η εκκλησία. Αφόρισαν σχεδόν τον Βολταίρο και όλους αυτούς, ο μόνος διαφωτιστής στην Ελλάδα ήταν ο Ρήγας Φερραίος. Όταν τον σκότωσαν και αυτόν, ε… να μην τα λέω η εκκλησία δεν θρήνησε τον Ρήγα.

Εντάξει, αλλά υπάρχει και ένας αντίλογος για την εκκλησία. Για παράδειγμα, εάν διασώθηκαν γραπτά της ελληνικής γραμματείας και η γλώσσα ακόμη, διασώθηκαν μέσω της εκκλησίας.
  • Από ποια εκκλησία; Να τα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δύο μεγάλα ψέματα διδάσκουμε, και εδώ και σε όλη τη Ευρώπη. Το πρώτο είναι ότι η αρχαία γραμματεία σώθηκε από τους Άραβες. Αν είναι αλήθεια αυτό. τότε θέτω την εξής ερώτηση. Πού είναι ο αραβικός Όμηρος; Πού είναι ο αραβικός Θουκυδίδης; Πού είναι ο αραβικός Σοφοκλής, ο Ευριπίδης κτλ; Άρα τι κάναν οι Άραβες; Αυτό που έκαναν οι Άραβες, οι χριστιανοί των αραβικών χωρών, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, μετέφρασαν το Όργανο του Αριστοτέλη, τον Πτολεμαίο, τους γεωγράφους και λοιπά. Και αυτό για διοικητικούς λόγους. Όπως είχαν και αυτοί μία αχανή αυτοκρατορία, με το χαλιφάτο της Βαγδάτης κυρίως, αναγκάστηκαν να έχουν ένα εγχειρίδιο διοικητικό και το έκαναν.

Αλλά και ο Αριστοτέλης ο αραβικός δεν είναι ο Αριστοτέλης ο τελειωτικός με τη μορφή που τον ξέρουμε σήμερα. Και όλα αυτά σωθήκανε μέσα από τα σκριπτόρια, δηλαδή τα αντιγραφικά εργαστήρια των μοναστηριών της Κωνσταντινούπολης. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι αλήθεια ότι τα έσωσε η εκκλησία. Αυτή που τα έσωσε ήταν η Αυτοκρατορία και είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος στις αρχές του 10ου αιώνα μαζεύει όλα τα έγγραφα από τα ελληνικά κείμενα, από τα μοναστήρια και αλλού για να κάνει την πρώτη εγκυκλοπαίδεια. Και πράγματι καταφέρνει και κάνει την πρώτη εγκυκλοπαίδεια. Όλο το φοιτηταριό της εποχής κάνει τις πρώτες συνόψεις, τα συντάγματα κτλ. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί, δεν θα είχαμε τίποτα.

Άλλωστε, διατείνομαι ότι επειδή έχουμε τα fragmenta ιστορικών και άλλα, όταν τους μάζεψε ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος έκαναν μια εγκυκλοπαίδεια κατά θέματα, δηλαδή ήταν μια εγκυκλοπαίδεια με 55 θέματα πάνω κάτω περί κυνηγίου, περί ιατρικής και άλλων θεμάτων και αυτοί που την έφτιαχναν είχαν τα θέματα και επιλεκτικά ψαλίδιζαν. Αυτό διατείνομαι, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω. Όπως και να έχει, ακόμη και αυτά που λέμε αραβικά κείμενα είναι κατά κάποιο τρόπο βυζαντινής προέλευσης.

••Πώς σχολιάζετε το επιχείρημα ότι το Βυζάντιο ήταν σκοταδισμός και ευθύνεται για το χαμό του ελληνικού πολιτισμού ή ότι ο Ιουστινιανός έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές;

Προσέξτε να μην περνάμε τους αιώνες σαν είναι καθημερινότητα. Βρισκόμαστε ακόμα στον έκτο αιώνα, περίπου στο 527 όταν ακόμα υπάρχουν ειδωλολάτρες στην αυτοκρατορία. Η τελευταία καταδίωξη. ο διωγμός των ειδωλολατρών, του Δωδεκάθεου, διότι ουδέποτε ήταν ειδωλολάτρες οι αρχαίοι. Η μεγάλη επικοινωνιακή επιτυχία των Χριστιανών είναι να κολλήσουν τη ρετσινιά του ειδωλολάτρη στην αρχαία θρησκεία που δεν είχε καμία σχέση με τα είδωλα.

Στη νεαρά ο Ιουστιανός γράφει «οι τα μισαρά των Ελλήνων πρεσβεύοντες»…Ποιοι είναι οι Έλληνες; Η λέξη Έλληνας στα βυζαντινά σημαίνει ειδωλολάτρης, Τέλος πάντων, οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα ούτε να διδάξουν, είναι, πώς να το πούμε, ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ο Ιουστινιανός κλείνει την νεοπλατωνίζουσα σχολή των Αθηνών, αλλά ούτε καίει ούτε καταστρέφει και τότε φεύγουν οι καθηγητές και πάνε στην Περσία. Από εκεί αρχίζει ο μεταφραστικός ζήλος, πρώτα στα συριακά και μετά, όπως οι Άραβες φτάνουν τον έβδομο πια αιώνα στη Δαμασκό και έχουν καταλάβει όλη αυτή την περιοχή, αρχίζει και η πρώτη μετάφραση που γίνεται τελική στη Βαγδάτη, δηλαδή έναν αιώνα ακόμη μετά.

Εκείνο που δεν δέχονται πια οι Αραβες είναι όταν ο Ομάρ καταλαμβάνει την Αλεξάνδρεια γύρω στο 647, καίει την βιβλιοθήκη για να ζεστάνουν τα λουτρά. Όταν έγιναν τα εγκαίνια της νέας βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και πήγαν οι Ρωμιοί αυτά τα κείμενα τα βυζαντινά, οι Άραβες τους διώξανε και τελικά επέστρεψαν πίσω χωρίς το συγκεκριμένο ιστορικό κείμενο.

Το δεύτερο ψέμα είναι ότι χάρη στη τη φυγή των Κωνσταντινοπολιτών, έπειτα από την Άλωση της Πόλης το 1453, έγινε η Αναγέννηση. Αυτό λοιπόν να το αφήσουμε λίγο στο βεστιάριο, γιατί αυτοί οι οποίοι φύγανε, βρήκανε Τσιμαμπούε, βρήκανε Φραντζέλικο, βρήκανε Τζιότο βρήκανε Ντάντε. Αυτά λοιπόν είναι τα ψέματα που λέμε. Ότι δηλαδή οι Άραβες έκαναν τη διάσωση της ελληνικής γραμματείας και οι βυζαντινοί έκαναν την Αναγέννηση της Δύσης. Αυτά είναι τα δύο μεγάλα ψέματα. Άλλο εάν οι βυζαντινοί φέραν φεύγοντας τη γνώση της αρχαίας γλώσσας. Γραμματική, συντακτικά λεξικά είναι από τους φυγάδες, αλλά εάν δεν ήταν ο Γουτεμβέργιος και η ανανέωση πραγμάτων και γραμμάτων στη Δύση δεν θα έφερναν την αλλαγή οι πέντε που έφυγαν από την Πόλη και οι οποίοι χαθήκαν και για το Γένος και για την Ορθοδοξία. Να μην ξεχνάμε ότι ο Βησαρριώνας κόντεψε να γίνει και Πάπας. Έγινε καρδινάλιος και όλα τα βιβλία του, τα οποία μετέφερε στη Δύση τα άφησε στη βιβλιοθήκη της Βενετιάς. Είναι η πρώτη μαγιά για την Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας.

••Δηλαδή, πώς αντιλαμβάνονταν την ελληνικότητα τους τότε;

Η ελληνικότητα είναι πρώτα απ΄όλα ελληνογλωσσία και ελληνοφωνία, έπειτα μια συνείδηση συνέχειας ιστορικής, αλλά αυτοί που το κάνουν λέγονται Ρωμιοί. Μάλιστα υπάρχουν ένα σωρό κείμενα που μιλούν για καθαρούς Ρωμαίους, γιατί αυτοί που ήτανε στα σύνορα και οι οποίοι στα μεν βόρεια έχουνε επαφή με τους Σλάβους, στα δε ασιατικά με τους Άραβες, είναι μιξοέλληνες ή μιξοβάρβαροι, ενώ οι καθαροί Έλληνες, οι καθαροί Ρωμαίοι είναι αυτοί της Πόλης. Οπότε ελληνοφωνία από τη μια μεριά και συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, αυτά τα δύο κάνουν κατά κάποιο τρόπο μία πτυχή της ταυτότητας της βυζαντινής η οποία όμως πάνω από όλα είναι -και το υπογραμμίζω- η συνείδηση έθνους χριστιανών. Το λέει ο ίδιος ο Λέων ο 6ος στα τακτικά του ότι «αγωνιζόμεθα υπέρ των αλυτρώτων αδελφών ως έθνος χριστιανών» οπότε χριστιανοί ελληνόφωνοι με ρωμαϊκή καταβολή όσον αφορά τα διοικητικά πράγματα.

Αυτή είναι η ρωμιοσύνη την οποία αποποιηθήκαμε μολονότι είναι σύγκαιρη της ιστορίας. Όπως γράφει και ο Μιχαηλίδης ο ποιητής ο Κύπριος την αποποιηθήκαμε, γιατί όπως δεν ελευθερώσαμε την κοιτίδα του γένους, την Πόλη, είπαμε κάνοντας πρωτεύουσα ένα λασποχώρι τότε το 1830, ότι είμαστε απόγονοι του Περικλή και έκτοτε ούτε ένα κείμενο βυζαντινό δεν διδάσκεται στα σχολειά. Όλοι ξέρουν το Έρως ανίκατε μάχαν και τα λοιπά αλλά κανένας δεν ξέρει τι εστί Άννα Κομνηνή, τι εστί Ατταλειάτης, τι εστί Προκόπιος και τα λοιπά και τα λοιπά…

Μα και όταν μας ιδρύουν το κράτος προσπάθησαν να εξαλείψουν τα 1000 χρόνια Βυζαντίου και ο Κοραής πήγε να φτιάξει μια άλλη γλώσσα καθαρή. Πίστεψαν πως για να γίνουμε Έλληνες θα πρέπει να γίνουμε πρώτα Δυτικοί.
Αποφεύγω ως ιστορικός να λέω ποιο ήταν το σκεπτικό τους, Δεν ξέρουμε τίποτα. Το μόνο που ξέρουμε από τον Κοραή είναι ότι είπε πως με το να θεωρούν οι Έλληνες τον εαυτό τους απόγονο του Μιλτιάδη και του Λεωνίδα θεωρούν ότι 400 χρόνια ήταν αιχμάλωτοι και όχι δούλοι. Έχουμε αυτή την η ρετσινιά των 400 χρόνων. Aυτά τα 400 χρόνια βάζουν σε παρένθεση και όπως δεν έχουν και την Πόλη, δεν ξέρουν το Βυζάντιο, γιατί Κωσταντίνουπολη ίσον Βυζάντιο. Ή την ξέρεις ή δεν την ξέρεις. Οι Ρουμάνοι έχουν κάνει την αγιοποίηση της Κωσταντίνουπόλης. Eάν πάτε στο Κουμόρο, στο Βορονέτς, θα δείτε ότι έχουν την άλωση της Κωσταντινουπόλεως ως εικόνα. Ο μόνος ο οποίος κάνει ακριβώς την ίδια προσπάθεια είναι ο Μακρυγιάννης. Όταν παραγγέλνει τους 23 πίνακες για τις μάχες της απελευθέρωσης στον Παναγιώτη Ζωγράφο, τί του λέει; Ο πρώτος πίνακας είναι η Άλωση της Πόλης. Άρα από εκεί αρχίζουμε, από την Άλωση της Πόλης γινόμαστε οι νεοέλληνες και ο Μακρυγιάννης το ξέρει καλύτερα από τον καθένα.

