Γράφει ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
07.09.2016
Η συνέντευξη αυτή είναι η πρώτη μιας σειράς συνεντεύξεων του JAJ με Ρώσους δημοσιογράφους σε μια προσπάθεια γνωριμίας μαζί τους, αλλά και καταγραφής των προβλημάτων και των προβληματισμών τους.
Η Ρωσία ήταν και παραμένει ο μεγάλος, γοητευτικός άγνωστος για τον πολίτη της Δύσης. Η πλειοψηφία των πολιτών στις χώρες της Δύσης, γνωρίζουν τη Ρωσία της λογοτεχνίας και φοβούνται την άγνωστη Ρωσία.
Ο διάλογος ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία διεξαγόταν και διεξάγεται πάντα με δυσκολία, αμοιβαία καχυποψία και με πολύ αργούς ρυθμούς, σε σημείο που πολλές φορές, ο διάλογος έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
Αυτό ήταν λίγο πολύ το πλαίσιο της συζήτησης που είχα με τον Σεργκέι Τσεχμίστρενκο, καθισμένοι σε ένα γεωργιανό εστιατόριο στο κέντρο της Μόσχας, όπου δοκιμάζοντας εθνικές λιχουδιές του Καυκάσου και πίνοντας παγωμένη βότκα, βαλθήκαμε να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα.
Λίγες ώρες αργότερα, τα προβλήματα παρέμεναν πάντα άλυτα, το δημοσιογραφικό κασετόφωνο είχε καταγράψει όλη την ενδιαφέρουσα συζήτηση, ένα μέρος της οποίας δημοσιεύουμε σήμερα.
Έχετε σπουδάσει Ιστορία. Πώς γίνατε δημοσιογράφος και πώς σας βοήθησε η Ιστορία να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις του δημοσιογραφικού λειτουργήματος;
“Δε θα γινόμουν ποτέ δημοσιογράφος, αν δεν συνέβαιναν οι συγκλονιστικές αλλαγές στη Ρωσία, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Κοντολογίς, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή του κομμουνιστικού καθεστώτος, ήταν πολύ δύσκολη η ζωή του επιστήμονα και ιδιαίτερα εκείνου που ασχολείτο με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Ο μισθός μου ως επιστήμονα ιστορικού κάποια στιγμή ήταν επτά δολάρια το μήνα. Φυσικά, εγώ, όπως όλοι οι συμπατριώτες μου προσπάθησα να τα βγάλω πέρα. Μετάφραζα από τα ελληνικά και προς τα ελληνικά, κυρίως έγγραφα Ποντίων που επαναπατρίζονταν. Έγραφα επιστημονικά άρθρα με βάση το αρχειακό υλικό για έναν Έλληνα συνάδελφο, ο οποίος εργαζόταν τότε στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας. Προσπάθησα μάλιστα να πάρω υποτροφία από την ελληνική κυβέρνηση. Το θέμα ήταν ότι ένας φίλος μου, ο οποίος εργαζόταν στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, μου έδωσε ένα ανεκτίμητο ντοκουμέντο: ένα ενημερωτικό σημείωμα για τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής και για το πώς στην δεκαετία του 1930 η Κομμουνιστική Διεθνής με εντολή του Στάλιν δημιούργησε το «μακεδονικό έθνος».
πηγή φωτό
Στο ενημερωτικό αυτό σημείωμα αναφέρονταν όλα τα έγγραφα και οι φάκελοι της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τα οποία αν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 βρίσκονταν στη Ελλάφα θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο στη διεθνή συζήτηση γύρω από το «μακεδονικό ζήτημα» προς όφελος των Αθηνών. Αλλά… ο υπεύθυνος του ΥΠΕΞ Ελλάδας, ο γνωστός και σεβαστός Ευάγγελος Κωφός, στον οποίο απευθύνθηκα για να με βοηθήσει, για κάποιο λόγο δεν θέλησε να ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό και να μου χορηγηθεί η σχετική υποτροφία.
Η συνέντευξη αυτή είναι η πρώτη μιας σειράς συνεντεύξεων του JAJ με Ρώσους δημοσιογράφους σε μια προσπάθεια γνωριμίας μαζί τους, αλλά και καταγραφής των προβλημάτων και των προβληματισμών τους.
Η Ρωσία ήταν και παραμένει ο μεγάλος, γοητευτικός άγνωστος για τον πολίτη της Δύσης. Η πλειοψηφία των πολιτών στις χώρες της Δύσης, γνωρίζουν τη Ρωσία της λογοτεχνίας και φοβούνται την άγνωστη Ρωσία.
Ο διάλογος ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία διεξαγόταν και διεξάγεται πάντα με δυσκολία, αμοιβαία καχυποψία και με πολύ αργούς ρυθμούς, σε σημείο που πολλές φορές, ο διάλογος έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
Αυτό ήταν λίγο πολύ το πλαίσιο της συζήτησης που είχα με τον Σεργκέι Τσεχμίστρενκο, καθισμένοι σε ένα γεωργιανό εστιατόριο στο κέντρο της Μόσχας, όπου δοκιμάζοντας εθνικές λιχουδιές του Καυκάσου και πίνοντας παγωμένη βότκα, βαλθήκαμε να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα.
Λίγες ώρες αργότερα, τα προβλήματα παρέμεναν πάντα άλυτα, το δημοσιογραφικό κασετόφωνο είχε καταγράψει όλη την ενδιαφέρουσα συζήτηση, ένα μέρος της οποίας δημοσιεύουμε σήμερα.
Έχετε σπουδάσει Ιστορία. Πώς γίνατε δημοσιογράφος και πώς σας βοήθησε η Ιστορία να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις του δημοσιογραφικού λειτουργήματος;
“Δε θα γινόμουν ποτέ δημοσιογράφος, αν δεν συνέβαιναν οι συγκλονιστικές αλλαγές στη Ρωσία, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Κοντολογίς, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή του κομμουνιστικού καθεστώτος, ήταν πολύ δύσκολη η ζωή του επιστήμονα και ιδιαίτερα εκείνου που ασχολείτο με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Ο μισθός μου ως επιστήμονα ιστορικού κάποια στιγμή ήταν επτά δολάρια το μήνα. Φυσικά, εγώ, όπως όλοι οι συμπατριώτες μου προσπάθησα να τα βγάλω πέρα. Μετάφραζα από τα ελληνικά και προς τα ελληνικά, κυρίως έγγραφα Ποντίων που επαναπατρίζονταν. Έγραφα επιστημονικά άρθρα με βάση το αρχειακό υλικό για έναν Έλληνα συνάδελφο, ο οποίος εργαζόταν τότε στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας. Προσπάθησα μάλιστα να πάρω υποτροφία από την ελληνική κυβέρνηση. Το θέμα ήταν ότι ένας φίλος μου, ο οποίος εργαζόταν στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, μου έδωσε ένα ανεκτίμητο ντοκουμέντο: ένα ενημερωτικό σημείωμα για τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής και για το πώς στην δεκαετία του 1930 η Κομμουνιστική Διεθνής με εντολή του Στάλιν δημιούργησε το «μακεδονικό έθνος».
