Σ΄αυτό το μίζερο καιζοφερό κλίμα της ΔΝΤοποίησης,μια αχτίδα φωτός αποτελείη συνέντευξη του Θρακιώτη στιχουργού, συνθέτη και τραγουδιστή Θανάση Γκαϊφύλλια σε δύο νέους δημοσιογράφους,που σπουδάζουν στο «Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης»,τον Χρήστο Λαγαρία (απότη Βέροια)&τον Θάνο Βαφειάδη(απότηνΚομοτηνή)(*).Μια συνέντευξη- προφητεία.
Αντί αντιδώρου,ορισμένες από τις θέσεις του :
- «Μέσα από τους ποιητές μας έμαθα τη γλώσσα, την ιστορία και το μέλλον της Ελλάδας.΄Όποιος δεν έχει μάθει να τους διαβάζει και να τους ερμηνεύει... «δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει».Αυτά που μας συμβαίνουν (και κυρίως αυτά που θα μας συμβούν) είναι όλα γραμμένα στις… προφητείες τους.
- Πιστεύω πως ένας λαός είναι άξιος της μοίρας του όταν, αντί να πάρει με τις πέτρες τα πολιτικά σκουπίδια, που αποκαλούν τους ποιητές «λαπάδες και κουραμπιέδες», τους επιβραβεύει με την ψήφο του.
- Οι φοιτητές θα έπρεπε από τη φύση τους να είναι πρωτοπόροι και ανατρεπτικοί και να μην ακολουθούν στην παρακμή τα κόμματα, το συνδικαλισμό, την οικογενειοκρατία και τον κοινωνικό ωχαδερφισμό. Έπρεπε να είναι σε μόνιμη και δημιουργική ρήξη με όλους και όλα και μέσα από τη γνώση και τον πολιτισμό να προτείνουν και να μας παίρνουν μαζί τους.
- Ο πολιτισμός είναι προτεραιότητα κι όχι πεδίο δημοσίων σχέσεων.
- Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα, όχι μόνον για τη Θράκη, είμαστε οι Έλληνες. Εδώ οι λεβέντες μας, χωρίς να διαβάσουν, υπέγραψαν ένα μνημόνιο που ξεκάθαρα λέει πως οι όροι του…ΥΠΕΡΙΣΧΥΟΥΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ!!! Λέω , ότι δεν το διάβασαν πριν το υπογράψουν, διότι έτσι μπορεί κάποιος να τους απαλλάξει… λόγω βλακείας. Αν όμως αποδειχθεί πως γνώριζαν τι υπέγραφαν, τότε πρέπει να δικασθούν… επί εσχάτη προδοσία.
- Μέσα από τα μεγάλα ζόρια ο Έλληνας θα συνειδητοποιήσει πως ήρθε το τέλος μιας εποχής, που θεωρούσε την ψήφο του επιταγή που εξαργύρωνε στην κάλπη. Ο σάπιος πολιτικός κόσμος, θέλοντας να προλάβει τις εξελίξεις, ήδη προετοιμάζει το έδαφος για κυβέρνηση συνεργασίας με τα ίδια σάπια υλικά. Αν τα καταφέρει και εξαπατήσει και πάλι το λαό, τότε να πάμε να πνιγούμε.
- Με την υπογραφή του μνημονίου, μπήκε οριστικό τέλος στον εμφύλιο πόλεμο, που τόσο επιτυχημένα διατηρούσαν ως τις μέρες μας οι επιστήμονες του… διαίρει και βασίλευε. Μέσα από την κοινή ανάγκη, ο λαός θα αφήσει πίσω του την εθνικοφροσύνη, τα φακελώματα, τις πράσινες κλαδικές, τα γαλάζια παιδιά, τα χωριστά καφενεία, τα φοιτητικά εκκολαπτήρια και κυρίως τον απόλυτα διεφθαρμένο συνδικαλισμό. Θα περάσει τις διαχωριστικές γραμμές και τις κομματικές μάντρες και θα ενώσει την οργή του με αυτούς, που τόσο καιρό τον έπειθαν πως είναι εχθρός. Θ΄ ανακαλύψει και πάλι το αίσθημα της αλληλεγγύης και θα τρομάξει και ο ίδιος από τη δύναμη της φωνής του. Μια αισιόδοξη προοπτική που θέλει τη νεολαία μάχιμη, αλλά και υπεύθυνη. Το αντάρτικο πόλεων και οι τυφλές καταστροφές, θα μας διχάσουν και πάλι. Η «Νέα Ιερά συμμαχία» καραδοκεί και φρόντισε πριν από λίγους μήνες να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του ΝΑΤΟ, ώστε να μπορούν να επεμβαίνουν όπου θεωρούν πως θίγονται τα… ιερά συμφέροντά τους. (Κι αυτό το υπέγραψαν οι λεβέντες μας).
- Τότε (σ.σ. στην Αθήνα των αρχών του ’70 ) τα ποιήματα γίνονταν τραγούδια και τα τραγούδια λάβαρα και σημαίες στα στόματα των εργατών και των φοιτητών. Τότε οι αγώνες δίνονταν για ένα καλύτερο «αύριο». Σήμερα δίνονται για να σωθεί κάτι από το «χθες». Τότε τα τραγούδια ξεχείλιζαν από μηνύματα ελπίδας. Τα τραγούδια που θα γραφούν από δω και πέρα θα ξεχειλίζουν από αηδία, οργή και μίσος. Θα είναι μαύρες σημαίες.
- Η οικογένεια είναι το σύμπαν όπου δοκιμάζονται οι αντοχές των ανθρώπων. Για να μείνει ενωμένη, έχει ανάγκη από τον απαραίτητο καταλύτη της αγάπης. Χωρίς αγάπη, ο καθένας τραβά το δρόμο του και η οικογένεια καταντά ιδιωτική φυλακή. Μια μικρή κόλαση. Όταν υπάρχει αγάπη, τότε η οικογένεια γίνεται κύτταρο και ναός της Δημοκρατίας
- (*) στο μουσικό περιοδικό «Ζω τη Μουσική» (τ. 48 - περιοδική έκδοση της εφημερίδας «Παρατηρητής της Θράκης»), Αναδημοσίευση στο Press-gr.blogspot.com(12-03-11) .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου