Γιατί τα stress test είναι άλλοθι...

O Θανάσης Μαυρίδης  στο capital.gr
Τα stress test των ευρωπαϊκών τραπεζών είναι ένας τρόπος για να νιώθουν καλύτερα οι ευρωπαίοι καταναλωτές - αποταμιευτές και να ανησυχούν περισσότερο οι επενδυτές - μέτοχοι. Οι αυστηροί έλεγχοι σε συνδυασμό με τους νέους διακρατικούς κανόνες περιορίζουν αισθητά την προοπτική των υπερκερδών των τραπεζών, κάτι που θα επηρεάσει αργά ή γρήγορα τις συνήθειες των επενδυτών. Παρόλα αυτά ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε ένα πρωί σε βομβαρδισμένο τοπίο δεν έχει εξαφανιστεί. Ο διαχωρισμός των εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών είναι απαραίτητος...

Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος από έναν υπάλληλο που θα αποφασίσει να ρισκάρει τα χρήματα των αποταμιευτών του στην μελλοντική τιμή του βαμβακιού ή της ζάχαρης από εκείνον που μπορεί να προκαλέσει μία οποιαδήποτε άλλη μορφή κρίσης. Το θέμα των παραγώγων δεν λύνεται με ημίμετρα τύπου ειδικών φόρων. Χρειάζεται πλήρης διαχωρισμός δραστηριοτήτων μεταξύ επενδυτικών και εμπορικών τραπεζών, έτσι ώστε οι αποταμιευτές να γνωρίζουν τι ακριβώς κινδύνους αναλαμβάνουν.

Οι γραφειοκράτες που ελέγχουν σήμερα τους μηχανισμούς εξουσίας στην ΕΕ δεν θέλουν να διαφοροποιηθεί σημαντικά το σημερινό καθεστώς. Η άπληστη και απότομη πλευρά αυτού του λόφου αποτελεί την μοναδική πιθανότητα των τραπεζών να βγάλουν σημαντικά κέρδη που να δικαιολογούν με την σειρά τους παχυλά μπόνους. Κι ως εκ του θαύματος, οι γραφειοκράτες είναι παιδιά αυτού του ίδιου συστήματος. Αν τελειώσουν την πολιτική τους καριέρα θα τους περιμένει μια θέση στην βιομηχανία του σύγχρονου τζόγου...

Τα stress test είναι το άλλοθι ενός συστήματος που στην πραγματικότητα δεν θέλει να αντιμετωπίσει την ουσία του προβλήματος. Δεν θέλουμε έτσι να υποβαθμίσουμε την σημασία τους, αλλά επιθυμούμε να δώσουμε μία άλλη διάσταση σε όλο αυτό το θέμα!

Ας πάρουμε την μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, την γερμανική. Κι ας πούμε ότι μία ή περισσότερες τράπεζες αποφασίζουν να παίξουν ένα στοίχημα και το στοίχημα αυτό το χάνουν. Σας πληροφορούμε ότι όλα θα καταρρεύσουν στην συνέχεια ως χάρτινος πύργος. Οι ηθικολόγοι Γερμανοί θα έχουν χάσει τα πάντα, δίχως να μπορούν να κάνουν το παραμικρό. Στο σημείο αυτό θα αναρωτηθεί κάποιος αν υπάρχουν κανόνες στην εσωτερική λειτουργία των τραπεζών που να αποτρέπουν τέτοια φαινόμενα. Ασφαλώς και υπάρχουν, όπως υπήρχαν και σε όλες εκείνες τις τράπεζες που χρεοκόπησαν ή έχασαν πολλά κεφάλαια από ένα ατυχές τέτοιο στοίχημα.

Το πρόβλημα δεν λύνεται μόνο με την ενιαία εποπτεία. Ο γόρδιος δεσμός λύνεται με έναν και μόνο τρόπο: Τον πλήρη διαχωρισμό των δραστηριοτήτων. Μία τράπεζα μπορεί να πουλάει δάνεια, πιστωτικές κάρτες. Αν θέλει να τζογάρει στην τιμή του βαμβακιού (όπως έκανε πριν έξι χρόνια η Αγροτική Τράπεζα) θα πρέπει να το γνωρίζουν εκείνοι που της εμπιστεύονται τα χρήματά τους.