πηγή φωτό
Στο ενημερωτικό αυτό σημείωμα αναφέρονταν όλα τα έγγραφα και οι φάκελοι της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τα οποία αν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 βρίσκονταν στη Ελλάφα θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο στη διεθνή συζήτηση γύρω από το «μακεδονικό ζήτημα» προς όφελος των Αθηνών. Αλλά… ο υπεύθυνος του ΥΠΕΞ Ελλάδας, ο γνωστός και σεβαστός Ευάγγελος Κωφός, στον οποίο απευθύνθηκα για να με βοηθήσει, για κάποιο λόγο δεν θέλησε να ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό και να μου χορηγηθεί η σχετική υποτροφία.
Αποφάσισα τότε να εγκαταλείψω την επιστημονική μου καριέρα και να κάνω μια ριζική τομή ως προς την επαγγελματική μου ενασχόληση. Εκείνη την περίοδο ακριβώς, είχε ιδρυθεί η νέα καθημερινή εφημερίδα «Κομερσάντ» («КоммерсантЪ»), η οποία σήμερα είναι μεταξύ εκείνων που έχουν την μεγαλύτερη επιρροή στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της Ρωσίας. Διευθυντής του τμήματος διεθνών ειδήσεων ήταν ένας συμφοιτητής της συζύγου μου και μου ζήτησε να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στη δημοσιογραφία. Με κάλεσε για μια συζήτηση και έκτοτε, εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, ανήκω σε αυτό το επάγγελμα.
Θα πρέπει να σημειώσω πως στις αρχές ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Για σκεφτείτε, είχα συνηθίσει να γράφω άρθρα έκτασης είκοσι και τριάντα σελίδων και ξαφνικά έπρεπε να μάθω να γράφω μονόστηλα σαράντα – πενήντα λέξεων. Τους πρώτους έξι μήνες δεν με είδε ο ήλιος: πήγαινα στην εφημερίδα πριν ξημερώσει και έφευγα αφού είχε δύσει ο ήλιος. Η καλή επιστημονική και επαγγελματική σκευή που είχα με βοήθησε πολύ να προσαρμοστώ στη νέα μου δουλειά και ως ιστορικός ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα, απ’ ότι για διάφορους άλλους συναδέλφους μου. Βλέπετε, κανείς από αυτούς δεν μπορούσε να κατανοήσει τις βαθύτερες αιτίες εκείνων των γεγονότων που συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μας τόσο στη χώρα μας όσο και στον κόσμο”.
Πόσες φορές σας απέλυσαν όλα αυτά τα χρόνια;
“Για να είμαι ειλικρινής έπαψα να μετράω. Ποτέ δεν έμεινα στην ίδια θέση για περισσότερα από τρία χρόνια. Λένε πως υπάρχουν μάλιστα επιστημονικές εργασίες, οι οποίες ισχυρίζονται πως τρία χρόνια είναι η ιδανική περίοδος για να παραμείνεις στην ίδια θέση με τα ίδια καθήκοντα. Το σημαντικότερο είναι να βελτιώνεις διαρκώς της γνώσεις και τις επαγγελματικές του δεξιότητες, ώστε να είσαι πάντα μέσα στην αγορά εργασίας. Τα χρόνια που ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία, απέκτησα γνώσεις πολλών επαγγελμάτων: εργάστηκα σε καθημερινές εφημερίδες, σε μηνιαία περιοδικά, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Έμαθα να οργανώνω από το μηδέν ΜΜΕ αλλά και να αναλαμβάνω ζημιογόνες εκδόσεις και να τις κάνω κερδοφόρες. Συνεπώς, όταν έχανα τη δουλειά μου, πίστευα πάντα πως δεν θα μείνω για πολύ άνεργος”.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σας ως δημοσιογράφου;
“Μια φορά, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 είχα μπει πολύ βαθιά στο θέμα του λαθρεμπορίου όπλων. Τότε ανακάλυψα τη συμμετοχή πολλών εκπροσώπων της τότε πολιτικής ελίτ σε παράνομες πράξεις. Λίγο πριν την κυκλοφορία ενός άρθρου, φίλοι μου, οι οποίοι είχαν άμεση σχέση με αυτή την υπόθεση με συμβούλευσαν να εξαφανιστώ από τη Ρωσία για δύο εβδομάδες. Αναγκάστηκα, μέσω Τουρκίας, για να χαθούν τα ίχνη μου, να πάω αεροπορικώς στην Ελλάδα και να κρυφτώ στο σπίτι καλών μου φίλων. Δύο εβδομάδες αργότερα ήρθε σήμα από τη Ρωσία: «Όλα καλά, μπορείς να επιστρέψεις». Λίγο πριν από αυτό, δέχτηκα ορισμένα τηλεφωνήματα από κάποιους «καλοθελητές», οι οποίοι απαίτησαν να σταματήσω την έρευνα μου. Ευτυχώς, οι απειλές έμειναν μόνο στα λόγια.
Υπάρχουν όμως και δυσκολίες στο δημοσιογραφικό επάγγελμα και όχι μόνο κίνδυνοι. Είναι δύσκολο να δημιουργήσεις εκ του μηδενός ένα νέο προϊόν. Κάθε start up είναι άπειρα ξενύχτια, δουλεύεις επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Η ανταμοιβή όμως είναι αδρή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να είσαι μάρτυρας στη γέννηση ενός νέου ΜΜΕ, στην οποία συμμετείχες κι εσύ”!
Έχει σήμερα κάποιο νόημα να λέμε ότι οι αποκαλύψεις για τις αυθαιρεσίες της εξουσίας μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο;
“Έχει. Όχι μόνο σήμερα, αλλά πάντα. Σε εμάς, τη δημοσιογραφία, τα ΜΜΕ, δεν είναι τυχαίο που την αποκαλούν «τέταρτη εξουσία». Πολύ συχνά, οι δημοσιογραφικές συγκεκριμένα έρευνες οδηγούν σε ηχηρές παραιτήσεις από σημαντικές θέσεις εξουσίας. Είναι αλήθεια πως στα τελευταία χρόνια στη Ρωσία, φευ, αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Είναι συχνότερο το φαινόμενο η εξουσία να αγνοεί επιδεικτικά αυτά τα δημοσιεύματα. Αυτό όμως δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο τη δημοσιογραφία, αλλά και την ίδια την κοινωνία: οι εντυπωσιακές αποκαλύψεις για τη διαφθορά και την αυθαιρεσία πολλές φορές αφήνουν αδιάφορους τους συμπολίτες μας. Σε αντίθεση με τη Δύση, η Κοινωνία των πολιτών στη χώρα μου βρίσκεται σε εμβρυακή κατάσταση. Είναι αδύνατον μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα να διασχίσουμε μια διαδρομή, την οποία η Ευρώπη διέσχισε στη διάρκεια μερικών αιώνων. Οι άνθρωποι θα πρέπει να βιώσουν ότι έχουν ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα. Να κατανοήσουν ότι πολλά εξαρτώνται ειδικά από αυτούς. Δυστυχώς, η ιστορία της Ρωσίας, με την μακραίωνη δουλειά της πλειοψηφίας του πληθυσμού, διαμόρφωσε μια πατερναλιστική συνείδηση στο λαό. Η σοβιετική ιστορία απλά την ενίσχυσε. Οι άνθρωποι συνήθισαν για όλα να θεωρούν υπεύθυνο όχι τον εαυτό τους αλλά το κράτος και τους αξιωματούχους ως εκπροσώπους του. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει. Παρόλα αυτά, με γιγαντιαία βήματα προσπαθούμε να μειώσουμε την απόστασή που μας χωρίζει από τη Δύση σε αυτό το ζήτημα”.
Συμμετείχατε στα πολιτικά γεγονότα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα από εκείνη την εποχή, κατά τη γνώμη σας, τόσο ως ιστορικού όσο και ως δημοσιογράφου;
“Πιθανόν να εκπλαγείτε, αλλά η αποτίμηση εκείνων των γεγονότων ως δημοσιογράφου, διαφέρει ριζικά από την αντίστοιχη που κάνω ως ιστορικός. Ως δημοσιογράφος χαιρέτισα τις αλλαγές, στο βαθμό που σήμαιναν την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος και το θρίαμβο της ελευθερίας του λόγου. Ως ιστορικός κατανοώ (ιδιαίτερα από τη θέση που βρίσκομαι σήμερα) ότι ήταν μια μεγάλη τραγωδία για τη Ρωσία και ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν θα υπήρχε η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία, το ISIS και οι άλλες καταστροφές που έπεσαν πάνω μας το τελευταίο διάστημα. Όλα αυτά όμως πρέπει να τύχουν μια άλλης, λεπτομερούς συζήτησης που βγαίνει έξω από τα πλαίσια της σημερινής μας συνομιλίας”.
Ήσασταν διευθυντής πολιτικών περιοδικών την εποχή που στη Ρωσία μετά από πολλές δεκαετίες λογοκρισίας, υπήρχε ελευθερία του λόγου. Τι ήταν αυτό που πρόσφερε η δημοσιογραφία στην κοινωνία εκείνη την εποχή;
“Ναι, η ελευθερία του Λόγου πριν από είκοσι χρόνια, ουσιαστικά, ήταν απόλυτη. Μπορούσαμε να γράψουμε για όλους και για όλα, χωρίς να φοβόμαστε διώξεις από την πλευρά της εξουσίας. Κάπως αδιόρατα όμως, την πολιτική λογοκρισία της εποχής της ΕΣΣΔ, την υποκατέστησε η οικονομική λογοκρισία. Αρχικά όλα τα ΜΜΕ ήταν ανεξάρτητα, ανήκαν στους εργαζόμενούς τους, δηλαδή στους δημοσιογράφους. Για να εκδοθεί όμως μια εφημερίδα χρειάζεται χαρτί και μελάνι, για τη δημιουργία τηλεοπτικών εκπομπών χρειάζεται πανάκριβος εξοπλισμός και στούντιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα ΜΜΕ να περάσουν στα χέρια είτε πλουσίων είτε (ιδιαίτερα στην επαρχία) να εξαρτώνται οικονομικά από τις τοπικές αρχές, τους κυβερνήτες και τους δημάρχους. Και είναι γνωστό ότι όποιος πληρώνει αυτός δίνει την παραγγελιά στη μουσική. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 ουσιαστικά όλα τα ΜΜΕ στη Ρωσία μετατράπηκαν σε εργαλεία των ιδιοκτητών τους. Με τη βοήθειά τους οι ολιγάρχες και το κράτος πολεμούσαν μεταξύ τους. Υπό την οπτική γωνία του κοινωνικού συμφέροντος, η ελευθερία του λόγου οδήγησε σε πολυσήμαντα αποτελέσματα. Από την μία πλευρά, οι άνθρωποι έμαθαν πολλά καινούρια πράγματα για τη χώρα και τον κόσμο, όλα εκείνα που προηγουμένως αποσιωπούνταν για ολόκληρες δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά, στη δεκαετία του ’90 είχαμε την μείωση της επιρροής των ΜΜΕ. Αν προηγουμένως, ακόμη και στη σοβιετική εποχή, κάθε δημοσίευμα ήταν ένα σημαντικό σημάδι και για την εξουσία και για την κοινωνία, τώρα πια πολλές έρευνες και αποκαλύψεις απλά έπαψαν να τραβούν την προσοχή. Αυτό συμβαίνει γιατί, εν μέρει, τα δημοσιεύματα αυτά θεωρήθηκαν πως πρόκειται για μια ακόμη «τροχιοδεικτική βολή» στον πόλεμο της συκοφάντησης που έχει ξεσπάσει μεταξύ των ολιγαρχών και τίποτα παραπάνω”.
Ο δημοσιογράφος εναντίον του Λεβιάθαν της εξουσίας: υπάρχει νικητής;
“Ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να μάχεται την εξουσία (δεν θα λάβουμε υπόψη μας ακραία περιστατικά, όταν η εξουσία μετατρέπεται σε εξουσία αντιλαϊκού, φασιστικού τύπου). Ο δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος να ασκεί δημιουργική αντιπολίτευση στην εξουσία. Να της υποδεικνύει τα σφάλματά της, να αναζητάει και να βρίσκει τις ανεπάρκειές της, να την βοηθάει να τα διορθώσει, να αποκαλύπτει τους διεφθαρμένους εκπροσώπους της εξουσίας και να βοηθάει το λαό. Σε τελική ανάλυση, εμείς και η εξουσία έχουμε κοινή αποστολή: να εργαζόμαστε προς όφελος των συμπολιτών μας”.
