Η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα της χρεοκοπίας

Διότι ο κρατισμός πρέπει να πεθάνει

"Τέσσερις υποψήφιοι πολιτικοί ηγέτες, ένα αδιέξοδο επί τέσσερα, πάντα το ίδιο: η Νέα Δημοκρατία πορεύθηκε και συνεχίζει να πορεύεται σε κενό ιδεολογίας. Ή μάλλον, πορεύτηκε και συνεχίζει να πορεύεται με την ιδεολογική επιδερμικότητα της μεταπολίτευσης, ως κρατικιστικό κόμμα, και πλέον αδυνατεί να αλλάξει. Το φιάσκο της περασμένης Κυριακής, κατά τα φαινόμενα, ήταν ακριβώς η επιβεβαίωση αυτής της ταυτότητας: η αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να κάνει έναν διαγωνισμό που θα διασφάλιζε την εκλογή προέδρου, ανέθεσε το έργο «στα δικά μας παιδιά». Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Αλλά από μια άποψη, είναι καλύτερο που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Διότι η αυτοακύρωση της ΝΔ, ως κόμματος που μπορεί να διαχειριστεί το κράτος, ως ευρωπαϊκή εναλλακτική δύναμη στον κρατικιστικό ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί υπό προϋποθέσεις να τροφοδοτήσει κεντρόφυγες δυνάμεις, οι οποίες έχουν ένα σοβαρό κίνητρο να συναντήσουν ανέστιους από διάφορους χώρους, που κατά καιρούς έχουν κινητοποιηθεί στο όνομα της Ευρώπης (τελευταία φορά, στις συγκεντρώσεις με γενικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη», πριν από το δημοψήφισμα).

Αν δεν λειτουργήσουν οι κεντρόφυγες αυτές δυνάμεις, αν δηλαδή στη φωτογραφία της συγκυρίας ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση και η Ν.Δ. αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ (με εξαίρεση τον φτωχό και μόνο καουμπόυ,Βαγγέλη Βενιζέλο) θα ψαρεύει στο ηρωικό παρελθόν και το Ποτάμι δεν αποκτήσει δομή κόμματος, τα πράγματα θα συνεχίσουν ως έχουν. Η χώρα θα σέρνεται, περιμένοντας μια επόμενη καταστροφή που θα έλθει από την αδυναμία των υπαρκτών σημερινών δυνάμεων να κάνουν πολιτική. Η επιβολή των capital controls ήταν μία μόνο προαναγγελθείσα καταστροφή. Η απαξίωση και το ξεπούλημα των ελληνικών τραπεζών ήταν μια δεύτερη. Στην πορεία, έχουν προαναγγελθεί και άλλες – το ασφαλιστικό είναι υπό κατάρρευση, το προσφυγικό στην πραγματικότητα δεν έχει αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ η επιστροφή ενός ριζοσπαστικού μηδενισμού, αυτή τη φορά με εξτρεμιστικό ακροδεξιό (χρυσαυγίτικο) πρόσωπο δεν είναι προοπτική που φαντάζει αδύνατη (ας δούμε μόνο τις επιπτώσεις που είχε η δήλωση του Νίκου Φίλη περί γενοκτονιών). Η καταστροφή περνά από πολλά στάδια.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, τα όσα έγιναν και συνεχίζονται να γίνονται στη Νέα Δημοκρατία είναι απόδειξη ότι η λειτουργική ισορροπία του κόμματος είναι επίπλαστη. Καιροσκοπισμός, λυκοσυμμαχίες, μοίρασμα της εξουσίας, αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του κόμματος – και με εξαίρεση το γεγονός ότι η ΝΔ έχει λιγότερους καθαρόαιμους ιδεολόγους οπαδούς (δηλαδή: κορόιδα) από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο συνεκτικός ιστός και αυτού του κόμματος είναι η εξουσία ή η προοπτική της.

Στα πρόσωπα που κάνουν εξουσιαστικό παιχνίδι περιλαμβάνονται απαραιτήτως οι παλαιοί πρωθυπουργοί,Καραμανλής και Σαμαράς, οι οποίοι συνεχίζουν να κάνουν τα δικά τους παιχνίδια με τα δικά τους συστήματα εξουσίας μέσα στο κόμμα. Περιλαμβάνονται, επίσης, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και ο Απόστολος Τζιτζικώστας, οι οποίοι διεκδικούν την ηγεσία ενός κόμματος εξουσίας χωρίς να δηλώσουν ούτε ένα ιδεολογικό χαρακτηριστικό, εμφανιζόμενοι σαν ηγέτες γενικώς και αορίστως, εμφορούμενοι από την ιδεολογία της ελληνικής μεταπολίτευσης: λίγο δήθεν, λίγος άδειος πατριωτισμός, λίγη Ευρώπη στα λόγια και βεβαίως δέσιμο με την καρέκλα. Τέτοια πράγματα.
Αντίθετα, ιδεολόγος, καθαρόαιμος ευρωπαϊστής είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αλλά πόσο θα μπορούσε τις ιδέες του να τις εφαρμόσει σε ένα κόμμα που, αντανακλαστικά, ως ιδεολογία έχει την πεπατημένη της μεταπολίτευσης, το ρουσφέτι και τη μετριοκρατία; (Ιδεολόγος είναι κι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Προσπαθεί να συνδυάσει στοιχεία ακροδεξιάς ιδεολογίας, με τον αντικομμουνισμό του και έναν οικονομικό φιλελευθερισμό, αλλά η αρχαιολατρία των τηλεοπτικών εκπομπών του που περιλαμβάνει και ένα αντισημιτικό παρελθόν, το «τρας» που τον εξέθρεψε του αφαιρεί, διά βίου, κύρος και ηγετική πυγμή).

Συμπέρασμα; Η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα της χρεοκοπίας, που δεν διδάχτηκε από τη χρεοκοπία. Οι υγιείς δυνάμεις στο εσωτερικό του, πρόσωπα ή ιδεολογικά ρεύματα, δεν έχουν θέση σε έναν τέτοιο μηχανισμό.

Αν η ελπίδα δεν έχει πεθάνει, οι δυνάμεις αυτές χρειάζεται να εγκαταλείψουν ένα κόμμα – άδειο κέλυφος, για να συναντήσουν την πραγματικότητα και τους τρόπους που αυτή θα εκφραστεί «εκεί έξω». Ο κόσμος της παραγωγής, οι δυνάμεις της προόδου, όσοι επενδύουν στην Ευρώπη, στον ελεύθερο ανταγωνισμό, στην αριστεία ψάχνουν εναγωνίως μια πειστική πολιτική πρόταση και τα πρόσωπα που θα το εκφράσουν.

Διότι ο κρατισμός πρέπει να πεθάνει"

Του Ηλία Κανέλλη 

athina984.gr