Να ακόμη ένα πρόβλημα: η ίδρυση το ελληνικού κράτους αφήνει πολλούς Έλληνες απ΄έξω. Και έχουμε και μια Μικρά Ασία…

Μια στιγμή, μια στιγμή, εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Η αρχαία ιστορία αθηνειάζει, η νεοτάτη ιστορία πελοποννησιάζει, η δε μεσαιωνική ιστορία βυζαντινίζει. Δηλαδή τι θέλω να πω, δεν υπάρχει διασπορά τότε, υπάρχει ρήξη της οργανικής συνέχειας του ελληνισμού. Δηλαδή απελευθερώνεται ένα μικρό κομμάτι του ελληνισμού, τα κατωτικά που λέγαν οι βυζαντινοί. Οπότε ο ελληνισμός δεν ταυτίζεται με τον ελλαδισμό και αυτή η μη ταύτιση του ελληνισμού με τον ελλαδισμό, αν μπορώ να το πω έτσι και κυρίως των πρώτων χρόνων της απελευθέρωσης δημιουργεί δύο πράγματα: πρώτον, τη Μεγάλη Ιδέα και δεύτερον, τον πόλεμο υπέρ αλυτρώτων και τις χαμένες πατρίδες. Και αυτές οι χαμένες πατρίδες… η εμφάνιση του συγκεκριμένου όρου για πρώτη φορά είναι από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο, όταν φτάνει στην Πόλη το 1261 ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση από τους Φράγκους και την ξαναχτίζει και κάνει τότε τον αετό δικέφαλο. Δεν ήταν ποτέ ο βυζαντινός αετός δικέφαλος, για να βλέπει και Ανατολή και Δύση, τότε λέει «θα ανακτήσουμε τας χαμένα πατρίδας», όπως έγινε με την Πόλη την οποία άλλωστε είχαμε χάσει, «εξαιτίας των δικών μας αμαρτιών» που λέει και ο Λάσκαρης. Οπότε είχαμε την ίδρυση της Μεγάλης Ιδέας και μετά τη συνεχή συρρίκνωση του βυζαντινού ελληνισμού. Η τελευταία συρρίκνωση βέβαια είναι το 1922, η οποία συρρίκνωση είναι και το τέλος ακριβώς της Μεγάλης Ιδέας.

••Στην άλωση όμως τι γίνεται; Γιατί υποστηρίζεται πως επιλέχθηκε ο Τούρκος…

Όχι, όχι, όχι! Εδώ τώρα θα κάνουμε μεγάλη δουλειά! Όταν αρχίζουν οι Τούρκοι να καταλαμβάνουν την Μικρά Ασία, είμαστε στον 14ο αιώνα. Έχουμε το 1391 ακόμη τη Φιλαδέλφεια ελεύθερη. Η Φιλαδέλφεια η οποία είναι μεταξύ της Σμύρνης και της Κιουτάχειας, είναι ένα ελεύθερο σχεδόν κρατίδιο με τον Θεόληπτο τον μητροπολίτη της και δίνει κάτι φόρους στους Τούρκους οι οποίοι έχουν κατακλύσει όλη την αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί είναι λιγότερο ισχυροί απ΄όλους και γιατί γίνονται ισχυροί; Γιατί είναι απέναντι από την Πόλη και μπορούν και περνούν απέναντι. Όμως δεν είναι αυτοί που έχουν περάσει πρώτοι απέναντι. Πρώτοι είναι οι Γιαξή.
Το 1321 υπάρχει η μαρτυρία ενός βυζαντινού που πάει από την Πόλη να δει τον πεθερό του στα Γανοχώρια και στη διαδρομή βλέπει κατεστραμμένες εκκλησίες από τους Τούρκους. Όμως ποιοι είναι αυτοί οι Τούρκοι, εφόσον οι Οθωμανοί περάσαν απέναντι το 1355 όταν έγινε ο σεισμός της Καλλίπολης. Είναι οι Γιαξήδες (Γιαξή) οι οποίοι περνούν μαζί με τους Καταλανούς, που έχουν πάρει την Έφεσο, αυτούς δηλαδή που έχουν έχουν φέρει οι βυζαντινοί εναντίον των Τούρκων. Τα κάνουν δηλαδή οι Καταλανοί πλακάκια με τους Τούρκους και έτσι οι Τούρκοι πάνε προς τα πάνω και οι Καταλανοί φτάνουν μέχρι την Αθήνα και κάνουν καταλανικό κράτος. Οπότε η μέριμνα των βυζαντινών εκείνη την εποχή είναι η άμυνα εναντίον των Τούρκων, όμως δεν τα καταφέρνουν. Κάνουν παρά φύσιν συμμαχίες.
Αλλά όταν επί Μανουήλ Παλαιολόγου γίνεται η μεγάλη εκστρατεία εναντίον της Πόλης, ο Ιωάννης, ο γιος του Μανουήλ, ζητά από τον πατέρα του να κάνουνε αντίσταση εναντίον των Τούρκων. Απαντά α ο Μανουήλ: «ού χρείαν έχομεν αυτοκράτορος αλλά οικονόμου», δηλαδή μας χρειάζεται οικονόμος και όχι αυτοκράτορας. Έχει έχει γίνει η συρρίκνωση της συρρίκνωσης, τους έχει μείνει μόνο η Πόλη και αυτή πως… Έχουν κατέβει οι Βλάχοι και τα αλβανικά φύλα προς τη Θεσσαλία, ο Μυστράς είναι αποκομμένος, η Τραπεζούντα έχει τη δική της αρχή, η Νίκαια έχει καταστραφεί από τους Τουρκομάνους. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και η μόνη αντίσταση που γίνεται είναι, θα λέγαμε, νοητική.

Ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος καταλαβαίνει ένα πράγμα, ότι αν δεν τον βοηθήσει η Δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έτσι, για να πετύχει την βοήθεια της Δύσης, κάνει την Ένωση, με αποτέλεσμα ο Γεννάδιος Σχολάριος και οι ανθενωτικοί να προβούν σε ανάθεμα. Τοιχοκολλούν ανάθεμα εναντίον του Κωνσταντίνου, όταν αυτός βρίσκεται στις επάλξεις του Αγίου Ρωμανού. Δίπλα του βρίσκεται ο Τζουστινιάνι ένας Γενοβέζος καθολικός με 800 άντρες και ο Ισίδωρος Μητροπολίτης του Κιέβου, Έλληνας ο οποίος έχει γίνει καθολικός και έχει σταλεί από τον Πάπα. Ο Τζουστινιάνι σκοτώνεται και ο Κωνσταντίνος φωνάζει «δεν θα βρεθεί κανένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;».
Πού είναι η εκκλησία, πού είναι η εκκλησία; Και ο Νοταράς, ο αρχηγός του στόλου, λέει το περίφημο: «προτιμώ καφτάνι Τούρκου πάρα παπική τιάρα». Και όταν ο Μωάμεθ μπαίνει στην πόλη και επί τρεις ημέρες ψάχνει να βρει που είναι κρυμμένοι οι στρατιώτες, γιατί δεν έχει καταλάβει ότι τέτοια αντίσταση γίνεται από τους πέντε που έχουν σκοτωθεί εκεί πάνω στις επάλξεις, αυτό που κάνει είναι να χρίσει τον Σχολάριο αρχηγό του Μιλιέτ! Δηλαδή όλης της ορθοδοξίας, Βούλγαρους, Σέρβους κτλ, και τί κάνει η εκκλησία; Σώζει τα βακούφια δηλαδή την περιουσία της. Πείτε μου, πού είναι η αυτοκρατορική περιουσία;

•• Δηλαδή ο ρόλος της εκκλησίας είναι τόσο αρνητικός;

Να καταλάβουμε γιατί η εκκλησία έχει το δικέφαλο αετό, από πού και ως πού, ποιος κληρονομεί το δικέφαλο αετό, είναι άγιος ο αετός; Όχι, είναι η εξουσία η βυζαντινή και όλα αυτά με τη σύμφωνη γνώμη των Τούρκων. Αλλά κατάφερε η εκκλησία δύο πράγματα: πρώτον να πει αυτό που που σας έλεγα πριν για το Διαφωτισμό και δεύτερον να μιλήσει για κρυφά σχολειά. Ποια κρυφά σχολειά; Όταν έχουμε τόσες βιβλιοθήκες, τόσους σοφούς, όταν έχουμε έγγραφα της εποχής που λένε για τα σχολειά που υπήρχαν …αν τα βάλουμε κάτω θα δούμε ότι δεν είναι τα σχολεία της Πόλης και της Σμύρνης μονάχα, αλλά είναι και τα ρουμελιώτικα σχολειά και πολλά άλλα. Ποιά κρυφά σχολεία; Ίσως να υπήρχαν περιοχές όπου ο αγάς να αντιδρούσε και να εμπόδιζε τη λειτουργία τους και σε αυτή την περίπτωση πηγαίνανε τα παιδιά τους, όπως και οι βυζαντινοί, στα μοναστήρια για να μάθουν γράμματα. Αλλά να μην μιλάμε για το κρυφό σχολειό και το μοναστήρι που έσωσε την Ελλάδα, όλα αυτά είναι υπερβολές.

••Υπάρχει και υποστηρίζεται η άποψη ότι η Δύση δεν βοήθησε, ότι ήταν ανθελληνική.

Τι ανθελληνική, όταν έπεσε η Πόλη μέχρι και ο Πάπας δάκρυσε. Ένας Πολωνός έγραψε πως «έγινε η χριστιανοσύνη μονόφθαλμος». Επίσης έχουνε κάνει τόσες σταυροφορίες εναντίον των Τούρκων (Contra Turkum) και άλλωστε δεν έχουνε και τα μέσα, μη ξεχνάτε ότι η μια δύναμη μετριέται με την άλλη.

Εξακολουθώ να νομίζω ότι υπάρχει κάποια κάποια κόντρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ακόμη και πριν μερικά χρόνια όταν ξεκίνησαν τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μουσείου δεν συμπεριέλαβαν το Βυζάντιο και, εάν δεν απατώμαι, άλλαξε η στάση τους έπειτα από δική σας παρέμβαση.
Εντάξει, αυτό τελείωσε, έπειτα από το βιβλίο μου έγινε μεγάλος ντόρος και ξέρετε είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω γράψει στα εγγλέζικα, «The making of Europe». Το έστειλα τότε σε όλους τους ευρωβουλευτές. Υπεύθυνος της επιστημονικής επιτροπής του Μουσείου της Ευρώπης στις Βρυξέλλες ήταν ο Ελί Μπαρναβί, ο οποίος είναι πολύ καλός επιστήμονας εβραϊκής καταγωγής και ο όποιος, τέλος πάντων, έβγαλε έξω και τους Άραβες και ήθελε να ξεκινά η Ευρώπη από τον Καρλομάγνο. Όμως μετά το βιβλίο μου και την κινητοποίηση που υπήρξε, αυτά τελείωσαν.

•• Γιατί υπάρχει αυτός ο φόβος και η αντιπαλότητα του Έλληνα με τον Ευρωπαίο, γιατί αυτή η καχυποψία. Θέλουμε να είμαστε στην ΕΕ και από την άλλη αντιδρούμε…

Είναι το αντιλατινικόν μίσος. Δηλαδή από το 1204 και μετά αρχίζει η Πόλις να μη λέγεται πια νέα Ρώμη, είμαστε ανθενωτικοί αν θέλετε ορθόδοξοι, η ορθοδοξία διατηρεί όλο το αντί λατινικό, αντιδυτικό, αντί προτεσταντικό μίσος. Έρχεται ο Πάπας εδώ και δεν τον αφήνουν να πάει στον Άθω, άγρια πράγματα δηλαδή. Το μεγάλο διαζύγιο λοιπόν είναι το 1204. Αλλά να ξέρετε ότι αν δεν υπήρχε η Ευρώπη, δεν θα υπήρχαν οι διανοούμενοι οι οποίοι κάνανε τη Φιλική Εταιρεία και όλοι αυτοί που κατάφεραν στη συνέχεια να ορθοποδήσει ο τόπος. Είμαστε αυτό που μας συμφέρει. Έχουμε καταντήσει να κάνουμε την ιστορία με λέξεις που μας συμφέρουν. Δεν μας βοηθάνε οι Ευρωπαίοι, μας εκμεταλλεύονται, δεν είναι η τρόικα, είναι οι θεσμοί, δεν είναι το μνημόνιο, είναι το πρόγραμμα, δεν είναι φόροι, είναι τα ισοδύναμα. Αυτά είναι πράγματα που μας βάζουν πάντα εναντίον του φταίχτη και ποιος είναι για εμάς ο φταίχτης; Είναι πάντα η μεγαλύτερη δύναμη, πάντοτε αυτοί από τους οποίους εξαρτόμαστε και ξεχάσαμε ότι, εάν δεν ήταν οι φιλέλληνες, οι μεγάλες δυνάμεις, δεν θα υπήρχε από το 1830 η Αθήνα αλλά ίσως να ήταν ο Ιμπραήμ ακόμη εδώ

••Πώς θα ξεφύγουμε από αυτό;

Ακούστε, εγώ κράτησα την προφορά μου στα γαλλικά, ούτε να κάνω τη Γαλλίδα ούτε τίποτα…Είμαι πρύτανης όλων των πανεπιστημίων και μου τηλεφωνούν ένα βράδυ Κυριακής από το Παρίσι έξι, το μεγαλύτερο τεχνολογικό Πανεπιστήμιο, ότι είναι αναρχικοί σε μια αίθουσα και σπάνε τα πάντα. Τους λέω «πέστε μου πού ακριβώς» και τηλεφωνώ στον αρχηγό της γαλλικής αστυνομίας, όχι του Παρισιού αλλά στον επικεφαλής όλης της γαλλικής αστυνομίας και του λέω: «Θα πάτε στο τάδε μέρος και δεν θα τους διώξετε, θα τους συλλάβετε, θα τους περάσετε από αυτόφωρο και θα τους κλείσετε μέσα» και μου λέει «κυρία Αρβελέρ ευτυχώς που κρατήσετε την προφορά σας γιατί έτσι ξέρουμε ότι είστε εσείς που τηλεφωνείτε και είμαστε σίγουροι ότι αύριο θα μας δώσετε και τη διαταγή γραπτώς». Πήγαν τους πιάσανε και δεν κουνάει ψυχή πλέον. Φυλακή, όχι σαχλαμάρ

•• Έχετε ελπίδα για τον τόπο;

Μεγάλη…Θα σας πω γιατί (γελάει) θα το πω... Υπάρχουν τα νέα παιδιά, αυτά τα νέα παιδιά, ούτε ιστορία ξέρουν, ούτε θέλουν να ξέρουν, οπότε αυτοί θα αρχίσουν από την αρχή, γιατί αυτός ο τόπος πρέπει τώρα να αρχίσει από την αρχή. Και όπως υπάρχει μια γενιά ολόκληρη, που δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα για πολλούς λόγους, είτε επειδή είναι εναντίον των γονιών τους, είτε επειδή είναι υπέρ της τεχνολογίας, είτε επειδή δεν ξέρουν τίποτα και λένε ότι τα ξέρουν όλα, ε αυτοί δεν μπορεί να πάνε χαμένοι. Στην καινούργια εποχή κάτι θα κάνουνε.

Η γαλλίδα εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος, η Νατάσα Πολονύ μιλάει για αυτά τα παιδιά που μπορεί να έχουν πτυχία, να μιλάνε γλώσσες και να μην ξέρουν ιστορία και άλλα βασικά πράγματα και τους αποκαλεί μορφωμένους βάρβαρους.

••Ναι, αλλά δείτε όταν ανακαλύφθηκε η τυπογραφία, είχαν πει το ίδιο και για αυτούς που τύπωναν βιβλία και δεν τα έκαναν χειρόγραφα. Αυτό δεν με νοιάζει. Μια μέρα μου λένε οι Σαρακατσαναίοι εδώ, «Εμείς έχουμε την αρχαία γλώσσα ακόμη» και τους απαντώ «Απόδειξη ότι δεν έχετε προοδεύσει».

Κάπου έχετε πει ότι οι φοιτητές σας κάθε 29η Μαΐου σας έστελναν συλλυπητήρια μηνύματα για την πτώση της Πόλη
Ναι! Ναι! Και εδώ όταν ρωτώ παιδιά τι έγινε στις 29 Μαΐου… Ξέρετε τι άκουσα κάποτε; «Γιορτάζουμε την πτώση της Πόλης». Μου είπε «Γιορτάζουμε την πτώση της Πόλης». Ο μόνος που ήξερε και μου είπε «Γιορτάζουμε».

Μα αυτό που μου λέτε τώρα δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτά που μου λέγατε πριν για τα νέα παιδιά για τη νεολαία; Δεν σας πληγώνει αυτό;
Εμένα με πληγώνει, αλλά αυτόν όχι (γελάει)! Ήταν περήφανος που ήξερε τι έγινε.

•• Θα μας πάνε μπροστά αυτοί;

Δεν είναι το θέμα να μας πάνε μπροστά, αλλά να μας πάνε αλλού. Γιατί μπροστά; Μπροστά από πού; Την έννοια της προόδου να τη σταματήσουμε είναι αντιιστορική. Αλλού, αλλά ζωντανοί και όρθιοι και όπως λέω καμιά φορά:

«Παιδιά κοιτάξτε να είστε ορθοί και όρθιοι με τα πόδια στη γη και τα μάτια στον ουρανό και είμαστε Ρωμιοί γιατί είμαστε η μόνη αυτοκρατορία που έκανε ο ελληνισμός και την απαρνήθηκε για ένα μικρό ελλαδισμό».
Εστία Νέας Σμύρνης

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017

Γεώργιος Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς : ο μεγαλύτερος σαμποτέρ των Συμμάχων στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αθλητής του Ηρακλή.-Εκτελέστηκε στην Καισαιριανή






Ο Γεώργιος Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς - από τον οποίο πήρε το όνομά του το «Ιβανώφειο» - κατέρριψε 600 αεροσκάφη της Λουφτβάφε
Θεωρείται ο μεγαλύτερος σαμποτέρ των Συμμάχων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τον τίμησαν απονέμοντάς του ανώτατα πολεμικά παράσημα και τιμητικές διακρίσεις Ελλάδα, Πολωνία και Αγγλία. 
Πόσοι, όμως, από τους νέους, που γνωρίζουν σήμερα το «Ιβανώφειο» στη Θεσσαλονίκη, γνωρίζουν και ότι το γήπεδο φέρει το όνομα του Γεωργίου Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς, του ανθρώπου πίσω από την κατάρριψη 600 αεροσκαφών της Λουφτβάφε, καθώς και ότι ο ίδιος υπήρξε πρωταθλητής κολύμβησης με τον Ηρακλή, κατά τη δεκαετία του 1930;

«Η ύπαρξη ενός ήρωα σε μια οικογένεια δημιουργεί στις επόμενες γενιές μια αίσθηση καθήκοντος και χρέους διατήρησης της μνήμης του», λέει σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Λεονάρδα Λαμπριανίδου, ζωγράφος, καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών και ανιψιά του Γεωργίου Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς.


«Από το στόμα της γιαγιάς μου άκουσα τις πρώτες αφηγήσεις για τον πρωτότοκό της, τον ήρωα αδικοχαμένο γιο, τον όμορφο, μορφωμένο, αθλητή, καλλιεργημένο, σπουδαγμένο γιο της, που μιλούσε πέντε γλώσσες, έπαιζε πιάνο, έκανε ιστιοπλοΐα αλλά και ποδόσφαιρο, μπάσκετ και πόλο, που άφησε πίσω του όλα του τα καλά και έφυγε για τη Μέση Ανατολή, για να εκπαιδευτεί από τις συμμαχικές δυνάμεις, με την αποστολή να συντονίσει τη δράση των διαφόρων αντιστασιακών κινήσεων και να οργανώσει το δίκτυο πληροφοριών και τις δολιοφθορές στην Ελλάδα», θυμάται η κ. Λαμπριανίδου, η οποία αφιέρωσε μέρος της ζωής της στην ιστορική έρευνα σχετικά με τον θείο της και με χαρά δέχθηκε να διαθέσει το οικογενειακό αρχείο της, προκειμένου να παρουσιαστεί στην περιοδική έκθεση με θέμα «Στον βωμό της Ελευθερίας, Γεώργιος Ιβάνωφ - Σαϊνόβιτς ήρωας δύο λαών».
Ο Γεώργιος Ιβάνωφ - Σαϊνόβιτς στις Βρυξέλλες

Η έκθεση φιλοξενείται στο Πολεμικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης από τις 14 Δεκεμβρίου 2017 και -κατόπιν ικανοποίησης σχετικού αιτήματος για παράταση, εξαιτίας του ενδιαφέροντος που εκδήλωσαν σχολεία- μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου. Τα εγκαίνιά της, στον πρώτο της σταθμό, το Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας, είχαν γίνει από τους Προέδρους της Ελλάδας και της Πολωνίας, με τον Έλληνα πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο να υπογραμμίζει ότι «ο Ιβάνωφ είχε δύο πατρίδες, την Πολωνία και την Ελλάδα, και στην σύντομη αλλά ηρωική ζωή του κατάφερε να κάνει και τους δύο λαούς, τον Πολωνικό και τον Ελληνικό, βαθύτατα υπερήφανους» και τον Πολωνό ομόλογό του Αντρέι Ντούντα να υπενθυμίζει ότι «χάρη στη στάση του Ιβάνωφ, οι νέες γενιές στην Ελλάδα και την Πολωνία έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούνται τα όνειρά τους, σε ελεύθερες χώρες».

Ο Γεώργιος Ιβάνωφ - Σαϊνόβιτς στο πρώτο σκάφος που ονομαζόταν «Λεονάρδα» και στα πόδια του κάθεται ο αδερφός του Αντώνιος Λαμπριανίδης. Το δεύτερο σκάφος ονομαζόταν «Μαρία» και ανήκε σε φίλους. Πόρτο Κουφό 1938


Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης της Λεονάρδας Λαμπριανίδου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στη Σμαρώ Αβραμίδου:

Πόση αίγλη προσφέρει ο θρύλος ενός ήρωα στις επόμενες γενιές της οικογένειάς του, που δεν τον γνώρισαν ποτέ;

Η ύπαρξη ενός ήρωα σε μια οικογένεια δεν προσφέρει αίγλη. Δημιουργεί, όμως, στις επόμενες γενιές, που φυσικά ως επόμενες δεν τον γνώρισαν προσωπικά ποτέ, μια αίσθηση καθήκοντος και χρέους διατήρησης της μνήμης του. Διότι στις επόμενες γενιές, που ακούν μέσα στην οικογένειά τους τις αφηγήσεις για τη ζωή και τη δράση του ήρωα, δημιουργείται η εικόνα ενός προτύπου που γεννά δέος, σεβασμό και αίσθημα τιμής.

Σας συγκινεί το σήμα του Ηρακλή στη φανέλα και το ότι το γήπεδο λέγεται Ιβανώφειο;

Και βέβαια με συγκινεί! Το να δίδεται το όνομα μιας προσωπικότητας σε ένα κτίριο ή σε ένα θεσμό είναι στη χώρα μας ίσως ο πιο καθιερωμένος, ο πιο αρχαίος, ο πιο παραδοσιακός τρόπος για να τιμάται ένα πρόσωπο για την προσφορά του στην πατρίδα. Ο Ηρακλής είναι μια από τις παλαιότερες ομάδες της πόλης μας και οι παλιοί Θεσσαλονικείς ήξεραν το χρέος τους απέναντι στις εξέχουσες φυσιογνωμίες της πόλης. Το, δε, σήμα στη φανέλα εκφράζει ακόμα εντονότερα αυτή τη νοοτροπία. Βέβαια κάποιες φορές λυπάμαι που σήμερα λίγοι γνωρίζουν πια τους δεσμούς του Γεωργίου Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς με την πόλη της Θεσσαλονίκης, ότι δηλαδή ο Ιβάνωφ ήρθε και έζησε εδώ στη Θεσσαλονίκη με την Πολωνή μητέρα του Λεονάρδα Σαϊνόβιτς, τον θετό του πατέρα Ιωάννη Λαμπριανίδη και τα ετεροθαλή αδέλφια του τον Αντώνιο και τον Αλέξανδρο, τον πατέρα μου. Επίσης λίγοι γνωρίζουν ότι ο Γεώργιος Ιβάνωφ ήταν πρωταθλητής κολύμβησης κατά τη δεκαετία του 1930 με τον Ηρακλή και κυρίως λίγοι γνωρίζουν πια την ηρωική του αντιστασιακή δράση στη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα, που την πλήρωσε με τη ζωή του ο ίδιος και οι σύντροφοί του, που εκτελέστηκαν από τους κατακτητές στην Καισαριανή.

Κύπελλο Δ.Ε.Θ. υδατοσφαίρισης Ηρακλής-Άρης 2:2 Ιούλιος 1931. Μπροστά στο ξενοδοχείο Μεντιτερανέ


Πώς ήλθατε σε επαφή με τον ηρωισμό του Ιβάνωφ; Τι σημαίνει η μνήμη του για την οικογένεια;

Με τη γιαγιά μου τη Λεονάρδα, τη μητέρα του Γεωργίου Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς και μητέρα του πατέρα μου, που φέρω και το όνομα της, ζούσαμε για πολλά χρόνια κάτω από την ίδια στέγη. Από το στόμα της άκουσα τις πρώτες αφηγήσεις για τον πρωτότοκο της, τον ήρωα αδικοχαμένο γιό, τον όμορφο, μορφωμένο, αθλητή, καλλιεργημένο, σπουδαγμένο γιο της, που μιλούσε πέντε γλώσσες, έπαιζε πιάνο, έκανε ιστιοπλοΐα αλλά και ποδόσφαιρο, μπάσκετ και πόλο. Που άφησε πίσω του όλα του τα καλά και έφυγε για τη Μέση Ανατολή για να εκπαιδευτεί από τις συμμαχικές δυνάμεις με την αποστολή να συντονίσει την δράση των διαφόρων αντιστασιακών κινήσεων και να οργανώσει το δίκτυο πληροφοριών και τις δολιοφθορές στην Ελλάδα και στη συνέχεια να γίνει ο μεγαλύτερος σαμποτέρ του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Για να γίνει ο ήρωας της ελευθερίας, που τιμήθηκε με τα ανώτατα πολεμικά παράσημα ανδρείας από τρεις χώρες, την Ελλάδα, την Πολωνία και την Βρετανία. Ως γνωστόν οι αφηγήσεις, οι προσωπικές δηλαδή μαρτυρίες, ακόμα και για την επιστημονική ιστορία, αποτελούν τις πρωτογενείς πηγές της ιστορικής έρευνας. Εγώ αυτές τις πηγές τις είχα μέσα στο σπίτι μου, τις παρακολουθούσα από μικρό παιδί.

Κυρίως όμως θα ήθελα να προσθέσω ότι όλα τα χρόνια που ακολούθησαν από τον θάνατο του αδερφού του Γεωργίου Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς παρακολουθούσα και συνεργαζόμουν στενά με τον αείμνηστο πατέρα μου, Αλέξανδρο Λαμπριανίδη, ο οποίος με πολύ κόπο, υπομονή και συνέπεια συγκέντρωσε, οργάνωσε και ενημέρωνε σε τακτά διαστήματα το πλούσιο οικογενειακό μας αρχείο, το οποίο παρουσιάζεται στην έκθεση του Πολεμικού Μουσείου της Θεσσαλονίκης. Για την προσφορά του αυτή στις 12/8/1985 ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Προστασίας Μνημείων Μάχης και Μαρτυρίας της Πολωνίας του απένειμε στον πατέρα μου το «Χρυσό Μετάλλιο του Θεματοφύλακα της Εθνικής Μνήμης». Μαζί με τον πατέρα μου εργάστηκα και εγώ εντατικά για πέντε χρόνια πάνω στην έρευνα, τη συγκέντρωση και την καταγραφή κάθε είδους πηγών και των μαρτυριών, όπως αποδελτίωση του Τύπου, επαφές με τις οικογένειες των συναγωνιστών του, έρευνα στα έγγραφα και στα ιστορικά αρχεία στην Ελλάδα, στην Πολωνία και στην Βρετανία καταφέρνοντας έτσι να συμπληρώσουμε το παζλ της ζωής και της δράσης του Γεωργίου Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς. Αλλά και να δημιουργήσουμε ένα αξιόλογο ιστορικό αρχείο για μια κορυφαία στιγμή της αντιστασιακής Ελλάδας, για τη γενναιότητα της ομάδας δολιοφθοράς στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη, όπου επισκευάζονταν οι κινητήρες των αεροσκαφών της Λουφτβάφε, πριν φύγουν στην Κρήτη και στη συνέχεια διοχετευτούν στον Ρομελ, για να τοποθετηθούν στα αεροσκάφη στη Βόρεια Αφρική. Της ομάδας δολιοφθοράς ηγείτο τότε ο Ιβάνωφ και κατάφερε να επιφέρει ένα καίριο πλήγμα στον εχθρό, προκαλώντας την κατάρριψη 600 γερμανικών αεροπλάνων.

Ο Γεώργιος Ιβάνωφ - Σαϊνόβιτς στο φοιτητικό του δωμάτιο στη Λουβαίν


Τι είναι για σας ένας ήρωας; Προσπαθείτε να περάσετε μηνύματα μέσα από το παράδειγμά του στους μαθητές σας;

Για μένα ένας ήρωας είναι πάνω από όλα ένας έντιμος και ακέραιος άνθρωπος. Που στην κρίσιμη ιστορική στιγμή και εν μέσω ενός φρικτού πολέμου παίρνει την απόφαση να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία της πατρίδας και της ανθρωπότητας. Στους μαθητές μου δεν θα έλεγα ότι προσπαθώ να περάσω μηνύματα, όπως δεν προσπαθώ να «περνάω μηνύματα» σε κανέναν. Αφιέρωσα ένα μέρος της ζωής μου στην ιστορική έρευνα σχετικά με τον Γεώργιο Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς και αν και δεν είμαι ιστορικός, το αρχείο μου είναι ιστορικά πλήρως και απόλυτα τεκμηριωμένο. Η έκθεση του αρχείου στα Πολεμικά Μουσεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και η εγκαινίαση της από δύο Προέδρους της Δημοκρατίας, της Ελληνικής και της Πολωνικής, αποτελεί για μένα μία δικαίωση των κόπων μου. Κι φυσικά νιώθω χαρά που μαθαίνω ότι το κοινό δείχνει ενδιαφέρον και επισκέπτεται την έκθεση και μαθαίνει για μια σημαντική ιστορική στιγμή της αντιστασιακής Ελλάδας.

Ως καλλιτέχνη σας έχει επηρεάσει η οικογενειακή κληρονομιά;

Όχι, το καλλιτεχνικό μου έργο δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία του θείου μου. Εκεί οι αναζητήσεις μου είναι άλλες και αφορούν στην εξερεύνηση των μυστηρίων της εικαστικής έκφρασης, είναι η αναμέτρηση του εσωτερικού μου κόσμου και των συναισθημάτων μου με τα εργαλεία της εικαστικής γλώσσας, δηλαδή τα χρώματα, τα σχήματα, τις μορφές, το φως, τη σκιά, τις αναλύσεις και τις συνθέσεις.

Με τα νύχια του ο Γεώργιος Ιβάνωφ - Σαϊνόβιτς χάραξε στο κελί της φυλακής τις δυο πολωνικές σημαίες και ανάμεσά τους τον αετό. 
«Η Πολωνία δεν πεθαίνει όσο εμείς ζούμε» στίχοι από τον Πολωνικό Εθνικό Ύμνο.


Την προτομή Ιβάνωφ έξω από το γήπεδο του Ηρακλή μπορείτε να την κρίνετε με αυστηρά κριτήρια ως έργο τέχνης;

Σε όλη την ιστορία της Τέχνης και σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου διαχρονικά, είθισται να στήνονται ανδριάντες ή γλυπτά ή προτομές για τους τοπικούς ήρωες της ιστορίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι μορφές αυτές έχουν μια τυπολογία που περιλαμβάνει στοιχεία συγκεκριμένα. Συνήθως οι γλύπτες θέλουν να αποτυπώσουν την ύψιστη στιγμή του ηρωισμού της μορφής που απεικονίζουν. Αυτή η παράδοση κορυφώθηκε στην εποχή του Νεοκλασικισμού, ο οποίος προσπάθησε συνεχίσει την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή παράδοση. Η προτομή του Γεωργίου Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς νομίζω ότι ανήκει ακριβώς σε αυτή την τυπολογία των προτομών .



Λεονάρδα Λαμπριανίδου, ζωγράφος, καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών, ανιψιά του Γεωργίου Ιβάνωφ - Σαϊνόβιτς


Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
προτοτηεμα.γρ ,24/12/2017