Πόσο πολύ άλλαξε η δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια; Πώς το Διαδίκτυο αλλάζει την ουσία αλλά και την καθημερινή ζωή του δημοσιογράφου; Μπορούν οι Bloger’s να υποκαταστήσουν τους δημοσιογράφους;
“Η δουλειά του δημοσιογράφου σήμερα δεν νοείται χωρίς το Διαδίκτυο. Από τη μία πλευρά του Διαδίκτυο έχει κάνει τη ζωή μας πολύ πιο εύκολη, αλλά από την άλλη, την έχει κάνει και πολύ περίπλοκη. Βλέπετε, σήμερα ο κόσμος μαθαίνει τα νέα όχι από τις εφημερίδες ή την τηλεόραση, αλλά από το διαδίκτυο και τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν με επιτυχία το Διαδίκτυο, οι δημοσιογράφοι είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν στους καταναλωτές τους (αναγνώστες, θεατές) μια εντελώς νέα, αποκλειστική πληροφορία. Υπ’ αυτή την έννοια η δημοσιογραφία σα να επιστρέφει στις αρχές της, μόνο που αυτή τη φορά γίνεται σε ένα άλλο, νέο επίπεδο. Αυξάνεται η αξία των ερευνών, των αποκαλύψεων, των επιτόπιων ρεπορτάζ, όλων εκείνων που δεν μένουν στην επιφάνεια, όλων εκείνων που βρίσκονται πίσω από το προφανές. Οι Blogers παντού μετατρέπονται σε δημοσιογράφους όταν κάνουν την ίδια δουλειά με τους τελευταίους. Ο ανταγωνισμός αυτός όμως ωφελεί το επάγγελμά μας”.
Πόσο στοιχίζει η αλήθεια στη Ρωσία, λαμβάνοντας υπόψη τις δολοφονίες δεκάδων δημοσιογράφων τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια;
“Η δολοφονία δημοσιογράφου σε οποιαδήποτε χώρα είναι μεγάλη τραγωδία. Η Ρωσία δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτή. Η αλήθεια στη Ρωσία στοιχίζει τόσο όσο και στις υπόλοιπες χώρες. Τα θύματα ανάμεσα στους δημοσιογράφους υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει η δημοσιογραφία. Είναι άλλο ζήτημα ότι στη Ρωσία, ιδιαίτερα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, η αξία της ανθρώπινη ζωής ήταν πολύ μικρότερη απ’ ότι στη Δύση”.
Για ένα διάστημα ασχοληθήκατε με την πολιτική, λαμβάνοντας ενεργό μέρος στα πλαίσια ενός αντιπολιτευτικού κόμματος. Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα αυτής σας της εμπειρίας;
“Το συμπέρασμα είναι ένα: αν θέλεις να παλέψεις με την εξουσία, τότε, όπως λένε στη χώρα μου, πρέπει να έχεις τα κότσια. Διαφορετικά δεν έχεις καμιά δουλειά να ασχοληθείς με την πολιτική”.
Πολιτικός σχολιαστής: αντικειμενικός κριτής ή εκφραστής υποκειμενικής γνώμης;
“Δεν υπάρχει αντικειμενική γνώμη στην πολιτική. Γιατί η πολιτική είναι καθαρά υποκειμενική. Γι’ αυτό και κανείς πολιτικός σχολιαστής δεν μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του αντικειμενικού κριτή. Η γνώμη του θα είναι πάντα υποκειμενική. Είναι άλλο πράγμα το κατά πόσο αυτή η υποκειμενική γνώμη αντανακλά τις κοινωνικές διαθέσεις τη συγκεκριμένη συγκυρία. Από αυτό και μόνο εξαρτάται η επιρροή αυτής της γνώμης στο κοινό”.
Ήσασταν επιμελητής βιβλίων για το ψάρεμα και το κυνήγι. Κατά πόσον αυτή η δουλειά είχε ενδιαφέρον μετά από μια τόσο θυελλώδη δραστηριότητα στη δημοσιογραφία, την πολιτική και την επιστήμη;
“Είναι εξίσου ενδιαφέρον με το να ασχολείσαι με την πολιτική ή την επιστήμη, γιατί τόσο στο κυνήγι όσο και στο ψάρεμα σε κυριεύουν σοβαρά πάθη. Πάθη, τα οποία ενδιαφέρουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μπορώ να πω ότι το περιοδικό για το ψάρεμα, που ίδρυσα και διηύθυνα είχε (και έχει μέχρι σήμερα) περισσότερους αναγνώστες από όλα τα κοινωνικά και πολιτικά περιοδικά της Ρωσίας μαζί”.
Ο δημοσιογράφος είναι ο χρονικογράφος της εποχής του. Ποιο επεισόδιο από τη ζωή σας ως δημοσιογράφου σας έχει εντυπωθεί στη μνήμη πιο πολύ από τα άλλα και γιατί;
“Το 1996, τις παραμονές των προεδρικών εκλογών, στις οποίες συμμετείχαν ο τότε πρόεδρος Μπορίς Γιέλτσιν και ο αρχηγός των κομμουνιστών Γκενάντι Ζουγκάνοφ, το περιοδικό που διηύθυνα, πήρε την άδεια για να πάρει μια συνέντευξη από τον Γιέλτσιν. Έφτιαξα τον κατάλογο με τις ερωτήσεις και τον έστειλα στην προεδρεία. Μου τηλεφώνησε ένας αξιωματούχος και με παρακάλεσε… να γράψω και τις απαντήσεις του προέδρου! Ήταν μια πρόκληση για μένα και την αποδέχτηκα. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ημερών μελετούσα τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του Γιέλτσιν, προσπάθησα να μπω στο μυαλό του. Στη συνέχεια κάθισα και έγραψα όλη τη συνέντευξη. Ήμουν βέβαιος πως η δική μου εκδοχή θα απορριφθεί από τους βοηθούς και τους λογογράφους του προέδρου. Η έκπληξη μου ήταν απερίγραπτη όταν μετά από μερικές ημέρες έλαβα την εκτύπωση του κειμένου της συνέντευξης με την υπογραφή του προέδρου. Είχαν διορθώσει μόνο μερικές λέξεις”!
Έχετε γράψει ένα ενδιαφέρον βιβλίο για τη νεότερη ελληνική ιστορία. Έχετε κάποια συγγραφικά σχέδια για το μέλλον;
“Σκέφτομαι να γράψω την ιστορία της Ελλάδας από τη στιγμή που κατέκτησε την ανεξαρτησία της τον 19οαιώνα μέχρι τις ημέρες μας. Δεν υπάρχει ένα τέτοιο βιβλίο στη Ρωσία, παρόλο που η ιστορία των άλλων βαλκανικών λαών έχει μελετηθεί σ’ εμάς σε ικανοποιητικό βαθμό. Το σημαντικό είναι να βρω το χρόνο για να το κάνω”.
Ζείτε στην Μόσχα μα επισκέπτεστε συχνά την Ελλάδα. Έχετε μάλιστα σπίτι στη χώρα μας. Έχετε επίσης πολύ καλή γνώση της ιστορίας της Ελλάδας. Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη συστημική κρίση που βιώνει η χώρα μας;
“Δεν υπάρχει καμιά «ελληνική συστημική κρίση». Υπάρχει συστημική κρίση του σχεδίου με την ονομασία «Ενιαία Ευρώπη». Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα της κρίσης αυτού του σχεδίου. Η Ελλάδα ήταν απλά άτυχη, γιατί έγινε το πρώτο θύμα αυτή της κρίσης. Φοβάμαι όμως ότι δεν θα είναι το τελευταίο”.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Ο Σεργκέι Παύλοβιτς Τσεχμίστρενκο, σήμερα είναι ο αρχισυντάκτης μιας από τις πλέον δημοφιλείς τηλεοπτικής εκπομπής στη Ρωσία, η οποία μεταδίδεται από τον τηλεοπτικό σταθμό των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Πριν από αυτό, ήταν επί σειρά ετών, ο υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής του κόμματος «Πλατφόρμα Πολιτών», θέση την οποία ανέλαβε αφού εγκατέλειψε τη θέση του διευθυντή της ρωσικής έκδοσης του περιοδικού Fortune, στο οποίο ήταν επικεφαλής από τον Αύγουστο του 2006.
το πανεπιστήμιο Λομονόσοφ πηγή φωτό
Γεννήθηκε στην Μόσχα το 1963, είναι απόφοιτος της Ιστορικής Σχολής του φημισμένου Πανεπιστημίου της Μόσχας «Λομονόσοφ» και το 1985. Το 1990 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διδάκτορα των ιστορικών επιστημών για την διατριβή του με θέμα το «Ανατολικό ζήτημα 1871 – 1873 και τις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας» από το Ινστιτούτου Σλαβολογίας και Βαλκανικών Σπουδών της Ακαδημίας Επιστημών της Ρωσιάς. Η διατριβή με μορφή βιβλίου έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι».
Το διάστημα 1992 – 2001 ήταν ένας από τους διακεκριμένους αναλυτές στους τομείς του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ αλλά και των διεθνών σχέσεων και συμμετείχε σε πλήθος αποστολών στο εξωτερικό, εκπροσωπώντας την εφημερίδα «Κομερσάντ». Το 2001 ανέλαβε επικεφαλής ομάδας, η οποία επεξεργάστηκε, σχεδίασε και υλοποίησε την έκδοση σειράς περιοδικών για το κυνήγι και το ψάρεμα, τα οποία σε μικρό χρονικό διάστημα απέκτησαν εκατομμύρια φανατικούς αναγνώστες. Ταυτόχρονα ήταν ο αρχισυντάκτης της εκπομπής «25η ώρα. Γεγονότα. Ώρα Μόσχας» στο τηλεοπτικό δίαυλο ΤΒC.
Μαζί με την αείμνηστη Γιεκατερίνα Γκένεβα, διευθύντρια της Βιβλιοθήκης Ξένης Λογοτεχνίας «Ρουντομινό», συμμετείχε στις εκδόσεις βιβλίων και στον εμπλουτισμό εκατοντάδων βιβλιοθηκών σε πολλές περιοχές της Ρωσίας.
Είναι παντρεμένος κι έχει δυο γιους και μία κόρη.
πηγή κεντρικής φωτό
Προτείνουμε να διαβάσετε
http://www.imma.edu.gr/imma/museum/index.html
2. https://el.wikipedia.org/wiki/Συνθήκη_Βουκουρεστίου_(1913)
3. https://el.wikipedia.org/wiki/Abecedar
4. https://el.wikipedia.org/wiki/Πρωτόκολλο_Πολίτη-Καλφώφ
5.http://archive.is/20120630054150/www.freewebs.com/onoma/eap.htm
6. https://www.academia.edu/6496996/Η_ΔΙΕΝΕΞΗ_ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ-ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ_ΓΙΑ_ΤΟ_ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ_ΚΑΙ_Η
7. http://www.imma.edu.gr/imma/history/13.html
πηγή κεντρικής φωτό
Θα πρέπει να σημειώσω πως στις αρχές ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Για σκεφτείτε, είχα συνηθίσει να γράφω άρθρα έκτασης είκοσι και τριάντα σελίδων και ξαφνικά έπρεπε να μάθω να γράφω μονόστηλα σαράντα – πενήντα λέξεων. Τους πρώτους έξι μήνες δεν με είδε ο ήλιος: πήγαινα στην εφημερίδα πριν ξημερώσει και έφευγα αφού είχε δύσει ο ήλιος. Η καλή επιστημονική και επαγγελματική σκευή που είχα με βοήθησε πολύ να προσαρμοστώ στη νέα μου δουλειά και ως ιστορικός ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα, απ’ ότι για διάφορους άλλους συναδέλφους μου. Βλέπετε, κανείς από αυτούς δεν μπορούσε να κατανοήσει τις βαθύτερες αιτίες εκείνων των γεγονότων που συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μας τόσο στη χώρα μας όσο και στον κόσμο”.
Πόσες φορές σας απέλυσαν όλα αυτά τα χρόνια;
“Για να είμαι ειλικρινής έπαψα να μετράω. Ποτέ δεν έμεινα στην ίδια θέση για περισσότερα από τρία χρόνια. Λένε πως υπάρχουν μάλιστα επιστημονικές εργασίες, οι οποίες ισχυρίζονται πως τρία χρόνια είναι η ιδανική περίοδος για να παραμείνεις στην ίδια θέση με τα ίδια καθήκοντα. Το σημαντικότερο είναι να βελτιώνεις διαρκώς της γνώσεις και τις επαγγελματικές του δεξιότητες, ώστε να είσαι πάντα μέσα στην αγορά εργασίας. Τα χρόνια που ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία, απέκτησα γνώσεις πολλών επαγγελμάτων: εργάστηκα σε καθημερινές εφημερίδες, σε μηνιαία περιοδικά, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Έμαθα να οργανώνω από το μηδέν ΜΜΕ αλλά και να αναλαμβάνω ζημιογόνες εκδόσεις και να τις κάνω κερδοφόρες. Συνεπώς, όταν έχανα τη δουλειά μου, πίστευα πάντα πως δεν θα μείνω για πολύ άνεργος”.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σας ως δημοσιογράφου;
“Μια φορά, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 είχα μπει πολύ βαθιά στο θέμα του λαθρεμπορίου όπλων. Τότε ανακάλυψα τη συμμετοχή πολλών εκπροσώπων της τότε πολιτικής ελίτ σε παράνομες πράξεις. Λίγο πριν την κυκλοφορία ενός άρθρου, φίλοι μου, οι οποίοι είχαν άμεση σχέση με αυτή την υπόθεση με συμβούλευσαν να εξαφανιστώ από τη Ρωσία για δύο εβδομάδες. Αναγκάστηκα, μέσω Τουρκίας, για να χαθούν τα ίχνη μου, να πάω αεροπορικώς στην Ελλάδα και να κρυφτώ στο σπίτι καλών μου φίλων. Δύο εβδομάδες αργότερα ήρθε σήμα από τη Ρωσία: «Όλα καλά, μπορείς να επιστρέψεις». Λίγο πριν από αυτό, δέχτηκα ορισμένα τηλεφωνήματα από κάποιους «καλοθελητές», οι οποίοι απαίτησαν να σταματήσω την έρευνα μου. Ευτυχώς, οι απειλές έμειναν μόνο στα λόγια.
