 |
Του Κωνσταντίνου Λεντάκη*
Στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στις 11 Μαρτίου έγινε η πρεμιέρα της ταινίας του σκηνοθέτη και προϊσταμένου του ελληνικού προγράμματος της ΕΡΤ κ. Μένου Δελιοτζάκη «Η ιστορία είμαι εγώ – Ανδρέας Λεντάκης».
Το ότι το ντοκιμαντέρ είναι παραγωγή της ΕΡΤ και σκηνοθετημένο από έναν προϊστάμενο της ΕΡΤ στα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μας προδιαθέτει για το τι θα δουν τα μάτια μας.
Το ντοκιμαντέρ υποτίθεται ότι καλύπτει την ζωή και την πολιτική δράση του Α. Λεντάκη και μαζί με αυτήν παράλληλα την πορεία της αριστεράς και την ευρύτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Αυτά αναφέρει ο κ. Δελιοτζάκης διαφημίζοντας την προβολή του ντοκιμαντέρ του στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Παρά τους φιλόδοξους στόχους του όμως, περιορίζεται στην πορεία του Α. Λεντάκη στην αριστερά κυρίως από το 1953 μέχρι το 1974. Φυσικά μιλάει για τις αγαπημένες πτυχές αυτής της περιόδου από τους αριστερούς και δεν θίγει διόλου την ρήξη ιδεών που συντελέστηκε στο εσωτερικό της αριστεράς.
Χαρακτηριστικό για παράδειγμα είναι, οι συνεντευξιαζόμενοι συζητούν χαλαρά για την διακήρυξη-καταδίκη του Α. Λεντάκη και άλλων πολιτικών συγκρατούμενων για την καταστολή της Άνοιξης της Πράγας από τα στρατεύματα της Σοβιετικής Ένωσης και των κρατών-δορυφόρων της. Ωστόσο, πουθενά δεν εξηγούνται οι λόγοι για τους οποίους ο Ανδρέας Λεντάκης κατηγορήθηκε ως χαοτικός από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς. Θα μπορούσε κανείς να μάθει πολλά περισσότερα από τον ίδιο για ποιους λόγους οι αριστεροί αποκαλούσαν τον Λεντάκη και όσους συντάχθηκαν ενάντια στην καταστροφή της δημοκρατίας στην Τσεχοσλοβακία, το Χάος. Τα γραπτά του Λεντάκη για την κρίση στο εσωτερικό της αριστεράς αποσιωπούνται στο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, επειδή αν κανείς τους ρίξει μια ματιά διαπιστώνει ότι ο Λεντάκης απέχει έτη φωτός από την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Α. Λεντάκης ήταν αμείλικτος στην κριτική του κατά των δικτατοριών του υπαρκτού σοσιαλισμού, ενώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνουν επί σειρά ετών την λατρεία τους για τις αριστερές δικτατορίες στην Βενεζουέλα και την Κούβα. Μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας συγκάλυψε τον πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, όταν εκείνος κακοποιούσε σεξουαλικά τις υπαλλήλους του, για να μην πληγεί το ανύπαρκτο κύρος της αριστεράς.
Στο ντοκιμαντέρ δεν παρουσιάζεται κανένα στοιχείο για την κατεύθυνση που επιθυμούσε ο Λεντάκης να πάρει η αριστερά κατά την διαδρομή του σε αυτόν τον χώρο. Αντιθέτως ακούμε την λέξη αριστερά συνεχώς, σαν να πρόκειται για κανένα ιερό χώρο υπεράνω κριτικής.
Αφού μας έχει εξαντλήσει ο σκηνοθέτης πάνω από μια ώρα με προσεκτικά επιλεγμένες πτυχές της πορείας του Α. Λεντάκη στην αριστερά έως το 1979, ξαφνικά κάνει το άλμα στον θάνατο του πρωταγωνιστή του, το 1997. Προσπερνούνται πολύ γρήγορα η πρωτοποριακή συμβολή του Α. Λεντάκη στην τοπική αυτοδιοίκηση ως δήμαρχος Υμηττού και η συγγραφική του δράση, ενώ αγνοούνται πλήρως ο διάλογος εντός της αριστεράς για την Περεστρόικα του Γκορμπατσώφ, η ρήξη στο συνέδριο της ΕΔΑ με τον Μαν. Γλέζο και φυσικά η αποχώρηση του από την αριστερά και η ένταξη του στην Πολιτική Άνοιξη του Αντ. Σαμαρά.
Η πιο κραυγαλέα παράλειψη του κ. Δελιοτζάκη προς το συγγραφικό έργο του Α. Λεντάκη είναι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο τετράτομο έργο του για τον έρωτα στην κλασσική αρχαιότητα, για το οποίο αφιέρωσε 16 χρόνια της ζωής του και άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στις διορθώσεις των πρώτων τυπογραφικών. Ο πατέρας μου δεν το είδε ποτέ να δημοσιεύεται, αλλά η μητέρα μου Έφη Λεντάκη φρόντισε να το κυκλοφορήσει μετά τον θάνατο του σαν μια ελληνίδα Marie von Clausewitz.
Ο κ. Δελιοτζάκης δεν πήρε καμία συνέντευξη από τους συνεργάτες του Α. Λεντάκη στον Δήμο Υμηττού και την Πολιτική Άνοιξη. Η δημαρχία του και το επιστημονικό του έργο δεν αφορούν την αριστερά και η συζήτηση με τους τελευταίους πολιτικούς συνεργάτες του, σαν τον πρώην πρωθυπουργό θα ξανάνοιγε τις πληγές, που είναι οι λόγοι για τους οποίους αποχώρησε ο Α. Λεντάκης από την αριστερά. Ιδίως, όταν γνωρίζει κανείς ότι δεν έπαψε να έχει τις ίδιες ιδέες όταν άφησε την ΕΔΑ και γράφτηκε στην Πολ. Άνοιξη. Ο Α. Λεντάκης εξαρχής υποστήριζε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, την δημιουργία κοινού νομίσματος και την υπεροχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας έναντι του κρατισμού στην οικονομία. Το όραμα της δυτικοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που είχε, δεν τον καθιστά λιγότερο αριστερό, αλλά στην Ελληνική αριστερά επικράτησαν μετέπειτα εκείνοι που είχαν τριτοκοσμικές αντιλήψεις και την διαμόρφωσαν βάσει των εμμονών και ιδεοληψιών για τις οποίες είναι γνωστός ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά, ο κ. Δελιοτζάκης δεν αποπειράθηκε να πάρει καμία συνέντευξη από εμένα, παρότι έζησα εκείνα τα χρόνια με τον Ανδρέα Λεντάκη και προτιμά να παριστάνει, χωρίς να υπερβάλλω, ότι είμαι ανύπαρκτος. Ως προς αυτό, μάλλον καλά έκανε, καθώς έχω κάνει γνωστέςτις δικές μου ιδέες για την αριστερά και θα ήταν αντίθετες με τους απώτερους στόχους του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τους οποίους τώρα θα μιλήσω.
Στο τελευταίο δεκάλεπτο του ντοκιμαντέρ βλέπουμε να δικαιώνεται ο λόγος για τον οποίο γυρίστηκε. Ένας παλιός αριστερός φίλος του Α. Λεντάκη αποκαλύπτει, ότι πριν τον θάνατο του σκόπευε να αποχωρήσει από την Άνοιξη. Φυσικά, δεν το έχει ακούσει από τον ίδιο τον Α. Λεντάκη, αλλά από το μέλος του Ποταμιού Μάκη Παπούλια, ο οποίος αρνήθηκε να παραχωρήσει συνέντευξη στον κ. Δελιοτζάκη. Αυτό δεν πτοεί τον σκηνοθέτη και προϊστάμενο της ΕΡΤ, ο οποίος μεταφέρει την ανεπιβεβαίωτη φήμη στις συνεντεύξεις με τους άλλους αριστερούς φίλους του Λεντάκη, οι οποίοι σχολιάζουν με ενθουσιασμό την ευχάριστη είδηση. Ο σκηνοθέτης φτάνει στο σημείο να δείχνει έναν από αυτούς να δηλώνει, ότι επειδή ο Λεντάκης δεν πρόλαβε να φύγει από την Πολ. Άνοιξη, ο Αντ. Σαμαράς εκφώνησε τον επικήδειο του. Οι επιθέσεις στο πρόσωπο του Σαμαρά από παλιούς συνεργάτες του Α. Λεντάκη από τον χώρο της ΕΔΑ συνεχίζονται στο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, με φράσεις «ήταν χαμηλού ύψους κουβέντα το γιατί ο Λεντάκης πήγε στην Άνοιξη».
Δυστυχώς, παρά την επιθυμία του κ. Δελιοτζάκη να αποκαλύψει μια βόμβα μεγατόνων δεν προχωρά ποτέ σε κάτι που να αποδεικνύει αυτόν τον ισχυρισμό. Υπονοοείται ότι ο Λεντάκης θα πήγαινε σε άλλο κόμμα, όμως δεν βλέπουμε κανέναν από άλλο πολιτικό χώρο που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο και να μας μιλάει για το παρασκήνιο αυτής της επικείμενης κίνησης. Αν πάλι υποστηρίξει κανείς ότι ο Α. Λεντάκης αποφάσισε να αποσυρθεί εξ’ ολοκλήρου από την πολιτική, τότε ούτε αυτό στέκει, αν θα έμπαινε στον κόπο να εξετάσει κανείς το πρόγραμμα του τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του. Εκεί όμως, θα διαπίστωνε πως ο Λεντάκης έτρεχε ασταμάτητα για την Άνοιξη. Κάποιος που πρόκειται να φύγει, κάθεται στην ησυχία του και με την οικογένεια του, δεν τρέχει σαν τρελός για το κόμμα που θα αφήσει. Φυσικά, αυτό το συμπέρασμα είναι αντίθετο με όσα θέλει να αναδείξει η ΕΡΤ και γι’ αυτό δεν έχει γίνει η στοιχειώδης έρευνα, που θα χρειαζόταν για να προχωρήσει κανείς σε μια τέτοια αποκάλυψη.
Ο σκηνοθέτης κ. Δελιοτζάκης, θεωρώντας ότι έβγαλε λαυράκι με ανεπιβεβαίωτους ισχυρισμούς, επαναλαμβάνει την αποκάλυψη της επικείμενης αποχώρησης του Α. Λεντάκη από την Πολ. Άνοιξη, σε δική του πρόσφατη συνέντευξη χωρίς καν να του έχουν θέσει το ερώτημα. Εδώ όμως βρίσκεται το γελοίο της υπόθεσης. Ο προϊστάμενος της ΕΡΤ επιχειρεί μέσω τέτοιων μεθόδων να αποσπάσει από τον Ανδρέα Λεντάκη μια μεταθανάτια αποκήρυξη των πολιτικών ιδεών του και των φίλων του. Αυτό που δεν πέτυχαν οι βασανιστές του Λεντάκη μέσα σε 140 ημέρες στην ταράτσα της Ασφάλειας επί της Μπουμπουλίνας, νομίζει ότι κατάφερε να αποσπάσει ο κ. Δελιοτζάκης ως δευτεροκλασάτος ανακριτής μέσω τρίτων.
Για κακή του τύχη όμως, εγώ θυμάμαι ξεκάθαρα την σχέση μεταξύ των Λεντάκη και Σαμαρά. Μετά την ήττα της Άνοιξης στις βουλευτικές εκλογές του 1996 δεν άλλαξε τίποτα στην σχέση μεταξύ αυτών των δυο, η οποία από την προσχώρηση του στην Πολ. Άνοιξη το 1993 είχε εξελιχθεί σε ένα τελείως ανεξήγητο bromance. Λίγες εβδομάδες μετά τα γενέθλια μου τον Ιανουάριο του 1997, θα πήγαινα σινεμά με τον πατέρα μου για να γιορτάσουμε, γιατί θεός φυλάξοι μην τυχόν και τα γιορτάζαμε την ίδια μέρα. Δυστυχώς το ακυρώσαμε, επειδή ο πατέρας μου έβαλε τον Αντ. Σαμαρά να μου τηλεφωνήσει και να με παρακαλέσει να τον αφήσω να πάει για συνέντευξη σε κάποιο κανάλι. Βλακωδώς συμφώνησα και έχασα την τελευταία ευκαιρία που είχα να βγω έξω με τον πατέρα μου.
