Το κεραμίδι στο κεφάλι σου…

Του Βασίλη Πάϊκου,  στο athina984.gr

Το όνειρο, για πολλές δεκαετίες, του μέσου Έλληνα. Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Γι αυτό το κεραμίδι που και τι θυσίες δεν έκανε. Στερήθηκε τα πάντα. Για τα παιδιά, για την οικογένεια, για την προίκα του κοριτσιού. Τα μάζευε δραχμή-δραχμή, έκοψε και τον καφέ και το τσιγάρο, δανείστηκε, χρεώθηκε, περίμενε το εφ' άπαξ. Συνήθως τα κατάφερνε. Ήταν η αίσθηση, η μοναδική στη μιζέρια της μεταπολεμικής Ελλάδας, της σιγουριάς, της εξασφάλισης.

Η οικοδομή είναι η πρώτη που χτυπήθηκε στην κρίση. Η ιδιοκτησία την ακολούθησε. Έτσι ώστε ο όρος «αντικειμενική αξία» προκειμένου για το σπίτι, κατέστη (και παραμένει) κενός παντός περιεχομένου. Ποια αντικειμενική και ποια αξία; Όταν το σπίτι μένει για χρόνια αδειανό. Όταν δεν μπορείς να το πουλήσεις, όταν δεν μπορείς να το νοικιάσεις. Ή αναγκάζεσαι, όταν σ' έχει πνίξει η ανάγκη, να το δώσεις για ένα κομμάτι ψωμί, ή να το νοικιάσεις για μισό κομμάτι ψωμί. Κι από την άλλη να το χρυσοπληρώνεις. Ακόμη κι αν δεν σου αποδίδει το παραμικρό, ακόμη κι αν παραμένει εισοδηματικά απολύτως ανενεργό, ακόμη κι αν δεν έχεις να κερδίσεις απολύτως τίποτα απ' αυτό. Τα κλειστά μαγαζιά και τα άδεια σπίτια, με τα ενοικιαστήρια και τα πωλητήρια σε αλλεπάλληλες στρώσεις, έχουν αναχθεί στην εικόνα την αντιπροσωπευτικότερη της κρίσης. Σε σύμβολο της κρίσης.

Το χαράτσι, το μέσω της ΔΕΗ, ήρθε το 2012 ως έκτακτη εισφορά, ως «φόρος» της ανάγκης. Και σαν τέτοιο το δέχτηκε ο κόσμος. Με βαριά καρδιά, όμως το δέχτηκε. Για να φανεί πολύ σύντομα η εξαπάτηση. Όταν, ανεπαισθήτως, ο έκτακτος φόρος μετετράπη σε μόνιμο. Όταν όλοι αντελήφθησαν πως ήρθε για να μείνει. Όταν μετράει ήδη τον τρίτο χρόνο επιβολής. Κι όταν προγραμματίζεται για άλλα δύο χρόνια. Και ποιος να το πιστέψει πως θα τελειώσει εκεί. Τόσα έχουν δει τα μάτια μας...

Παλιά οι «εθνικόφρονες» μας προειδοποιούσαν πως αν δεν ψηφίσουμε «σωστά», θάρθουν οι κομμουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια. Τα ίδια τα έργα των χειρών τους τώρα, των «εθνικοφρόνων» του καιρού μας, ακύρωσαν το «επιχείρημα». Έχουν προλάβει να «μας πάρουν» οι ίδιοι τα σπίτια. Ήξερε λοιπόν πολύ καλά τι έλεγε η εκπρόσωπος της Κυβέρνησης όταν, σε μια σπάνια κρίση ειλικρίνειας, χαρακτήρισε την ακίνητη περιουσία «χαμένα λεφτά». Μόνο που τα λεφτά δεν χάθηκαν δια μαγείας, δεν υπήρξε κάποια μοιραία μεταφυσική έξωθεν ή άνωθεν απαλλοτριωτική παρέμβαση. Είναι ακριβώς οι σήμερα κυβερνώντες που έχουν κηρύξει την ιδιοκτησία εν διωγμώ. Που την «δημεύουν» συστηματικά, που την ποινικοποιούν. Και ενοχοποιούν τους ιδιοκτήτες. Κι όχι μόνο προκειμένου για την ιδιοκτησία που αποδίδει, εκείνη από την οποία εισπράττει κάτι ο κάτοχος, αλλά επειδή απλώς υπάρχει. Έως ότου ευτελισθεί στην εντέλεια. Ως την στιγμή που θα την πάρουν μπιρ παρά κάποια ξένα funds. Ή, έναντι χρεών, οι τραπεζίτες. Οι οποίοι τραπεζίτες, λέγεται σήμερα ότι, μπορεί να κάνουν τη χάρη στους παλιούς κατόχους, να τους νοικιάσουν τα σπίτια τους.

Το χαράτσι και η μετάλλαξή του ο ΕΝΦΙΑ, απ' ό,τι φαίνεται, απ' ό,τι δείχνουν και οι μετρήσεις των διαθέσεων της κοινής γνώμης, πληγώνει την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ίσως περισσότερο απ' όλα της τα, έτσι κι αλλιώς οδυνηρά για το λαό, πεπραγμένα. Μπορεί επειδή η κοροϊδία έγινε πλέον πασιφανής. Και δυσβάστακτη. Μπορεί επειδή η ατέλειωτη διάρκεια του συγκεκριμένου «έκτακτου» φόρου τον έχει μετατρέψει σε κεφαλικό. Μπορεί επειδή ο έλληνας είναι δεμένος περισσότερο από άλλους λαούς με το σπίτι του, με τη γη του, με το έχει του. Ή μπορεί επειδή απλώς δεν πάει άλλο. Οι εξελίξεις της τελευταίας φάσης, με τα μεγάλα, τα χονδροειδή, τα ασυγχώρητα λάθη, όπως και -περισσότερο- ο εμπαιγμός της δήθεν διόρθωσής τους, προκάλεσαν και φούντωσαν την οργή του. Όσο για τις εξωφρενικές κοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις, με τις μαζικές αντικαταστάσεις συμπολιτευομένων βουλευτών και με τις τζάμπα μαγκιές, προκειμένου να νομοθετηθούν τα ψιμύθια, προσέβαλαν τη νοημοσύνη του. Δεν αποκλείεται έτσι, το κεραμίδι που για χρόνια ονειρευόταν ο μέσος έλληνας να βάλει πάνω από το κεφάλι του, και το οποίο εδώ και τρία χρόνια πέφτει κατ' ευθείαν πάνω στο δικό του κεφάλι, δεν αποκλείεται τελικά ν' αλλάξει κατεύθυνση. Και να πάει να βρει κατακούτελα τους εμπνευστές και τους δράστες της ασχημίας. Έτσι, για ν' αποδοθεί επί τέλους δικαιοσύνη...