Υπάρχουν όμως και δυσκολίες στο δημοσιογραφικό επάγγελμα και όχι μόνο κίνδυνοι. Είναι δύσκολο να δημιουργήσεις εκ του μηδενός ένα νέο προϊόν. Κάθε start up είναι άπειρα ξενύχτια, δουλεύεις επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Η ανταμοιβή όμως είναι αδρή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να είσαι μάρτυρας στη γέννηση ενός νέου ΜΜΕ, στην οποία συμμετείχες κι εσύ”!
Έχει σήμερα κάποιο νόημα να λέμε ότι οι αποκαλύψεις για τις αυθαιρεσίες της εξουσίας μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο;
“Έχει. Όχι μόνο σήμερα, αλλά πάντα. Σε εμάς, τη δημοσιογραφία, τα ΜΜΕ, δεν είναι τυχαίο που την αποκαλούν «τέταρτη εξουσία». Πολύ συχνά, οι δημοσιογραφικές συγκεκριμένα έρευνες οδηγούν σε ηχηρές παραιτήσεις από σημαντικές θέσεις εξουσίας. Είναι αλήθεια πως στα τελευταία χρόνια στη Ρωσία, φευ, αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Είναι συχνότερο το φαινόμενο η εξουσία να αγνοεί επιδεικτικά αυτά τα δημοσιεύματα. Αυτό όμως δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο τη δημοσιογραφία, αλλά και την ίδια την κοινωνία: οι εντυπωσιακές αποκαλύψεις για τη διαφθορά και την αυθαιρεσία πολλές φορές αφήνουν αδιάφορους τους συμπολίτες μας. Σε αντίθεση με τη Δύση, η Κοινωνία των πολιτών στη χώρα μου βρίσκεται σε εμβρυακή κατάσταση. Είναι αδύνατον μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα να διασχίσουμε μια διαδρομή, την οποία η Ευρώπη διέσχισε στη διάρκεια μερικών αιώνων. Οι άνθρωποι θα πρέπει να βιώσουν ότι έχουν ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα. Να κατανοήσουν ότι πολλά εξαρτώνται ειδικά από αυτούς. Δυστυχώς, η ιστορία της Ρωσίας, με την μακραίωνη δουλειά της πλειοψηφίας του πληθυσμού, διαμόρφωσε μια πατερναλιστική συνείδηση στο λαό. Η σοβιετική ιστορία απλά την ενίσχυσε. Οι άνθρωποι συνήθισαν για όλα να θεωρούν υπεύθυνο όχι τον εαυτό τους αλλά το κράτος και τους αξιωματούχους ως εκπροσώπους του. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει. Παρόλα αυτά, με γιγαντιαία βήματα προσπαθούμε να μειώσουμε την απόστασή που μας χωρίζει από τη Δύση σε αυτό το ζήτημα”.
Συμμετείχατε στα πολιτικά γεγονότα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα από εκείνη την εποχή, κατά τη γνώμη σας, τόσο ως ιστορικού όσο και ως δημοσιογράφου;
“Πιθανόν να εκπλαγείτε, αλλά η αποτίμηση εκείνων των γεγονότων ως δημοσιογράφου, διαφέρει ριζικά από την αντίστοιχη που κάνω ως ιστορικός. Ως δημοσιογράφος χαιρέτισα τις αλλαγές, στο βαθμό που σήμαιναν την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος και το θρίαμβο της ελευθερίας του λόγου. Ως ιστορικός κατανοώ (ιδιαίτερα από τη θέση που βρίσκομαι σήμερα) ότι ήταν μια μεγάλη τραγωδία για τη Ρωσία και ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν θα υπήρχε η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία, το ISIS και οι άλλες καταστροφές που έπεσαν πάνω μας το τελευταίο διάστημα. Όλα αυτά όμως πρέπει να τύχουν μια άλλης, λεπτομερούς συζήτησης που βγαίνει έξω από τα πλαίσια της σημερινής μας συνομιλίας”.
Ήσασταν διευθυντής πολιτικών περιοδικών την εποχή που στη Ρωσία μετά από πολλές δεκαετίες λογοκρισίας, υπήρχε ελευθερία του λόγου. Τι ήταν αυτό που πρόσφερε η δημοσιογραφία στην κοινωνία εκείνη την εποχή;
“Ναι, η ελευθερία του Λόγου πριν από είκοσι χρόνια, ουσιαστικά, ήταν απόλυτη. Μπορούσαμε να γράψουμε για όλους και για όλα, χωρίς να φοβόμαστε διώξεις από την πλευρά της εξουσίας. Κάπως αδιόρατα όμως, την πολιτική λογοκρισία της εποχής της ΕΣΣΔ, την υποκατέστησε η οικονομική λογοκρισία. Αρχικά όλα τα ΜΜΕ ήταν ανεξάρτητα, ανήκαν στους εργαζόμενούς τους, δηλαδή στους δημοσιογράφους. Για να εκδοθεί όμως μια εφημερίδα χρειάζεται χαρτί και μελάνι, για τη δημιουργία τηλεοπτικών εκπομπών χρειάζεται πανάκριβος εξοπλισμός και στούντιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα ΜΜΕ να περάσουν στα χέρια είτε πλουσίων είτε (ιδιαίτερα στην επαρχία) να εξαρτώνται οικονομικά από τις τοπικές αρχές, τους κυβερνήτες και τους δημάρχους. Και είναι γνωστό ότι όποιος πληρώνει αυτός δίνει την παραγγελιά στη μουσική. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 ουσιαστικά όλα τα ΜΜΕ στη Ρωσία μετατράπηκαν σε εργαλεία των ιδιοκτητών τους. Με τη βοήθειά τους οι ολιγάρχες και το κράτος πολεμούσαν μεταξύ τους. Υπό την οπτική γωνία του κοινωνικού συμφέροντος, η ελευθερία του λόγου οδήγησε σε πολυσήμαντα αποτελέσματα. Από την μία πλευρά, οι άνθρωποι έμαθαν πολλά καινούρια πράγματα για τη χώρα και τον κόσμο, όλα εκείνα που προηγουμένως αποσιωπούνταν για ολόκληρες δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά, στη δεκαετία του ’90 είχαμε την μείωση της επιρροής των ΜΜΕ. Αν προηγουμένως, ακόμη και στη σοβιετική εποχή, κάθε δημοσίευμα ήταν ένα σημαντικό σημάδι και για την εξουσία και για την κοινωνία, τώρα πια πολλές έρευνες και αποκαλύψεις απλά έπαψαν να τραβούν την προσοχή. Αυτό συμβαίνει γιατί, εν μέρει, τα δημοσιεύματα αυτά θεωρήθηκαν πως πρόκειται για μια ακόμη «τροχιοδεικτική βολή» στον πόλεμο της συκοφάντησης που έχει ξεσπάσει μεταξύ των ολιγαρχών και τίποτα παραπάνω”.
Ο δημοσιογράφος εναντίον του Λεβιάθαν της εξουσίας: υπάρχει νικητής;
“Ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να μάχεται την εξουσία (δεν θα λάβουμε υπόψη μας ακραία περιστατικά, όταν η εξουσία μετατρέπεται σε εξουσία αντιλαϊκού, φασιστικού τύπου). Ο δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος να ασκεί δημιουργική αντιπολίτευση στην εξουσία. Να της υποδεικνύει τα σφάλματά της, να αναζητάει και να βρίσκει τις ανεπάρκειές της, να την βοηθάει να τα διορθώσει, να αποκαλύπτει τους διεφθαρμένους εκπροσώπους της εξουσίας και να βοηθάει το λαό. Σε τελική ανάλυση, εμείς και η εξουσία έχουμε κοινή αποστολή: να εργαζόμαστε προς όφελος των συμπολιτών μας”.
Πόσο πολύ άλλαξε η δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια; Πώς το Διαδίκτυο αλλάζει την ουσία αλλά και την καθημερινή ζωή του δημοσιογράφου; Μπορούν οι Bloger’s να υποκαταστήσουν τους δημοσιογράφους;
“Η δουλειά του δημοσιογράφου σήμερα δεν νοείται χωρίς το Διαδίκτυο. Από τη μία πλευρά του Διαδίκτυο έχει κάνει τη ζωή μας πολύ πιο εύκολη, αλλά από την άλλη, την έχει κάνει και πολύ περίπλοκη. Βλέπετε, σήμερα ο κόσμος μαθαίνει τα νέα όχι από τις εφημερίδες ή την τηλεόραση, αλλά από το διαδίκτυο και τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν με επιτυχία το Διαδίκτυο, οι δημοσιογράφοι είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν στους καταναλωτές τους (αναγνώστες, θεατές) μια εντελώς νέα, αποκλειστική πληροφορία. Υπ’ αυτή την έννοια η δημοσιογραφία σα να επιστρέφει στις αρχές της, μόνο που αυτή τη φορά γίνεται σε ένα άλλο, νέο επίπεδο. Αυξάνεται η αξία των ερευνών, των αποκαλύψεων, των επιτόπιων ρεπορτάζ, όλων εκείνων που δεν μένουν στην επιφάνεια, όλων εκείνων που βρίσκονται πίσω από το προφανές. Οι Blogers παντού μετατρέπονται σε δημοσιογράφους όταν κάνουν την ίδια δουλειά με τους τελευταίους. Ο ανταγωνισμός αυτός όμως ωφελεί το επάγγελμά μας”.
Πόσο στοιχίζει η αλήθεια στη Ρωσία, λαμβάνοντας υπόψη τις δολοφονίες δεκάδων δημοσιογράφων τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια;
“Η δολοφονία δημοσιογράφου σε οποιαδήποτε χώρα είναι μεγάλη τραγωδία. Η Ρωσία δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτή. Η αλήθεια στη Ρωσία στοιχίζει τόσο όσο και στις υπόλοιπες χώρες. Τα θύματα ανάμεσα στους δημοσιογράφους υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει η δημοσιογραφία. Είναι άλλο ζήτημα ότι στη Ρωσία, ιδιαίτερα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, η αξία της ανθρώπινη ζωής ήταν πολύ μικρότερη απ’ ότι στη Δύση”.
Για ένα διάστημα ασχοληθήκατε με την πολιτική, λαμβάνοντας ενεργό μέρος στα πλαίσια ενός αντιπολιτευτικού κόμματος. Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα αυτής σας της εμπειρίας;
“Το συμπέρασμα είναι ένα: αν θέλεις να παλέψεις με την εξουσία, τότε, όπως λένε στη χώρα μου, πρέπει να έχεις τα κότσια. Διαφορετικά δεν έχεις καμιά δουλειά να ασχοληθείς με την πολιτική”.
Πολιτικός σχολιαστής: αντικειμενικός κριτής ή εκφραστής υποκειμενικής γνώμης;
“Δεν υπάρχει αντικειμενική γνώμη στην πολιτική. Γιατί η πολιτική είναι καθαρά υποκειμενική. Γι’ αυτό και κανείς πολιτικός σχολιαστής δεν μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του αντικειμενικού κριτή. Η γνώμη του θα είναι πάντα υποκειμενική. Είναι άλλο πράγμα το κατά πόσο αυτή η υποκειμενική γνώμη αντανακλά τις κοινωνικές διαθέσεις τη συγκεκριμένη συγκυρία. Από αυτό και μόνο εξαρτάται η επιρροή αυτής της γνώμης στο κοινό”.
Ήσασταν επιμελητής βιβλίων για το ψάρεμα και το κυνήγι. Κατά πόσον αυτή η δουλειά είχε ενδιαφέρον μετά από μια τόσο θυελλώδη δραστηριότητα στη δημοσιογραφία, την πολιτική και την επιστήμη;
“Είναι εξίσου ενδιαφέρον με το να ασχολείσαι με την πολιτική ή την επιστήμη, γιατί τόσο στο κυνήγι όσο και στο ψάρεμα σε κυριεύουν σοβαρά πάθη. Πάθη, τα οποία ενδιαφέρουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μπορώ να πω ότι το περιοδικό για το ψάρεμα, που ίδρυσα και διηύθυνα είχε (και έχει μέχρι σήμερα) περισσότερους αναγνώστες από όλα τα κοινωνικά και πολιτικά περιοδικά της Ρωσίας μαζί”.
Ο δημοσιογράφος είναι ο χρονικογράφος της εποχής του. Ποιο επεισόδιο από τη ζωή σας ως δημοσιογράφου σας έχει εντυπωθεί στη μνήμη πιο πολύ από τα άλλα και γιατί;
“Το 1996, τις παραμονές των προεδρικών εκλογών, στις οποίες συμμετείχαν ο τότε πρόεδρος Μπορίς Γιέλτσιν και ο αρχηγός των κομμουνιστών Γκενάντι Ζουγκάνοφ, το περιοδικό που διηύθυνα, πήρε την άδεια για να πάρει μια συνέντευξη από τον Γιέλτσιν. Έφτιαξα τον κατάλογο με τις ερωτήσεις και τον έστειλα στην προεδρεία. Μου τηλεφώνησε ένας αξιωματούχος και με παρακάλεσε… να γράψω και τις απαντήσεις του προέδρου! Ήταν μια πρόκληση για μένα και την αποδέχτηκα. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ημερών μελετούσα τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του Γιέλτσιν, προσπάθησα να μπω στο μυαλό του. Στη συνέχεια κάθισα και έγραψα όλη τη συνέντευξη. Ήμουν βέβαιος πως η δική μου εκδοχή θα απορριφθεί από τους βοηθούς και τους λογογράφους του προέδρου. Η έκπληξη μου ήταν απερίγραπτη όταν μετά από μερικές ημέρες έλαβα την εκτύπωση του κειμένου της συνέντευξης με την υπογραφή του προέδρου. Είχαν διορθώσει μόνο μερικές λέξεις”!
Έχετε γράψει ένα ενδιαφέρον βιβλίο για τη νεότερη ελληνική ιστορία. Έχετε κάποια συγγραφικά σχέδια για το μέλλον;
“Σκέφτομαι να γράψω την ιστορία της Ελλάδας από τη στιγμή που κατέκτησε την ανεξαρτησία της τον 19οαιώνα μέχρι τις ημέρες μας. Δεν υπάρχει ένα τέτοιο βιβλίο στη Ρωσία, παρόλο που η ιστορία των άλλων βαλκανικών λαών έχει μελετηθεί σ’ εμάς σε ικανοποιητικό βαθμό. Το σημαντικό είναι να βρω το χρόνο για να το κάνω”.
Ζείτε στην Μόσχα μα επισκέπτεστε συχνά την Ελλάδα. Έχετε μάλιστα σπίτι στη χώρα μας. Έχετε επίσης πολύ καλή γνώση της ιστορίας της Ελλάδας. Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη συστημική κρίση που βιώνει η χώρα μας;
“Δεν υπάρχει καμιά «ελληνική συστημική κρίση». Υπάρχει συστημική κρίση του σχεδίου με την ονομασία «Ενιαία Ευρώπη». Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα της κρίσης αυτού του σχεδίου. Η Ελλάδα ήταν απλά άτυχη, γιατί έγινε το πρώτο θύμα αυτή της κρίσης. Φοβάμαι όμως ότι δεν θα είναι το τελευταίο”.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Ο Σεργκέι Παύλοβιτς Τσεχμίστρενκο, σήμερα είναι ο αρχισυντάκτης μιας από τις πλέον δημοφιλείς τηλεοπτικής εκπομπής στη Ρωσία, η οποία μεταδίδεται από τον τηλεοπτικό σταθμό των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Πριν από αυτό, ήταν επί σειρά ετών, ο υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής του κόμματος «Πλατφόρμα Πολιτών», θέση την οποία ανέλαβε αφού εγκατέλειψε τη θέση του διευθυντή της ρωσικής έκδοσης του περιοδικού Fortune, στο οποίο ήταν επικεφαλής από τον Αύγουστο του 2006.
το πανεπιστήμιο Λομονόσοφ πηγή φωτό
Γεννήθηκε στην Μόσχα το 1963, είναι απόφοιτος της Ιστορικής Σχολής του φημισμένου Πανεπιστημίου της Μόσχας «Λομονόσοφ» και το 1985. Το 1990 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διδάκτορα των ιστορικών επιστημών για την διατριβή του με θέμα το «Ανατολικό ζήτημα 1871 – 1873 και τις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας» από το Ινστιτούτου Σλαβολογίας και Βαλκανικών Σπουδών της Ακαδημίας Επιστημών της Ρωσιάς. Η διατριβή με μορφή βιβλίου έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι».
Το διάστημα 1992 – 2001 ήταν ένας από τους διακεκριμένους αναλυτές στους τομείς του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ αλλά και των διεθνών σχέσεων και συμμετείχε σε πλήθος αποστολών στο εξωτερικό, εκπροσωπώντας την εφημερίδα «Κομερσάντ». Το 2001 ανέλαβε επικεφαλής ομάδας, η οποία επεξεργάστηκε, σχεδίασε και υλοποίησε την έκδοση σειράς περιοδικών για το κυνήγι και το ψάρεμα, τα οποία σε μικρό χρονικό διάστημα απέκτησαν εκατομμύρια φανατικούς αναγνώστες. Ταυτόχρονα ήταν ο αρχισυντάκτης της εκπομπής «25η ώρα. Γεγονότα. Ώρα Μόσχας» στο τηλεοπτικό δίαυλο ΤΒC.
Μαζί με την αείμνηστη Γιεκατερίνα Γκένεβα, διευθύντρια της Βιβλιοθήκης Ξένης Λογοτεχνίας «Ρουντομινό», συμμετείχε στις εκδόσεις βιβλίων και στον εμπλουτισμό εκατοντάδων βιβλιοθηκών σε πολλές περιοχές της Ρωσίας.
Είναι παντρεμένος κι έχει δυο γιους και μία κόρη.
πηγή κεντρικής φωτό
Προτείνουμε να διαβάσετε
http://www.imma.edu.gr/imma/museum/index.html
2. https://el.wikipedia.org/wiki/Συνθήκη_Βουκουρεστίου_(1913)
3. https://el.wikipedia.org/wiki/Abecedar
4. https://el.wikipedia.org/wiki/Πρωτόκολλο_Πολίτη-Καλφώφ
5.http://archive.is/20120630054150/www.freewebs.com/onoma/eap.htm
6. https://www.academia.edu/6496996/Η_ΔΙΕΝΕΞΗ_ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ-ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ_ΓΙΑ_ΤΟ_ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ_ΚΑΙ_Η
7. http://www.imma.edu.gr/imma/history/13.html
πηγή κεντρικής φωτό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου