Για το Νίκο Ρωμανό

Από το αρχαιοελληνική έννοια της Τιμωρίας-που σήμαινε αρωγή παρά εκδίκηση-έως τους σωφρονιστικούς κανόνες που υποστήριξε, αιώνες πριν ο Τσεζάρε Μπεκαρία, πουθενά, σε κανέναν κώδικα ευνομούμενου και δημοκρατικού κράτους δεν υπάρχει η έννοια της εκδίκησης ως αιτιολογική αρχή του εγκλεισμού.

 Στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού ωστόσο κάθε έννοια ρεβανσισμού φαίνεται να επιβεβαιώνεται περίτρανα: από τα εμφανή σημάδια ξυλοδαρμού έως την άρνηση της παραχώρησης του καθ'όλα νόμιμου δικαιώματος τού να παρακολουθήσει τα μαθήματα στην σχολή όπου πέρασε με διάκριση. Ακόμη και αν ο μικρός Ρωμανός είναι υπαίτιος για τα πλέον απεχθή αδικήματα, δεν υπάρχει κανένας νόμος που να δικαιολογεί τον ξυλοδαρμό και την εκδικητική μανία που φαίνεται να εξαντλείται αποκλειστικά στο πρόσωπό του. 

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα παιδί που έχει τιμωρηθεί με τον πιο αδιανόητο και μοιραίο τρόπο από νωρίς: 

•   ας μην ξεχνάμε ότι στα χέρια του πέθανε ο κολλητός του Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος επαναφέροντας το άγραφο σενάριο της τραγωδίας το οποίο είδε να επιβεβαιώνεται με τον πιο απεχθή τρόπο από μικρός. 
• Σε έναν κύκλο που φέρει στο νου την κατάρα των Λαβδακιδών ο Ρωμανός είδε να φυλακίζεται ο αγαπημένος του παππούς Αθανάσιος Νάσιουτζικ-κάτι που ο ίδιος προφανώς θα ανέγνωσε ως κατάφωρη αδικία- 
• είδε τη μητέρα του να παλεύει με τα ψυχικά αδιέξοδα που της γέννησε αυτή η πρόωρη περιπέτεια και έμαθε ότι 
• στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. 

Επίσης έμαθε ότι τα πιο ακραία σενάρια είναι βγαλμένα από τη ζωή-και αυτό φάνηκε να ισχύει όταν μια άδικη σφαίρα στέρησε τη ζωή του αγαπημένου του φίλου.Πώς επομένως αυτό το παιδί να πειστεί ότι η κοινωνία δεν είναι άδικη και γιατί να θέλει να επιστρέψει από το περιθώριο στο προσκήνιο μιας καλοστημένης βιτρίνας γεμάτης βρόμικα σενάρια, αλλοτριωμένους πολιτικούς και κατάφωρα ψέματα; Είναι καιρός λοιπόν, αν αυτή η κοινωνία θέλει ακόμη να πρεσβεύει τις αρχές του ανθρωπισμού, να δώσει χάρη στον Ρωμανό ο οποίος αυτή τη στιγμή χαροπαλεύει στο κρεβάτι του Γεννηματά. Και επιτέλους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το να υποδέχεται καλοβαλμένες κυρίες οι οποίες ποτέ δεν ένιωσαν τι σημαίνει να πεθαίνει στα χέρια σου ο κολλητός σου και από το να συνομιλεί ατέρμονα με τρέντι πολιτικούς, να παρέμβει όπως αρμόζει στο αξίωμα και το κύρος του. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία ως δημοκρατία και ευνομούμενη πολιτεία απέναντι σε ένα παιδί που τιμωρήθηκε νωρίς. 

Τίνα Μανδηλαρά   στο protothema.gr , 29/11/2014