Το ότι το κρατικοδίαιτο φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να έχει μένος για τον πρώην πρωθυπουργό που την έκλεισε και διέκοψε το φαγοπότι τριακοσίων εκατομυρίων ευρώ ανά έτοςαπό τα χρήματα των φορολογουμένων, είναι αναμενόμενο και απόλυτα κατανοητό. Το γεγονός όμως, ότι ο κ. Δελιοτζάκης παρουσιάζει μια φανταστική αποκήρυξη από τον νεκρό πατέρα μου όλων των πιστεύω του, αποτελεί χάλκευση της ιστορίας του Ανδρέα Λεντάκη και μάλιστα το ότι επιχειρεί να τον χρησιμοποιήσει ως όπλο ενάντια στον Αντώνη Σαμαρά είναι ότι πιο ποταπό θα μπορούσε να κάνει κάποιος ανεξάρτητα των πολιτικών του πεποιθήσεων. Παρά τις επιθυμίες του συριζοσκηνοθέτη, ο Αντώνης Σαμαράς επικαλέστηκε τη στενή του σχέση με τον Ανδρέα Λεντάκη στο έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας το 2009, μπροστά σε ένα πολύ συντηρητικό ακροατήριο και λίγες βδομάδες αργότερα εκλέχτηκε πρόεδρος της, χωρίς να έχει δημιουργηθεί το παραμικρό ζήτημα.
Η αριστερά από πόσο κόμπλεξ πάσχει, ώστε ακόμη και σήμερα να μην έχει συνέλθει από το γεγονός ότι η πράξη υπέρβασης του Α. Λεντάκη την οδήγησε εκτός βουλής το 1993 και συνεχίζει να επιτίθεται σ' έναν πρώην πρωθυπουργό με την όποια ευκαιρία της παρουσιάζεται; Και μια και έφτασαν στο σημείο του να σχολιάσουν το ποιος εκφώνησε τον επικήδειο του Ανδρέα Λεντάκη, θα πρέπει να ξέρουν ότι αν σταθούν τυχεροί τον επικήδειο της αριστεράς θα τον εκφωνήσει ο Άδωνις Γεωργιάδης, γιατί έτσι και το αφήσουν σε μένα θα μείνει άταφη, όπως και της αξίζει για τις καταστροφές που έχει προκαλέσει με τα παραμύθια της ελπίδας.
* Ο κ. Κωνσταντίνος Λεντάκης σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στις κλασσικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Σήμερα είναι υπ. διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου και το 2014 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος των υπουργών Αβραμόπουλου και Δένδια στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Liberal.gr., 14.03.17
Το ντοκιμαντέρ υποτίθεται ότι καλύπτει την ζωή και την πολιτική δράση του Α. Λεντάκη και μαζί με αυτήν παράλληλα την πορεία της αριστεράς και την ευρύτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Αυτά αναφέρει ο κ. Δελιοτζάκης διαφημίζοντας την προβολή του ντοκιμαντέρ του στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Παρά τους φιλόδοξους στόχους του όμως, περιορίζεται στην πορεία του Α. Λεντάκη στην αριστερά κυρίως από το 1953 μέχρι το 1974. Φυσικά μιλάει για τις αγαπημένες πτυχές αυτής της περιόδου από τους αριστερούς και δεν θίγει διόλου την ρήξη ιδεών που συντελέστηκε στο εσωτερικό της αριστεράς.
Χαρακτηριστικό για παράδειγμα είναι, οι συνεντευξιαζόμενοι συζητούν χαλαρά για την διακήρυξη-καταδίκη του Α. Λεντάκη και άλλων πολιτικών συγκρατούμενων για την καταστολή της Άνοιξης της Πράγας από τα στρατεύματα της Σοβιετικής Ένωσης και των κρατών-δορυφόρων της. Ωστόσο, πουθενά δεν εξηγούνται οι λόγοι για τους οποίους ο Ανδρέας Λεντάκης κατηγορήθηκε ως χαοτικός από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς. Θα μπορούσε κανείς να μάθει πολλά περισσότερα από τον ίδιο για ποιους λόγους οι αριστεροί αποκαλούσαν τον Λεντάκη και όσους συντάχθηκαν ενάντια στην καταστροφή της δημοκρατίας στην Τσεχοσλοβακία, το Χάος. Τα γραπτά του Λεντάκη για την κρίση στο εσωτερικό της αριστεράς αποσιωπούνται στο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, επειδή αν κανείς τους ρίξει μια ματιά διαπιστώνει ότι ο Λεντάκης απέχει έτη φωτός από την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Α. Λεντάκης ήταν αμείλικτος στην κριτική του κατά των δικτατοριών του υπαρκτού σοσιαλισμού, ενώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνουν επί σειρά ετών την λατρεία τους για τις αριστερές δικτατορίες στην Βενεζουέλα και την Κούβα. Μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας συγκάλυψε τον πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, όταν εκείνος κακοποιούσε σεξουαλικά τις υπαλλήλους του, για να μην πληγεί το ανύπαρκτο κύρος της αριστεράς.
Στο ντοκιμαντέρ δεν παρουσιάζεται κανένα στοιχείο για την κατεύθυνση που επιθυμούσε ο Λεντάκης να πάρει η αριστερά κατά την διαδρομή του σε αυτόν τον χώρο. Αντιθέτως ακούμε την λέξη αριστερά συνεχώς, σαν να πρόκειται για κανένα ιερό χώρο υπεράνω κριτικής.
Αφού μας έχει εξαντλήσει ο σκηνοθέτης πάνω από μια ώρα με προσεκτικά επιλεγμένες πτυχές της πορείας του Α. Λεντάκη στην αριστερά έως το 1979, ξαφνικά κάνει το άλμα στον θάνατο του πρωταγωνιστή του, το 1997. Προσπερνούνται πολύ γρήγορα η πρωτοποριακή συμβολή του Α. Λεντάκη στην τοπική αυτοδιοίκηση ως δήμαρχος Υμηττού και η συγγραφική του δράση, ενώ αγνοούνται πλήρως ο διάλογος εντός της αριστεράς για την Περεστρόικα του Γκορμπατσώφ, η ρήξη στο συνέδριο της ΕΔΑ με τον Μαν. Γλέζο και φυσικά η αποχώρηση του από την αριστερά και η ένταξη του στην Πολιτική Άνοιξη του Αντ. Σαμαρά.
Η πιο κραυγαλέα παράλειψη του κ. Δελιοτζάκη προς το συγγραφικό έργο του Α. Λεντάκη είναι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο τετράτομο έργο του για τον έρωτα στην κλασσική αρχαιότητα, για το οποίο αφιέρωσε 16 χρόνια της ζωής του και άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στις διορθώσεις των πρώτων τυπογραφικών. Ο πατέρας μου δεν το είδε ποτέ να δημοσιεύεται, αλλά η μητέρα μου Έφη Λεντάκη φρόντισε να το κυκλοφορήσει μετά τον θάνατο του σαν μια ελληνίδα Marie von Clausewitz.
Ο κ. Δελιοτζάκης δεν πήρε καμία συνέντευξη από τους συνεργάτες του Α. Λεντάκη στον Δήμο Υμηττού και την Πολιτική Άνοιξη. Η δημαρχία του και το επιστημονικό του έργο δεν αφορούν την αριστερά και η συζήτηση με τους τελευταίους πολιτικούς συνεργάτες του, σαν τον πρώην πρωθυπουργό θα ξανάνοιγε τις πληγές, που είναι οι λόγοι για τους οποίους αποχώρησε ο Α. Λεντάκης από την αριστερά. Ιδίως, όταν γνωρίζει κανείς ότι δεν έπαψε να έχει τις ίδιες ιδέες όταν άφησε την ΕΔΑ και γράφτηκε στην Πολ. Άνοιξη. Ο Α. Λεντάκης εξαρχής υποστήριζε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, την δημιουργία κοινού νομίσματος και την υπεροχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας έναντι του κρατισμού στην οικονομία. Το όραμα της δυτικοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που είχε, δεν τον καθιστά λιγότερο αριστερό, αλλά στην Ελληνική αριστερά επικράτησαν μετέπειτα εκείνοι που είχαν τριτοκοσμικές αντιλήψεις και την διαμόρφωσαν βάσει των εμμονών και ιδεοληψιών για τις οποίες είναι γνωστός ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά, ο κ. Δελιοτζάκης δεν αποπειράθηκε να πάρει καμία συνέντευξη από εμένα, παρότι έζησα εκείνα τα χρόνια με τον Ανδρέα Λεντάκη και προτιμά να παριστάνει, χωρίς να υπερβάλλω, ότι είμαι ανύπαρκτος. Ως προς αυτό, μάλλον καλά έκανε, καθώς έχω κάνει γνωστέςτις δικές μου ιδέες για την αριστερά και θα ήταν αντίθετες με τους απώτερους στόχους του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τους οποίους τώρα θα μιλήσω.
Στο τελευταίο δεκάλεπτο του ντοκιμαντέρ βλέπουμε να δικαιώνεται ο λόγος για τον οποίο γυρίστηκε. Ένας παλιός αριστερός φίλος του Α. Λεντάκη αποκαλύπτει, ότι πριν τον θάνατο του σκόπευε να αποχωρήσει από την Άνοιξη. Φυσικά, δεν το έχει ακούσει από τον ίδιο τον Α. Λεντάκη, αλλά από το μέλος του Ποταμιού Μάκη Παπούλια, ο οποίος αρνήθηκε να παραχωρήσει συνέντευξη στον κ. Δελιοτζάκη. Αυτό δεν πτοεί τον σκηνοθέτη και προϊστάμενο της ΕΡΤ, ο οποίος μεταφέρει την ανεπιβεβαίωτη φήμη στις συνεντεύξεις με τους άλλους αριστερούς φίλους του Λεντάκη, οι οποίοι σχολιάζουν με ενθουσιασμό την ευχάριστη είδηση. Ο σκηνοθέτης φτάνει στο σημείο να δείχνει έναν από αυτούς να δηλώνει, ότι επειδή ο Λεντάκης δεν πρόλαβε να φύγει από την Πολ. Άνοιξη, ο Αντ. Σαμαράς εκφώνησε τον επικήδειο του. Οι επιθέσεις στο πρόσωπο του Σαμαρά από παλιούς συνεργάτες του Α. Λεντάκη από τον χώρο της ΕΔΑ συνεχίζονται στο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, με φράσεις «ήταν χαμηλού ύψους κουβέντα το γιατί ο Λεντάκης πήγε στην Άνοιξη».
Δυστυχώς, παρά την επιθυμία του κ. Δελιοτζάκη να αποκαλύψει μια βόμβα μεγατόνων δεν προχωρά ποτέ σε κάτι που να αποδεικνύει αυτόν τον ισχυρισμό. Υπονοοείται ότι ο Λεντάκης θα πήγαινε σε άλλο κόμμα, όμως δεν βλέπουμε κανέναν από άλλο πολιτικό χώρο που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο και να μας μιλάει για το παρασκήνιο αυτής της επικείμενης κίνησης. Αν πάλι υποστηρίξει κανείς ότι ο Α. Λεντάκης αποφάσισε να αποσυρθεί εξ’ ολοκλήρου από την πολιτική, τότε ούτε αυτό στέκει, αν θα έμπαινε στον κόπο να εξετάσει κανείς το πρόγραμμα του τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του. Εκεί όμως, θα διαπίστωνε πως ο Λεντάκης έτρεχε ασταμάτητα για την Άνοιξη. Κάποιος που πρόκειται να φύγει, κάθεται στην ησυχία του και με την οικογένεια του, δεν τρέχει σαν τρελός για το κόμμα που θα αφήσει. Φυσικά, αυτό το συμπέρασμα είναι αντίθετο με όσα θέλει να αναδείξει η ΕΡΤ και γι’ αυτό δεν έχει γίνει η στοιχειώδης έρευνα, που θα χρειαζόταν για να προχωρήσει κανείς σε μια τέτοια αποκάλυψη.
Ο σκηνοθέτης κ. Δελιοτζάκης, θεωρώντας ότι έβγαλε λαυράκι με ανεπιβεβαίωτους ισχυρισμούς, επαναλαμβάνει την αποκάλυψη της επικείμενης αποχώρησης του Α. Λεντάκη από την Πολ. Άνοιξη, σε δική του πρόσφατη συνέντευξη χωρίς καν να του έχουν θέσει το ερώτημα. Εδώ όμως βρίσκεται το γελοίο της υπόθεσης. Ο προϊστάμενος της ΕΡΤ επιχειρεί μέσω τέτοιων μεθόδων να αποσπάσει από τον Ανδρέα Λεντάκη μια μεταθανάτια αποκήρυξη των πολιτικών ιδεών του και των φίλων του. Αυτό που δεν πέτυχαν οι βασανιστές του Λεντάκη μέσα σε 140 ημέρες στην ταράτσα της Ασφάλειας επί της Μπουμπουλίνας, νομίζει ότι κατάφερε να αποσπάσει ο κ. Δελιοτζάκης ως δευτεροκλασάτος ανακριτής μέσω τρίτων.
Για κακή του τύχη όμως, εγώ θυμάμαι ξεκάθαρα την σχέση μεταξύ των Λεντάκη και Σαμαρά. Μετά την ήττα της Άνοιξης στις βουλευτικές εκλογές του 1996 δεν άλλαξε τίποτα στην σχέση μεταξύ αυτών των δυο, η οποία από την προσχώρηση του στην Πολ. Άνοιξη το 1993 είχε εξελιχθεί σε ένα τελείως ανεξήγητο bromance. Λίγες εβδομάδες μετά τα γενέθλια μου τον Ιανουάριο του 1997, θα πήγαινα σινεμά με τον πατέρα μου για να γιορτάσουμε, γιατί θεός φυλάξοι μην τυχόν και τα γιορτάζαμε την ίδια μέρα. Δυστυχώς το ακυρώσαμε, επειδή ο πατέρας μου έβαλε τον Αντ. Σαμαρά να μου τηλεφωνήσει και να με παρακαλέσει να τον αφήσω να πάει για συνέντευξη σε κάποιο κανάλι. Βλακωδώς συμφώνησα και έχασα την τελευταία ευκαιρία που είχα να βγω έξω με τον πατέρα μου.
Το ότι το κρατικοδίαιτο φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να έχει μένος για τον πρώην πρωθυπουργό που την έκλεισε και διέκοψε το φαγοπότι τριακοσίων εκατομυρίων ευρώ ανά έτοςαπό τα χρήματα των φορολογουμένων, είναι αναμενόμενο και απόλυτα κατανοητό. Το γεγονός όμως, ότι ο κ. Δελιοτζάκης παρουσιάζει μια φανταστική αποκήρυξη από τον νεκρό πατέρα μου όλων των πιστεύω του, αποτελεί χάλκευση της ιστορίας του Ανδρέα Λεντάκη και μάλιστα το ότι επιχειρεί να τον χρησιμοποιήσει ως όπλο ενάντια στον Αντώνη Σαμαρά είναι ότι πιο ποταπό θα μπορούσε να κάνει κάποιος ανεξάρτητα των πολιτικών του πεποιθήσεων. Παρά τις επιθυμίες του συριζοσκηνοθέτη, ο Αντώνης Σαμαράς επικαλέστηκε τη στενή του σχέση με τον Ανδρέα Λεντάκη στο έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας το 2009, μπροστά σε ένα πολύ συντηρητικό ακροατήριο και λίγες βδομάδες αργότερα εκλέχτηκε πρόεδρος της, χωρίς να έχει δημιουργηθεί το παραμικρό ζήτημα.
Η αριστερά από πόσο κόμπλεξ πάσχει, ώστε ακόμη και σήμερα να μην έχει συνέλθει από το γεγονός ότι η πράξη υπέρβασης του Α. Λεντάκη την οδήγησε εκτός βουλής το 1993 και συνεχίζει να επιτίθεται σ' έναν πρώην πρωθυπουργό με την όποια ευκαιρία της παρουσιάζεται; Και μια και έφτασαν στο σημείο του να σχολιάσουν το ποιος εκφώνησε τον επικήδειο του Ανδρέα Λεντάκη, θα πρέπει να ξέρουν ότι αν σταθούν τυχεροί τον επικήδειο της αριστεράς θα τον εκφωνήσει ο Άδωνις Γεωργιάδης, γιατί έτσι και το αφήσουν σε μένα θα μείνει άταφη, όπως και της αξίζει για τις καταστροφές που έχει προκαλέσει με τα παραμύθια της ελπίδας.
* Ο κ. Κωνσταντίνος Λεντάκης σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στις κλασσικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Σήμερα είναι υπ. διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου και το 2014 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος των υπουργών Αβραμόπουλου και Δένδια στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Liberal.gr., 14.03.17
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου