Καραμανλής και Τσάτσος, αμέσως μετά την ορκωμοσία του τελευταίου (19/6/1975) | Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, «ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ» (Αθήνα 2001)Τάσος Κωστόπουλος *
«Από την ώρα που έγινα Πρόεδρος, βγήκα από τον στίβο των πολιτικών ανταγωνισμών»
Κωνσταντίνος Τσάτσος («Λογοδοσία μιας ζωής», Αθήνα 2001, τ.Β', σ. 435)
Μια από τις λιγότερο γνωστές πτυχές της πολιτικής ζωής των τελευταίων 40 χρόνων αφορά τις παρεμβάσεις των κατά καιρούς Προέδρων της Δημοκρατίας στις στρατηγικές αλλά και τις τακτικές επιλογές των κυβερνώντων.
«Ρυθμιστής του πολιτεύματος» κατά το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 30§1), εξοπλισμένος μεταπολιτευτικά με υπερεξουσίες που ψαλιδίστηκαν δραστικά κατά τη συνταγματική αναθεώρηση του 1986 (δυνατότητα παύσης της κυβέρνησης, διορισμού πρωθυπουργού κατά βούληση, ακόμη και διάλυσης της Βουλής αν θεωρήσει πως η σύνθεσή της «ευρίσκεται εν προφανή δυσαρμονία προς το λαϊκόν αίσθημα»), ο ανώτατος άρχοντας αποτελεί μια φιγούρα που απασχολεί συνήθως τη δημόσια ζωή μόνο σε στιγμές πιθανολογούμενης διαφωνίας του με την κυβέρνηση.
Αντικείμενο στενής επιτήρησης κατά την τετραετία της πρώτης συγκατοίκησης Καραμανλή-Παπανδρέου (1981-85) και λοιδοριών στη διάρκεια της ιδιόρρυθμης θητείας Σαρτζετάκη (1985-90), οι σχέσεις Μαξίμου-Προεδρίας απέκτησαν έκτοτε ενδιαφέρον μόνο σε οριακές στιγμές, όπως η εθνικιστική υστερία για το «Σκοπιανό» (1992), η «υπόθεση των ταυτοτήτων» (2000), τα πρώτα μνημόνια του 2010-12 ή το κρίσιμο περσινό καλοκαίρι.
Για λόγους που ανάγονται στην αμφίπλευρη διάθεση προστασίας του θεσμού, αλλά και σε πιο ιδιοτελείς ενδεχομένως υπολογισμούς, το ακριβές περιεχόμενο αυτών των σχέσεων σπάνια βλέπει το φως της δημοσιότητας· για μια στοιχειωδώς τεκμηριωμένη εικόνα πρέπει συνεπώς να περιμένουμε το άνοιγμα των οικείων προσωπικών αρχείων, αν και όποτε γίνει αυτό.
Ο ιστορικός του μέλλοντος μπορεί να βρεθεί τότε μπροστά σε μία ή περισσότερες εκπλήξεις.
Μια τέτοια έκπληξη κρύβει το ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε σήμερα: το 16σέλιδο δακτυλογραφημένο σημείωμα που ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος, επέδωσε τον Δεκέμβριο του 1975 στον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, με παρατηρήσεις και υποδείξεις για την κυβερνητική πολιτική στο κρίσιμο ζήτημα του εκδημοκρατισμού της χώρας.
Το αδημοσίευτο έγγραφο εντοπίστηκε στο Αρχείο Καραμανλή (Φ. 70Β, φ. 973-988), τιτλοφορείται «Απογραφή δυνάμεων στο τέλος του 1975» και αποτελεί μνημείο μικροκομματικής συλλογιστικής ενός «υπερκομματικού» -υποτίθεται- «ρυθμιστή του πολιτεύματος».
Διαψεύδοντας πανηγυρικά τη δημόσια εικόνα ενός συντηρητικού μεν αλλά θεσμικά άψογου ανώτατου άρχοντα, ο Τσάτσος αποδεικνύεται εδώ ολοκληρωτικά ταυτισμένος με το κόμμα της Ν.Δ. και τη δεξιά εν γένει παράταξη, την εκλογική προοπτική των οποίων εξισώνει λίγο-πολύ με την τύχη του έθνους.
Εξι μήνες αφότου ανέλαβε τα καθήκοντά του ως «ρυθμιστής του πολιτεύματος», ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξακολουθούσε να συντάσσει εισηγήσεις σαν κομματάρχης της Ν.Δ. | ΑΡΧΕΙΟ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Τρομοκρατημένος από τον σταδιακό εκδημοκρατισμό των ημερών και την είσοδο «αριστεριζόντων» τεχνοκρατών σε «θέσεις-κλειδιά» του κρατικού μηχανισμού, όχι μόνο προτείνει την επάνοδο σε μια θεσμική σκλήρυνση που θυμίζει προδικτατορική ΕΡΕ, αλλά φτάνει ακόμη και στο σημείο να εισηγηθεί «έναν λεπτότερο χειρισμό» των ένστολων χουντικών, με το σκεπτικό πως «ο Στρατός πρέπει να είναι η έσχατη, μονολιθική δύναμις που θα σώση τον τόπο, όταν άλλα πολλά θα κινδυνεύουν να διαλυθούν»!
Στα δημοσιευμένα (αλλά αγρίως λογοκριμένα από τους επιμελητές) απομνημονεύματά του ο Τσάτσος αναφέρεται ρητά σε σημειώματα όπως αυτό – με τη συνήθη, φυσικά, σ’ αυτές τις περιπτώσεις ωραιοποίηση:
«Ο,τι είχα να υποδείξω ή να προτείνω, το έκανα με απόρρητα σημειώματα προς τον πρωθυπουργό ή με συνομιλίες εμπιστευτικές μαζί του και με μερικούς υπουργούς. Τα σημειώματα αυτά υπάρχουν. Πολλά από αυτά αφορούν εθνικά θέματα. Αλλα ωφέλησαν, άλλα δεν είχαν αποτέλεσμα. Μπορεί να μην έπαιρνα πια κομματικές θέσεις, τουλάχιστον στη δημοσιότητα, αλλά εντόνως σαφείς ήταν οι εθνικές μου θέσεις, σαφής η πολιτική μου κοσμοθεωρία» («Λογοδοσία μιας ζωής», Αθήνα 2001, τ.Β', σ. 436).
Ταυτόχρονα, ξεκαθαρίζει πως η απουσία τριβών του ίδιου με την κυβέρνηση Καραμανλή οφειλόταν στην κοινή πολιτική προέλευση και ουσιαστική συμφωνία του μαζί της (σ. 434).
Αποκαλύπτει μάλιστα πως ο ίδιος δεν υπήρξε παρά προσωρινός κάτοχος του ανώτατου αξιώματος, δεσμευμένος να το εγκαταλείψει όποτε «ο Αρχηγός» αποφάσιζε να καταλάβει τη θέση.
Ο Καραμανλής του το είχε ξεκαθαρίσει ήδη από την πρώτη στιγμή, όταν του ανακοίνωσε την απόφασή του να τον προτείνει για Πρόεδρο:
«Να έχεις υπ’ όψη σου ότι ενδέχεται να μείνης λιγώτερο από 5 χρόνια. Μπορεί να χρειασθή στην Προεδρία να πάω εγώ» (σ. 431).
Εξ ου και η πεποίθησή του πως, εκτός από τη γλωσσομάθεια και την κοινωνική επιφάνειά του, η επιλογή του οφειλόταν κυρίως στην εμπιστοσύνη που ενέπνεε στον πρωθυπουργό ότι θα τηρούσε «την άγραφη συμφωνία που κανένας άλλος, εκτός από τους δυο μας, δεν έμαθε ποτέ» (σ. 433).
Ετσι κι αλλιώς, αποφαίνεται, «στην ιστορία ως πολιτικός ηγέτης μπήκε μόνο ο Καραμανλής. Εμείς οι άλλοι υπήρξαμε οι κορυφαίοι επιτελείς του» (σ. 434).
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το αδημοσίευτο ντοκουμέντο προέρχεται από έναν αναγνωρισμένο πνευματικό άνδρα, και δη ακαδημαϊκό, το παραθέτουμε αυτούσιο δίχως την παραμικρή ορθογραφική ή συντακτική διόρθωση:
Ο «αριστερίζων» ΔΟΛ, οι «ινστρούχτορες φοιτηταί», οι «ασπόνδυλοι» διανοούμενοι, οι «πλάτες», η «πλύση εγκεφάλου» και η «γερή γροθιά»
ΑΡΧΕΙΟ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Απογραφή δυνάμεων στο τέλος του 1975
Α. Στο εθνικό σύνολο διατηρούμε τη δύναμή μας. Ισοφαρίζονται τα κέρδη και αι ζημίαι.
Ζημίαι:
α) Η φυσιολογική φθορά, η οποία είναι κατ’ εμέ μικρά.
β) Οι νέοι ψηφοφόροι που ενδέχεται να είναι κατά πλειοψηφίαν αντίθετοί μας.
Κέρδη:
α) Το αυξανόμενο αίσθημα ασφαλείας και ησυχίας
β) Ικανοποίησις κατά περιοχάς για ωρισμένα έργα.
γ) Σε ώρα εκλογών θα έχωμε προσχωρήσεις μετριοπαθών που ψήφισαν το 1974 εναντίον μας, λόγω της απογοητεύσεως από τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως.
Β. Γεγονότα που θα μπορούσαν να μεταβάλουν την κοινή γνώμη.
Το Κυπριακό. Παρά την καθολικήν υποκρισίαν που αναγκάζει όλους τους ρήτορες να μιλάνε σε κάθε δημόσια εκδήλωση για το Κυπριακό, κατά βάθος η κοινή γνώμη κατάλαβε τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος για τον Ελληνισμό. (Χάσαμε τον Ελληνισμό της Πόλης και δεν μιλήσαμε!).
Ο κόσμος απλώς δεν θέλει ταπείνωση. Αλλά θέλει κάποια λύση.
Ξέρει ο κοσμάκης ότι εμείς και οι Κύπριοι κάναμε λάθη που ωδήγησαν σε μια ήττα. Δεν απαιτεί από την Κυβέρνηση θαύματα.
Ενα φοβάται. Να μη δημιουργηθή με την δοθησομένη λύση νέο προσφυγικό ζήτημα.
Αλλους πρόσφυγες δεν σηκώνει ο τόπος.
Το Αιγαιικό πρόβλημα αντιθέτως πονάει όλους τους Ελληνες. Εκεί μια λύση εγκυμονούσα κινδύνους θα ζημίωνε την Κυβέρνηση.
Το ίδιο ισχύει και για το μειωνοτικό της Θράκης.
Το οικονομικό. Αν είχαμε μια σοβαρή οικονομική κρίση είναι φυσικό να την πληρώση η κυβερνούσα παράταξις.
Αλλά οι σημερινές περιωρισμένες δυσχέρειες δεν την ζημιώνουν.
Συμπέρασμα. Δεν βλέπω ότι είτε οι εξωτερικές εξελίξεις είτε το οικονομικό θέμα θα μπορούσαν, όπως τα χειρίζεται η Κυβέρνηση, να προκαλέσουν μείωση της πλειοψηφίας της.
«Εκόν άκον, το κεφάλαιο θα ψηφίση Ν.Δ.», εκτιμούσε το 1975 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εδώ, με τον βιομήχανο ανιψιό του, Γεώργιο Τσάτσο | Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, «ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ» (Αθήνα 2001)
Γ. Οι δυνάμεις μας στις επιμέρους κοινωνικές τάξεις
1. Το κεφάλαιο
Γίνεται ασφαλώς μια προσπάθεια να προκληθούν ανησυχίες.
α. με το επιχείρημα των απειλουμένων εθνικοποιήσεων ή και απλώς των ηυξημένων ελέγχων των επιχειρήσεων (Η περίπτωση Ανδρεάδη συνέτεινε σε αυτό).
β. με το -(φευ ουχί και τελείως ανακριβές γεγονός)- ότι «θέσεις κλειδιά» για την οικονομία της χώρας βρίσκονται σε χέρια αριστεριζόντων. (Σε ωρισμένα Υπουργεία, αλλά ιδίως στις Τράπεζες, στα Νομικά πρόσωπα, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ κ.λπ.).
Το αντίθετο είναι η προσωπικότης του Πρωθυπουργού. Αλλά αυτό δεν είναι λύσις.
Φυσικά αυτό που ενοχλεί δεν είναι η ασήμαντος άλλωστε πολιτική δύναμις του κεφαλαίου.
Είναι η προκαλουμένη επιφυλακτικότης του κεφαλαίου για νέες επενδύσεις.
Από απόψεως ψήφων το κεφάλαιο εκόν άκον θα ψηφίση Ν.Δ.
Η νεολαία
H δημοκρατία στη χώρα μας «δεν άντεχε», κατά τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον «αριστερισμό» της μεταπολιτευτικής νεολαίας. Ακόμη κι ο αντιφασισμός έπρεπε να εξοβελιστεί από τα σχολεία... | Ν. ΚΑΒΟΥΚΙΔΗΣ, «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» (1975) /Ν. ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ, «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ» (1975)
Δεν νομίζω οι αναλογίες των δυνάμεων στο σύνολο των νέων μεταξύ 21-30 να διαφέρουν κατά πολύ από τις γενικές αναλογίες όλου του λαού.
Στην ύπαιθρο οι αναλογίες θα είναι σχεδόν οι ίδιες. Στις πόλεις και δη στις δυο μεγάλες, δεν αποκλείεται να πλειοψηφούν οι μη φίλοι της Ν.Δ.
Η στάθμιση είναι δύσκολη, διότι οι φίλοι μας είναι ή αδιάφοροι ή φοβισμένοι από την μαχητικότητα των αριστερών και δεν εμφανίζονται.
(Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν πυρήνες δικοί μας που θα μπορούσαν, υπό ωρισμένας προϋποθέσεις περί ων κατωτέρω, να αναπτυχθούν).
Συμπέρασμα. Δεν είναι σοβαρό να λέγεται ότι σε ώρα εκλογών η νεολαία (οι 400.000 νέες ψήφοι) κατά συντριπτικήν πλειοψηφίαν θα μας καταψηφίσουν.
Αλλά πάντως θα παρουσιάσωμε σε αυτό το χώρο κάποια αδυναμία.
Οι διανοούμενοι
Σε όλο τον κόσμο οι διανοούμενοι αριστερίζουν. Οσοι ζουν έξω από την πράξη με τα οράματα ενός ιδεατού κόσμου ή και όσοι περιορίζονται απλώς να εκφράζουν την πικρία τους για τα λάθη και τις αδικίες που πάντα υπάρχουν στην πραγματικότητα, είναι φυσικόν να αντιτίθενται στην οποιαδήποτε πολιτική εξουσία.
Μόνο οι πολύ μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι ξεπέρασαν αυτή την αδυναμία και στέκονται στο μέτρο του εφικτού.
Αυτή είναι μια γενική διαπίστωση. Αλλά από δω και πέρα χρειάζονται δυο διακρίσεις, μια μεταξύ επιστημόνων και ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, και η άλλη μεταξύ ελλήνων και ευρωπαίων.
Οι επιστήμονες
Θα μιλήσωμε για τους επιστήμονες εφ’ όσον ασχολούνται με τα πολιτικά θέματα.
Ι. Οι Ευρωπαίοι. Αυτοί δεν θα έπρεπε να παρασύρωνται από τον ρομαντισμό των καλλιτεχνών και θα έπρεπε να βρίσκουν, με ψύχραιμη και αντικειμενική κρίση το μέτρο του εφικτού.
Οσοι μπορούν να σκέπτωνται ελεύθερα, έξω από το Παραπέτασμα, στέκονται σχεδόν όλοι ανάμεσα στις ακραίες λύσεις. Μάχονται για αποχρώσεις μεταξύ μιας τάσεως ή προς κοινωνικοποίηση ή προς τον φιλελευθερισμό. Και φυσικά όταν μιλούν πιο συγκεκριμένα έχουν υπ’ όψιν τους πάντοτε τις ειδικές συνθήκες κάθε χώρας.
Δεν λείπει κάποτε η παρέκκλιση από αυτή τη γραμμή του μέτρου του εφικτού, διότι και εδώ εισδύει το μικρόβιο της καθαράς κομματικής τοποθετήσεως, οπότε κατεβαίνει και το επιστημονικό επίπεδο.
ΙΙ. Στην Ελλάδα, επειδή το πνευματικό επίπεδο είναι χαμηλότερο, το μικρόβιο του πολιτικού φανατισμού κάνει μεγαλύτερες ζημίες.
Ιδιαίτερα στην καθηγητική τους δραστηριότητα οι επιστήμονες ξεχνούν την επιστημονική αντικειμενικότητα και γίνονται συχνά κομματικοί παράγοντες χρησιμότατοι για την καταδημαγώγηση της νεολαίας.
Οι Ανώτατες Σχολές μας είναι γεμάτες από τέτοιους δημαγωγούς, που υπό την κάλυψιν της επιστήμης και με το κύρος της, εμφυσούν εις τους νέους τις κομματικές κατευθύνσεις που θέλουν.
Πολλές έδρες των νομικών και οικονομικών επιστημών είναι άμβωνες προπαγάνδας αριστερισμού πάσης φύσεως.
Αλλά δεν γίνεται μόνο αυτό. Οι αριστεροί καθηγηταί με την μασωνική αλληλεγγύη και την μαχητικότητά τους κατορθώνουν να πληρώσουν όλες τις κενές έδρες (και είναι πολλές) με ομοϊδεάτες τους.
Ετσι τώρα η Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών, άλλοτε προπύργιο των πιο αφορήτων αντιδραστικών τάσεων, με γοργό ρυθμό μετασχηματίζεται σε Σχολή όπου θα επικρατούν οι αριστερίζοντες, όπως συμβαίνει άλλωστε με την Φιλοσοφική και την Νομική Σχολή Θεσ/νίκης που έχουν ήδη καταντήσει εξαρτήματα του Συγκροτήματος Λαμπράκη.
Ετσι οι κ. καθηγηταί και όταν εκλέγουν νέους συναδέλφους ή επιμελητάς ή βοηθούς και όταν διδάσκουν, δρουν ανεξέλεγκτα πολιτικώς και γίνονται οι σημαιοφόροι των αριστεριζόντων φοιτητών.
Δεν λησμονώ ότι αυτή η επικίνδυνη εξέλιξη των πανεπιστημιακών πραγμάτων μπόρεσε να πάρη τέτοια έκταση διότι παρουσιάζεται και ως αντίδραση της επταετούς δικτατορίας. Αυτή ηρωοποίησε τους πιο ζωηρούς και εξιδανίκευσε τις θεωρίες τους.
Υποστηρίζεται ότι ο αριστερισμός αυτός στα Πανεπιστήμια είναι μπόρα που θα περάση, όπως πέρασε σε πολλές άλλες χώρες.
Δεν συμφωνώ. Είμαστε ένας τόπος υπανάπτυκτος. Οι νέοι μας είναι κάτι μεταξύ Αγκόλας και Αγγλίας.
Ο αριστερισμός αυτός -ο ασαφής, ο επαναστατικός, ο σχεδόν αναρχικός, στον χώρο της νεολαίας ριζώνει. Και χωρίς μια συστηματική και προσεκτική αλλά και επίμονη αντίδραση θα ριζώση περισσότερο.
Και τότε για να ξερριζωθή θα περάσουν χρόνια. Σε τέτοια δε μακρά χρονικά περιθώρια δεν αντέχει η Ελλάς και πάντως δεν αντέχει η Δημοκρατία της.
Μου έκανε εντύπωση η θριαμβολογία της ΕΚ-Ν.Δ. και του Συγκροτήματος για την νίκη της αριστεράς στις φοιτητικές εκλογές.
Αντί να ανησυχήσουν ότι η Νεολαία της ΕΚ-Ν.Δ. συνετρίβη στις εκλογές (πήρε το 15½ %) πανηγύριζαν για την νίκη των «αριστερών».
Αυτό δείχνει α) ότι η ΕΚ-Ν.Δ. δεν έχει ιδίαν κομματικήν φυσιογνωμίαν β) ότι είναι τυφλό όργανο του Συγκροτήματος γ) ότι το Συγκρότημα και για εμπορικούς λόγους και διότι σχεδόν όλοι οι συντάκται τους είναι αριστεροί (ΠΑΣΟΚ και αριστερά) είναι ώριμο για οιασδήποτε μορφής Λαϊκό μέτωπο δ) ότι η ΕΚ-Ν.Δ. και το Συγκρότημα που αυτό την συντηρεί εν ζωή δεν σκέπτονται παρά μόνο το πρώτο αρνητικό βήμα: την πτώση του Καραμανλή.
Για τα περαιτέρω, ου φροντίς...
Ευλόγως ελπίζει το Συγκρότημα να παίξη πρωτεύοντα ρόλο στον αγώνα της διαδοχής. Ιδίως αν εμείς δεν σταθούμε ακλόνητοι στις θέσεις μας.
Συμπέρασμα. Στο κύκλωμα καθηγηταί-φοιτηταί υπάρχει μια επικίνδυνη πληγή -όχι περαστική-.
Για την επούλωσή της πρέπει
1. Να τονωθή το φρόνημα των μη αριστερών καθηγητών. Και προς τούτο πρέπει να αισθανθούν ασφαλείς. Τώρα φοβούνται.
Οι μέχρι τούδε διωγμοί, αλλά και οι συνεχιζόμενες παραχωρήσεις στους ταραχοποιούς φοιτητάς συντηρούν αυτό το φόβο. Δυστυχώς οι πολλοί καθηγηταί είναι δειλοί και ευτελείς.
Οπως προσκύνησαν τον Παττακό, τώρα προσκυνούν τον ινστρούχτορα φοιτητή, που τους κανονίζει ακόμη και τα προγράμματα εργασίας (φροντιστηρίων, ασκήσεων, εξετάσεων).
Να τους κάνωμε καλλίτερους δεν μπορούμε. Τουλάχιστον να τους εμπνεύσωμε λίγη αυτοπεποίθηση και να τους προστατεύσωμε από τις ταπεινώσεις στις οποίες τους υποβάλλουν οι κατώτεροί τους (βοηθοί και φοιτηταί).
Πρέπει να δουλέψη άφοβα το Πειθαρχικό Συμβούλιο εναντίον των φοιτητών.
Πρέπει να προστατευθούν οι καθηγηταί τους οποίους μποϋκοτάρουν οι φοιτηταί, χωρίς όμως επέμβαση της Αστυνομίας.
Να χάσουν οι φοιτηταί τον χρόνο τους σε αυτό το μάθημα αν δεν αγωνισθούν να δώσουν εξετάσεις (Περίπτωσις καθηγητού Τσάτσου και άλλες).
2. Πρέπει να ενισχυθή η Νεολαία μας. Δεν παραδέχομαι ότι για ένα τέτοιο κρίσιμο θέμα δεν μπορεί να μαζευτή ένα εκατομμύριο.
Με αυτή την υλική αφετηρία θα ζωντανέψη η νεολαία μας, που τώρα έχει το αίσθημα της εγκαταλείψεως.
Τα παιδιά θέλουν δράση (οποιαδήποτε δράση) και οργάνωση. Επομένως χρειάζονται και μικρά κέντρα όπου θα τους γίνεται μια υποτυπώδης διαφώτιση.
Μερικά από αυτά που υπάρχουν έδωσαν καλά αποτελέσματα.
3. Δεν επιτρέπεται οι πανεπιστημιακές αρχές να θεωρούν εκπροσώπους των φοιτητών τις διοικήσεις που ανεδείχθησαν από εκλογές στις οποίες δεν μετέσχον άνω του 51% τουλάχιστον των φοιτητών της Σχολής ή του Ετους.
Οι λογοτέχνες και καλλιτέχνες
Οι μη αριστερίζοντες που αποτελούν την μειοψηφία δεν είναι τόσο λίγοι όσο φαίνονται.
Αυτοί και όταν δεν έχουν εξαρτήσεις από το αριστερό «κατεστημένο», πάντως θέλουν πλάτες και κυρίως τρόπους προβολής του έργου των.
Ολα τα μέσα επικοινωνίας (Τηλεόραση, Ραδιόφωνο και προ παντός σχεδόν όλος ο Τύπος) προβάλλουν τα έργα των αριστερών.
Οι άσημοι αριστεροί με την συνεχή προπαγάνδα γίνονται διάσημοι. Αναγκάζονται λοιπόν, όσοι δεν έχουν γερή σπονδυλική στήλη, να κάνουν τους αριστερούς για να προβληθή το έργο τους (να παιχθή στο θέατρο, να δημοσιευθή, να κριθή ευμενώς).
Την αποφασιστική δύναμη σε αυτόν τον τομέα έχει το «Συγκρότημα». Καμμία άλλη εφημερίς ή περιοδικό δεν έχουν το κύρος να υψώσουν ή να κατεβάσουν ένα έργο όσο το «Βήμα».
Η Καθημερινή στον πνευματικό τομέα (αφήστε τον πολιτικό) είναι ανύπαρκτη. Περιττό να μηλήσω για «Βραδυνή».
Το 80% των Βιβλιοπωλείων διευθύνονται από αριστερούς. Και όταν πουλούν [μη] αριστερά βιβλία δεν τα προβάλλουν στις προθήκες. Σχεδόν τα κρύβουν.
Πολλά βιβλιοπωλεία γύρω από το Παν/μιο (τα θεωρούμενα φοιτητικά βιβλιοπωλεία) διαθέτουν κατά τα 90% αριστερά βιβλία.
Σωρηδόν μεταφράζονται αριστερά βιβλία και με αυτά τρέφονται οι νέοι.
Αφήνω ότι οι Τράπεζες δίνουν διαφημίσεις κυρίως στα αριστερά περιοδικά.
Ο διευθύνων τις δημόσιες σχέσεις στην Εθνική Τράπεζα και σε όλα τα παρακλάδια της είναι σαρξ εκ σαρκός του Βήματος.
Αντιθέτως το καλλίτερο ανωτέρου επιπέδου περιοδικό που κυκλοφορεί από 5 ετών στην Ελλάδα ζη από ψιχία, ενώ θα μπορούσε να γίνη το βασικό όργανο αντιστάσεως κατά του αριστερισμού.
Ο χειρισμός σε αυτόν τον τομέα είναι πολύ δύσκολος. Διότι δεν μπορούν να αγνοηθούν οι καλοί αριστεροί.
Αλλά δεν πρέπει να αγνοούνται και οι μη αριστεροί που, δυστυχώς, είτε είναι αδιάφοροι, μοναχικοί και υπερόπτες, είτε κιοτεμένοι. Πάντως δεν αγωνίζονται.
Στην Ακαδημία η λογοτεχνία αντιπροσωπεύεται από 4 άχρηστα πρόσωπα.
Η Ραδιοφωνία και Τηλεόραση διευθύνεται μεν από κατάλληλα πρόσωπα, αλλά όλο το σώμα των μέσων υπαλλήλων είναι κατά μεγάλη πλειοψηφία αριστερίζοντες.
Και μόνον αν επί κεφαλής έμπαινε κάποιος με γερή γροθιά θα τους περιώριζε· και θα τους εμπόδιζε να υποστηρίζουν υπούλως τους αριστερούς των φίλους.
Σε αυτούς άλλωστε τους μέσους υπαλλήλους οφείλονται α) τα εκάστοτε εμφανιζόμενα παρατράγουδα β) και η μη υιοθέτηση εκπομπών που δεν είναι αρεστές στους αριστερίζοντες.
Ετσι και στον Τύπο και στα άλλα μέσα Επικοινωνίας επικρατέστεροι είναι οι Αριστεροί.
Και ο περίφημος Ελληνικός Μήνας του Λονδίνου υπήρξε ένα άλλο μέσον προβολής των αριστερών διανοουμένων και καλλιτεχνών, με την διαφανή κάλυψη μερικών καθιερωμένων ονομάτων (Γκίκας, Τσαρούχης κ.λπ.) για να μην είναι κραυγαλέα αλλά απλώς επιτήδεια η προπαγάνδα.
Συμπέρασμα. Χωρίς επ’ ελάχιστον να παραβιασθή η ελευθερία της εκφράσεως, θα έπρεπε η πολιτεία, κατά περίπτωσιν, να τονώση τον μη αριστερό πνευματικό κόσμο.
Ας υπάρξη επί τέλους ίση μεταχείριση και όχι δυσμένεια.
Σε αυτό το σημείο βλάπτει και ο επικρατών «σνομπισμός» του αριστερισμού ιδίως στους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Αλλά ακόμα και στους δημοσιογραφικούς.
Βλάπτει επίσης ότι δεν έχει αναλυθή και τονισθή επαρκώς το Ψεύδος που υπάρχει στην διάκριση του «ασαφούς αριστερισμού» (όχι του ορθόδοξου κομμουνισμού) με τον δήθεν δεξιό κόσμο, όταν μάλιστα πονηρώς στον δεξιό κόσμο συμπεριλαμβάνονται οι κεφαλαιοκράτες, οι ολοκληρωτισμοί τύπου φασιστικού δηλαδή ανύπαρκτοι στην Ελλάδα παράγοντες.
Ούτε για την κατανόηση αυτού του τεχνάσματος καταβάλλεται προσπάθεια αξιόλογη.
Διότι δεν αρκούν τρεις φράσεις του Πρωθυπουργού γι’ αυτό.
Χρειάζεται από πολλούς και από πολλά όργανα ένα καθημερινό «Bourrage de Crânes» [πλύση εγκεφάλου].
Εχομε τα μέσα να αγωνισθούμε και σε αυτό τον τομέα. Χρειάζονται λίγα μέσα υλικά και μία στράτευση γύρω από συλλόγους ιδιωτικού δικαίου που θα αρχίσουν τον αγώνα.
Ο Τύπος
Ο Τύπος δεν είναι μόνον κατά πλειοψηφίαν αριστερός. Είναι και άθλιος.
Το Βήμα -η πιο σημαντική εφημερίδα- κάνει την τελειότερη και αποτελεσματικώτερη προπαγάνδα της άκρας αριστεράς, με έναν επιτηδειότατο ταρτουφισμό.
Είναι ύστερα από τον Κων. Καραμανλή η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στον τόπο μας.
Αυτό συντηρεί την ΕΚ-Ν.Δ. Αν έλιπε αυτό, η ΕΚ-Ν.Δ. θα διχαζόταν και θα διελύετο. Αυτό την διευθύνει. Δεν διευθύνεται από τον ιδιοκτήτη της.
Αυτός διαισθάνεται ότι τον συμφέρει να κατευθύνεται εκεί όπου τον παν οι αριστερίζοντες συνεργάτες και συντάκτες του.
Αποτελεί μοναδική εξαίρεση στην ιστορία των Δημοκρατιών μια εφημερίδα να εξουσιάζει ένα κόμμα.
Σε αυτό το νοσηρό φαινόμενο δεν υπάρχει θεραπεία.
Το Βήμα εμπορεύεται τον αριστερισμό, αδιαφορώντας αν τελικά θα οδηγήση τον τόπο στο χάος ή και στη δικτατορία.
Αντίβαρο θα μπορούσε να είναι μια υγιής εφημερίς.
Δυστυχώς τον χώρο της υγιούς εφημερίδος κατέλαβε η νοσούσα «Καθημερινή», η οποία αυτοκαταστρέφεται, αγνοώντας το 40% των Ελλήνων που λαχταρούσαν την έκδοσή της και αναζητώντας πελάτες στο χώρο εκείνων που ερωτοτροπούν με την αριστερά και συμβαίνει να μην συμπαθούν το [διόρθωση: διαβάζουν] Βήμα.
Αλλη εφημερίδα δεν μπορεί να εκδοθή. Μόνη σχετική θεραπεία είναι η υγιής Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, χωρίς υπερβολές και προκλητικότητα και η τόνωση του αγώνος των δημοσιογράφων και εκδοτών περιοδικών που θέλουν (έχοντας τις πλάτες τις δικές μας) να αγωνισθούν.
Και τέτοιοι βρίσκονται.
Το γεγονός ότι, παρ’ όλα αυτά τα δεινά, διατηρούμε σχεδόν αλώβητη την πλειοψηφία μας, δεν πρέπει να μας καθησυχάζει, αφού και ο Τύπος διαβιβρώσκει καθημερινώς την κοινή γνώμη και την ερεθίζει και η νεολαία, ταραχώδης και αγωνιστική, που θα αποτελέση μεθαύριο τμήμα του εκλογικού σώματος, είναι αντίθετή μας και μας πολεμά με φανατισμό.
Εφ’ όσον στον χώρο του Τύπου κύριο αντίδοτο είναι η ραδιοφωνία και η Τηλεόραση πρέπει να γίνη κάτι ριζικώτερο, όχι στην κορυφή, αλλά πιο κάτω, στους συντάκτας των προγραμμάτων, στους εισηγητάς, στους εκτελεστάς των εκπομπών.
Πρέπει επίσης να τονώσουμε τα (έστω και περιοδικά) φύλλα αυτά κυρίως που απευθύνονται στους διανοουμένους (πρόκειται για μηδαμινές δαπάνες). Θα άξιζαν και θυσίες γι’ αυτόν τον σκοπό.
Οσο για το τι πρέπει να γίνη στη Νεολαία των Πανεπιστημίων, έκανα μερικές υποδείξεις. Για τους εργαζομένους νέους των πόλεων, γι’ αυτούς πρέπει να εργασθή η Νεολαία της Ν.Δ.
Δεν πρέπει να κοιμίζη τους βουλευτάς μας, τους οπαδούς μας, η ιδέα ότι ο Καρ[αμανλής] όλα θα τα ξεπεράση.
Αυτή η ψυχολογία του «τα εμπιστεύομαι όλα στον Αρχηγό» είναι η πιο αντιδημοκρατική που υπάρχει.
Ο Αρχηγός έχει άλλη αποστολή. Να λύση τα εξωτερικά προβλήματα, τα οικονομικά, να αναπτύξη το δημιουργικό του έργο.
Στους άλλους ανήκει η τόνωση της κοινής γνώμης, η πολεμική κατά της διάβρωσης των νέων.
Υπάρχει τέλος και ένα άλλο επικίνδυνο περιστατικό, που και αυτό δεν είναι παρά σε λίγες περιπτώσεις έργο του Αρχηγού, αλλά έργο των Υπουργών, των Νομαρχών και των γενικών Γραμματέων: η ύπουλη αντιπολιτευτική δράση πολλών οργάνων της κρατικής διοικήσεως και ιδίως της διοικήσεως ωρισμένων νομικών προσώπων Ν.Π.Δ.Δ. και ίσως και Τραπεζών.
Κατά την διάρκεια της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος, τότε που το έδαφος ήταν παρθένο κατέλαβαν πλείστας θέσεις-κλειδιά άνθρωποι όχι του Κέντρου αλλά και της Αριστεράς (αφού άλλωστε οι κεντρώοι δεν κάνουν παρά να υποστηρίζουν ανθρώπους της αριστεράς).
Στα υπουργεία από όπου πέρασαν υπουργοί του Κέντρου ένα [διαγρ: μεγάλο] μέρος του υπαλληλικού προσωπικού είναι αντικυβερνητικό.
Εξυπηρετούνται [διαγρ.: αποκλειστικά ή] κυρίως οι βουλευταί της αντιπολιτεύσεως, χωρίς οι Υπουργοί να το αντιλαμβάνωνται.
Σε διάφορα εξηρτημένα ιδρύματα (νοσοκομεία - ορφανοτροφεία - Ταμεία κ.λπ.) οι διοικήσεις είναι αριστερίζουσες.
Τελευταία ανανεώθησαν οι θητείες μεγάλων Νομικών προσώπων Δ.Δ. και έμειναν πάλι τα πρόσωπα που εξυπηρετούν την αντιπολίτευση.
Δεν υπάρχει ίση μεταχείριση κυβερνητικών και αντικυβερνητικών.
Απαραίτητο λοιπόν είναι σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία να τοποθετούνται πρόσωπα με πραγματικό υπηρεσιακό πνεύμα.
Εκεί όπου το κακό προχώρησε περισσότερο είναι στην Παιδεία.
Ημιμορφωμένοι όπως είναι οι περισσότεροι διδάσκαλοι και καθηγηταί και υπό την πίεση των βιωτικών των αναγκών και με το δέλεαρ των υποσχέσεων της αντιπολιτεύσεως, που παρουσιάζεται αλληλέγγυος σε κάθε απεργία τους, έχουν γίνει κατά πλειοψηφίαν αριστερίζοντες και μεταδίδουν αυτές τις ιδέες στα παιδιά.
Αυτό το κακό πρέπει να χτυπηθή αμείλικτα, αδιαφόρως αν θα προκληθούν αντιδράσεις. Τα παιδιά, οι Σύλλογοι γονέων πρέπει να καταγγέλλουν όσους ανακατεύουν στα σχολεία την πολιτική και όσους θεωρούν τον εθνικό φρονηματισμό, όπως γίνεται σε όλες τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου, σαν εθνοκαπηλεία.
Το φαινόμενο του καθηγητή Βανδώρου, που ακόμα δεν τιμωρήθηκε και που η διοίκηση του Κολλεγίου Αθηνών ακόμα δεν έπαψε πρέπει να μας ξυπνήση.
Επί ένα μήνα γράφει ο Τύπος ότι ο Βανδώρος διώκεται διότι δεν αναγνώρισε την συμβολή του Μεταξά στο όχι, που είπε μόνος του (!) ο λαός. Αυτό είναι ψεύδος.
Ούτε το Υπουργείο ούτε οι εφημερίδες ούτε ο Ελεύθερος Κόσμος το διέψευσαν.
Ο Βανδώρος διώκεται διότι, σε άλλο μέρος του λόγου του, όχι μόνο έπλεξε τον Υμνο του ΕΛΑΣ, αλλά τόνισε ότι ο τίμιος αγώνας του για την ανατροπή του φασισμού συνεχίζεται ακόμα και σήμερα από τους Νέους.
Το Βήμα έκανε τον Βανδώρο, ήρωα της δημοκρατίας. Πληροφορούμαι ότι στην 4ην Δημοτικού του ιδίου Κολλεγίου μία δασκάλα αφού ύβρισε τον Φράνκο που σκότωσε τους 3 Βάσκους, ρώτησε τα παιδιά ποια αποδοκιμάζουν τον Φράνκο, όλα τα παιδιά σήκωσαν τα χέρια φυσικά συμφωνώντας με την δασκάλα εκτός ενός (Βαγενάς).
Τότε η δασκάλα αγριεμένη τον ρώτησε γιατί δεν συμφωνεί.
Το παιδάκι είπε «Εμένα μου είπε ο μπαμπάς να μην μιλάω για πολιτικά».
Και η σπουδαία δασκάλα του απήντησε: Τότε είσαι Χούντα. Φυσικά αυτή η δασκάλα αν διωχθή θα αναγορευθή ηρωίδα από το Βήμα. Αλλά αυτά είναι εντελώς απαράδεκτα.
Η μέση παιδεία πρέπει να μείνη σχολείο. Μέσα στο σχολείο πρέπει να απαγορεύεται η οιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα.
Αλλιώς όσα παιδιά θα μπαίνουν στις Ανώτατες Σχολές θα είναι ήδη εντεταγμένα στις νεολαίες των αριστερών.
Σε αυτόν τον τομέα και πρέπει και μπορούμε να αντιδράσωμε αποτελεσματικά και ας λέν οι κύριοι της αντιπολιτεύσεως ό,τι θέλουν.
Δεν δίνω καμμιά σημασία στην κίνηση των βασιλοφρόνων.
Μπορεί μερικοί να είναι πικραμένοι. Στις εκλογές εμάς θα ψηφίσουν.
Οσο υπάρχει Καρ. και όσο δεν έχομε εθνικές καταστροφές είναι ανήμποροι να ενοχλήσουν.
Το ίδιο ισχύει και για τους χουντικούς.
Εκτός από λίγους έξαλλους, οι πολλοί θα ψηφίσουν εμάς, διότι δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν.
Αυτά εκτός του στρατεύματος. Εντός του στρατεύματος χρειάζεται ένας λεπτότερος χειρισμός και προσοχή.
Οχι διότι υπάρχει ένας οιοσδήποτε κίνδυνος, αλλά διότι ο Στρατός πρέπει να είναι η έσχατη, μονολιθική δύναμις που θα σώση τον τόπο, όταν άλλα πολλά θα κινδυνεύουν να διαλυθούν.
Τρομοκρατημένος από τον σταδιακό εκδημοκρατισμό των ημερών και την είσοδο «αριστεριζόντων» τεχνοκρατών σε «θέσεις-κλειδιά» του κρατικού μηχανισμού, όχι μόνο προτείνει την επάνοδο σε μια θεσμική σκλήρυνση που θυμίζει προδικτατορική ΕΡΕ, αλλά φτάνει ακόμη και στο σημείο να εισηγηθεί «έναν λεπτότερο χειρισμό» των ένστολων χουντικών, με το σκεπτικό πως «ο Στρατός πρέπει να είναι η έσχατη, μονολιθική δύναμις που θα σώση τον τόπο, όταν άλλα πολλά θα κινδυνεύουν να διαλυθούν»!
Στα δημοσιευμένα (αλλά αγρίως λογοκριμένα από τους επιμελητές) απομνημονεύματά του ο Τσάτσος αναφέρεται ρητά σε σημειώματα όπως αυτό – με τη συνήθη, φυσικά, σ’ αυτές τις περιπτώσεις ωραιοποίηση:
«Ο,τι είχα να υποδείξω ή να προτείνω, το έκανα με απόρρητα σημειώματα προς τον πρωθυπουργό ή με συνομιλίες εμπιστευτικές μαζί του και με μερικούς υπουργούς. Τα σημειώματα αυτά υπάρχουν. Πολλά από αυτά αφορούν εθνικά θέματα. Αλλα ωφέλησαν, άλλα δεν είχαν αποτέλεσμα. Μπορεί να μην έπαιρνα πια κομματικές θέσεις, τουλάχιστον στη δημοσιότητα, αλλά εντόνως σαφείς ήταν οι εθνικές μου θέσεις, σαφής η πολιτική μου κοσμοθεωρία» («Λογοδοσία μιας ζωής», Αθήνα 2001, τ.Β', σ. 436).
Ταυτόχρονα, ξεκαθαρίζει πως η απουσία τριβών του ίδιου με την κυβέρνηση Καραμανλή οφειλόταν στην κοινή πολιτική προέλευση και ουσιαστική συμφωνία του μαζί της (σ. 434).
Αποκαλύπτει μάλιστα πως ο ίδιος δεν υπήρξε παρά προσωρινός κάτοχος του ανώτατου αξιώματος, δεσμευμένος να το εγκαταλείψει όποτε «ο Αρχηγός» αποφάσιζε να καταλάβει τη θέση.
Ο Καραμανλής του το είχε ξεκαθαρίσει ήδη από την πρώτη στιγμή, όταν του ανακοίνωσε την απόφασή του να τον προτείνει για Πρόεδρο:
«Να έχεις υπ’ όψη σου ότι ενδέχεται να μείνης λιγώτερο από 5 χρόνια. Μπορεί να χρειασθή στην Προεδρία να πάω εγώ» (σ. 431).
Εξ ου και η πεποίθησή του πως, εκτός από τη γλωσσομάθεια και την κοινωνική επιφάνειά του, η επιλογή του οφειλόταν κυρίως στην εμπιστοσύνη που ενέπνεε στον πρωθυπουργό ότι θα τηρούσε «την άγραφη συμφωνία που κανένας άλλος, εκτός από τους δυο μας, δεν έμαθε ποτέ» (σ. 433).
Ετσι κι αλλιώς, αποφαίνεται, «στην ιστορία ως πολιτικός ηγέτης μπήκε μόνο ο Καραμανλής. Εμείς οι άλλοι υπήρξαμε οι κορυφαίοι επιτελείς του» (σ. 434).
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το αδημοσίευτο ντοκουμέντο προέρχεται από έναν αναγνωρισμένο πνευματικό άνδρα, και δη ακαδημαϊκό, το παραθέτουμε αυτούσιο δίχως την παραμικρή ορθογραφική ή συντακτική διόρθωση:
Ο «αριστερίζων» ΔΟΛ, οι «ινστρούχτορες φοιτηταί», οι «ασπόνδυλοι» διανοούμενοι, οι «πλάτες», η «πλύση εγκεφάλου» και η «γερή γροθιά»
ΑΡΧΕΙΟ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΑπογραφή δυνάμεων στο τέλος του 1975
Α. Στο εθνικό σύνολο διατηρούμε τη δύναμή μας. Ισοφαρίζονται τα κέρδη και αι ζημίαι.
Ζημίαι:
α) Η φυσιολογική φθορά, η οποία είναι κατ’ εμέ μικρά.
β) Οι νέοι ψηφοφόροι που ενδέχεται να είναι κατά πλειοψηφίαν αντίθετοί μας.
Κέρδη:
α) Το αυξανόμενο αίσθημα ασφαλείας και ησυχίας
β) Ικανοποίησις κατά περιοχάς για ωρισμένα έργα.
γ) Σε ώρα εκλογών θα έχωμε προσχωρήσεις μετριοπαθών που ψήφισαν το 1974 εναντίον μας, λόγω της απογοητεύσεως από τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως.
Β. Γεγονότα που θα μπορούσαν να μεταβάλουν την κοινή γνώμη.
Το Κυπριακό. Παρά την καθολικήν υποκρισίαν που αναγκάζει όλους τους ρήτορες να μιλάνε σε κάθε δημόσια εκδήλωση για το Κυπριακό, κατά βάθος η κοινή γνώμη κατάλαβε τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος για τον Ελληνισμό. (Χάσαμε τον Ελληνισμό της Πόλης και δεν μιλήσαμε!).
Ο κόσμος απλώς δεν θέλει ταπείνωση. Αλλά θέλει κάποια λύση.
Ξέρει ο κοσμάκης ότι εμείς και οι Κύπριοι κάναμε λάθη που ωδήγησαν σε μια ήττα. Δεν απαιτεί από την Κυβέρνηση θαύματα.
Ενα φοβάται. Να μη δημιουργηθή με την δοθησομένη λύση νέο προσφυγικό ζήτημα.
Αλλους πρόσφυγες δεν σηκώνει ο τόπος.
Το Αιγαιικό πρόβλημα αντιθέτως πονάει όλους τους Ελληνες. Εκεί μια λύση εγκυμονούσα κινδύνους θα ζημίωνε την Κυβέρνηση.
Το ίδιο ισχύει και για το μειωνοτικό της Θράκης.
Το οικονομικό. Αν είχαμε μια σοβαρή οικονομική κρίση είναι φυσικό να την πληρώση η κυβερνούσα παράταξις.
Αλλά οι σημερινές περιωρισμένες δυσχέρειες δεν την ζημιώνουν.
Συμπέρασμα. Δεν βλέπω ότι είτε οι εξωτερικές εξελίξεις είτε το οικονομικό θέμα θα μπορούσαν, όπως τα χειρίζεται η Κυβέρνηση, να προκαλέσουν μείωση της πλειοψηφίας της.
«Εκόν άκον, το κεφάλαιο θα ψηφίση Ν.Δ.», εκτιμούσε το 1975 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εδώ, με τον βιομήχανο ανιψιό του, Γεώργιο Τσάτσο | Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, «ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ» (Αθήνα 2001)Γ. Οι δυνάμεις μας στις επιμέρους κοινωνικές τάξεις
1. Το κεφάλαιο
Γίνεται ασφαλώς μια προσπάθεια να προκληθούν ανησυχίες.
α. με το επιχείρημα των απειλουμένων εθνικοποιήσεων ή και απλώς των ηυξημένων ελέγχων των επιχειρήσεων (Η περίπτωση Ανδρεάδη συνέτεινε σε αυτό).
β. με το -(φευ ουχί και τελείως ανακριβές γεγονός)- ότι «θέσεις κλειδιά» για την οικονομία της χώρας βρίσκονται σε χέρια αριστεριζόντων. (Σε ωρισμένα Υπουργεία, αλλά ιδίως στις Τράπεζες, στα Νομικά πρόσωπα, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ κ.λπ.).
Το αντίθετο είναι η προσωπικότης του Πρωθυπουργού. Αλλά αυτό δεν είναι λύσις.
Φυσικά αυτό που ενοχλεί δεν είναι η ασήμαντος άλλωστε πολιτική δύναμις του κεφαλαίου.
Είναι η προκαλουμένη επιφυλακτικότης του κεφαλαίου για νέες επενδύσεις.
Από απόψεως ψήφων το κεφάλαιο εκόν άκον θα ψηφίση Ν.Δ.
Η νεολαία
H δημοκρατία στη χώρα μας «δεν άντεχε», κατά τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον «αριστερισμό» της μεταπολιτευτικής νεολαίας. Ακόμη κι ο αντιφασισμός έπρεπε να εξοβελιστεί από τα σχολεία... | Ν. ΚΑΒΟΥΚΙΔΗΣ, «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» (1975) /Ν. ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ, «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ» (1975)Δεν νομίζω οι αναλογίες των δυνάμεων στο σύνολο των νέων μεταξύ 21-30 να διαφέρουν κατά πολύ από τις γενικές αναλογίες όλου του λαού.
Στην ύπαιθρο οι αναλογίες θα είναι σχεδόν οι ίδιες. Στις πόλεις και δη στις δυο μεγάλες, δεν αποκλείεται να πλειοψηφούν οι μη φίλοι της Ν.Δ.
Η στάθμιση είναι δύσκολη, διότι οι φίλοι μας είναι ή αδιάφοροι ή φοβισμένοι από την μαχητικότητα των αριστερών και δεν εμφανίζονται.
(Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν πυρήνες δικοί μας που θα μπορούσαν, υπό ωρισμένας προϋποθέσεις περί ων κατωτέρω, να αναπτυχθούν).
Συμπέρασμα. Δεν είναι σοβαρό να λέγεται ότι σε ώρα εκλογών η νεολαία (οι 400.000 νέες ψήφοι) κατά συντριπτικήν πλειοψηφίαν θα μας καταψηφίσουν.
Αλλά πάντως θα παρουσιάσωμε σε αυτό το χώρο κάποια αδυναμία.
Οι διανοούμενοι
Σε όλο τον κόσμο οι διανοούμενοι αριστερίζουν. Οσοι ζουν έξω από την πράξη με τα οράματα ενός ιδεατού κόσμου ή και όσοι περιορίζονται απλώς να εκφράζουν την πικρία τους για τα λάθη και τις αδικίες που πάντα υπάρχουν στην πραγματικότητα, είναι φυσικόν να αντιτίθενται στην οποιαδήποτε πολιτική εξουσία.
Μόνο οι πολύ μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι ξεπέρασαν αυτή την αδυναμία και στέκονται στο μέτρο του εφικτού.
Αυτή είναι μια γενική διαπίστωση. Αλλά από δω και πέρα χρειάζονται δυο διακρίσεις, μια μεταξύ επιστημόνων και ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, και η άλλη μεταξύ ελλήνων και ευρωπαίων.
Οι επιστήμονες
Θα μιλήσωμε για τους επιστήμονες εφ’ όσον ασχολούνται με τα πολιτικά θέματα.
Ι. Οι Ευρωπαίοι. Αυτοί δεν θα έπρεπε να παρασύρωνται από τον ρομαντισμό των καλλιτεχνών και θα έπρεπε να βρίσκουν, με ψύχραιμη και αντικειμενική κρίση το μέτρο του εφικτού.
Οσοι μπορούν να σκέπτωνται ελεύθερα, έξω από το Παραπέτασμα, στέκονται σχεδόν όλοι ανάμεσα στις ακραίες λύσεις. Μάχονται για αποχρώσεις μεταξύ μιας τάσεως ή προς κοινωνικοποίηση ή προς τον φιλελευθερισμό. Και φυσικά όταν μιλούν πιο συγκεκριμένα έχουν υπ’ όψιν τους πάντοτε τις ειδικές συνθήκες κάθε χώρας.
Δεν λείπει κάποτε η παρέκκλιση από αυτή τη γραμμή του μέτρου του εφικτού, διότι και εδώ εισδύει το μικρόβιο της καθαράς κομματικής τοποθετήσεως, οπότε κατεβαίνει και το επιστημονικό επίπεδο.
ΙΙ. Στην Ελλάδα, επειδή το πνευματικό επίπεδο είναι χαμηλότερο, το μικρόβιο του πολιτικού φανατισμού κάνει μεγαλύτερες ζημίες.
Ιδιαίτερα στην καθηγητική τους δραστηριότητα οι επιστήμονες ξεχνούν την επιστημονική αντικειμενικότητα και γίνονται συχνά κομματικοί παράγοντες χρησιμότατοι για την καταδημαγώγηση της νεολαίας.
Οι Ανώτατες Σχολές μας είναι γεμάτες από τέτοιους δημαγωγούς, που υπό την κάλυψιν της επιστήμης και με το κύρος της, εμφυσούν εις τους νέους τις κομματικές κατευθύνσεις που θέλουν.
Πολλές έδρες των νομικών και οικονομικών επιστημών είναι άμβωνες προπαγάνδας αριστερισμού πάσης φύσεως.
Αλλά δεν γίνεται μόνο αυτό. Οι αριστεροί καθηγηταί με την μασωνική αλληλεγγύη και την μαχητικότητά τους κατορθώνουν να πληρώσουν όλες τις κενές έδρες (και είναι πολλές) με ομοϊδεάτες τους.
Ετσι τώρα η Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών, άλλοτε προπύργιο των πιο αφορήτων αντιδραστικών τάσεων, με γοργό ρυθμό μετασχηματίζεται σε Σχολή όπου θα επικρατούν οι αριστερίζοντες, όπως συμβαίνει άλλωστε με την Φιλοσοφική και την Νομική Σχολή Θεσ/νίκης που έχουν ήδη καταντήσει εξαρτήματα του Συγκροτήματος Λαμπράκη.
Ετσι οι κ. καθηγηταί και όταν εκλέγουν νέους συναδέλφους ή επιμελητάς ή βοηθούς και όταν διδάσκουν, δρουν ανεξέλεγκτα πολιτικώς και γίνονται οι σημαιοφόροι των αριστεριζόντων φοιτητών.
Δεν λησμονώ ότι αυτή η επικίνδυνη εξέλιξη των πανεπιστημιακών πραγμάτων μπόρεσε να πάρη τέτοια έκταση διότι παρουσιάζεται και ως αντίδραση της επταετούς δικτατορίας. Αυτή ηρωοποίησε τους πιο ζωηρούς και εξιδανίκευσε τις θεωρίες τους.
Υποστηρίζεται ότι ο αριστερισμός αυτός στα Πανεπιστήμια είναι μπόρα που θα περάση, όπως πέρασε σε πολλές άλλες χώρες.
Δεν συμφωνώ. Είμαστε ένας τόπος υπανάπτυκτος. Οι νέοι μας είναι κάτι μεταξύ Αγκόλας και Αγγλίας.
Ο αριστερισμός αυτός -ο ασαφής, ο επαναστατικός, ο σχεδόν αναρχικός, στον χώρο της νεολαίας ριζώνει. Και χωρίς μια συστηματική και προσεκτική αλλά και επίμονη αντίδραση θα ριζώση περισσότερο.
Και τότε για να ξερριζωθή θα περάσουν χρόνια. Σε τέτοια δε μακρά χρονικά περιθώρια δεν αντέχει η Ελλάς και πάντως δεν αντέχει η Δημοκρατία της.
Μου έκανε εντύπωση η θριαμβολογία της ΕΚ-Ν.Δ. και του Συγκροτήματος για την νίκη της αριστεράς στις φοιτητικές εκλογές.
Αντί να ανησυχήσουν ότι η Νεολαία της ΕΚ-Ν.Δ. συνετρίβη στις εκλογές (πήρε το 15½ %) πανηγύριζαν για την νίκη των «αριστερών».
Αυτό δείχνει α) ότι η ΕΚ-Ν.Δ. δεν έχει ιδίαν κομματικήν φυσιογνωμίαν β) ότι είναι τυφλό όργανο του Συγκροτήματος γ) ότι το Συγκρότημα και για εμπορικούς λόγους και διότι σχεδόν όλοι οι συντάκται τους είναι αριστεροί (ΠΑΣΟΚ και αριστερά) είναι ώριμο για οιασδήποτε μορφής Λαϊκό μέτωπο δ) ότι η ΕΚ-Ν.Δ. και το Συγκρότημα που αυτό την συντηρεί εν ζωή δεν σκέπτονται παρά μόνο το πρώτο αρνητικό βήμα: την πτώση του Καραμανλή.
Για τα περαιτέρω, ου φροντίς...
Ευλόγως ελπίζει το Συγκρότημα να παίξη πρωτεύοντα ρόλο στον αγώνα της διαδοχής. Ιδίως αν εμείς δεν σταθούμε ακλόνητοι στις θέσεις μας.
Συμπέρασμα. Στο κύκλωμα καθηγηταί-φοιτηταί υπάρχει μια επικίνδυνη πληγή -όχι περαστική-.
Για την επούλωσή της πρέπει
1. Να τονωθή το φρόνημα των μη αριστερών καθηγητών. Και προς τούτο πρέπει να αισθανθούν ασφαλείς. Τώρα φοβούνται.
Οι μέχρι τούδε διωγμοί, αλλά και οι συνεχιζόμενες παραχωρήσεις στους ταραχοποιούς φοιτητάς συντηρούν αυτό το φόβο. Δυστυχώς οι πολλοί καθηγηταί είναι δειλοί και ευτελείς.
Οπως προσκύνησαν τον Παττακό, τώρα προσκυνούν τον ινστρούχτορα φοιτητή, που τους κανονίζει ακόμη και τα προγράμματα εργασίας (φροντιστηρίων, ασκήσεων, εξετάσεων).
Να τους κάνωμε καλλίτερους δεν μπορούμε. Τουλάχιστον να τους εμπνεύσωμε λίγη αυτοπεποίθηση και να τους προστατεύσωμε από τις ταπεινώσεις στις οποίες τους υποβάλλουν οι κατώτεροί τους (βοηθοί και φοιτηταί).
Πρέπει να δουλέψη άφοβα το Πειθαρχικό Συμβούλιο εναντίον των φοιτητών.
Πρέπει να προστατευθούν οι καθηγηταί τους οποίους μποϋκοτάρουν οι φοιτηταί, χωρίς όμως επέμβαση της Αστυνομίας.
Να χάσουν οι φοιτηταί τον χρόνο τους σε αυτό το μάθημα αν δεν αγωνισθούν να δώσουν εξετάσεις (Περίπτωσις καθηγητού Τσάτσου και άλλες).
2. Πρέπει να ενισχυθή η Νεολαία μας. Δεν παραδέχομαι ότι για ένα τέτοιο κρίσιμο θέμα δεν μπορεί να μαζευτή ένα εκατομμύριο.
Με αυτή την υλική αφετηρία θα ζωντανέψη η νεολαία μας, που τώρα έχει το αίσθημα της εγκαταλείψεως.
Τα παιδιά θέλουν δράση (οποιαδήποτε δράση) και οργάνωση. Επομένως χρειάζονται και μικρά κέντρα όπου θα τους γίνεται μια υποτυπώδης διαφώτιση.
Μερικά από αυτά που υπάρχουν έδωσαν καλά αποτελέσματα.
3. Δεν επιτρέπεται οι πανεπιστημιακές αρχές να θεωρούν εκπροσώπους των φοιτητών τις διοικήσεις που ανεδείχθησαν από εκλογές στις οποίες δεν μετέσχον άνω του 51% τουλάχιστον των φοιτητών της Σχολής ή του Ετους.
Οι λογοτέχνες και καλλιτέχνες
Οι μη αριστερίζοντες που αποτελούν την μειοψηφία δεν είναι τόσο λίγοι όσο φαίνονται.
Αυτοί και όταν δεν έχουν εξαρτήσεις από το αριστερό «κατεστημένο», πάντως θέλουν πλάτες και κυρίως τρόπους προβολής του έργου των.
Ολα τα μέσα επικοινωνίας (Τηλεόραση, Ραδιόφωνο και προ παντός σχεδόν όλος ο Τύπος) προβάλλουν τα έργα των αριστερών.
Οι άσημοι αριστεροί με την συνεχή προπαγάνδα γίνονται διάσημοι. Αναγκάζονται λοιπόν, όσοι δεν έχουν γερή σπονδυλική στήλη, να κάνουν τους αριστερούς για να προβληθή το έργο τους (να παιχθή στο θέατρο, να δημοσιευθή, να κριθή ευμενώς).
Την αποφασιστική δύναμη σε αυτόν τον τομέα έχει το «Συγκρότημα». Καμμία άλλη εφημερίς ή περιοδικό δεν έχουν το κύρος να υψώσουν ή να κατεβάσουν ένα έργο όσο το «Βήμα».
Η Καθημερινή στον πνευματικό τομέα (αφήστε τον πολιτικό) είναι ανύπαρκτη. Περιττό να μηλήσω για «Βραδυνή».
Το 80% των Βιβλιοπωλείων διευθύνονται από αριστερούς. Και όταν πουλούν [μη] αριστερά βιβλία δεν τα προβάλλουν στις προθήκες. Σχεδόν τα κρύβουν.
Πολλά βιβλιοπωλεία γύρω από το Παν/μιο (τα θεωρούμενα φοιτητικά βιβλιοπωλεία) διαθέτουν κατά τα 90% αριστερά βιβλία.
Σωρηδόν μεταφράζονται αριστερά βιβλία και με αυτά τρέφονται οι νέοι.
Αφήνω ότι οι Τράπεζες δίνουν διαφημίσεις κυρίως στα αριστερά περιοδικά.
Ο διευθύνων τις δημόσιες σχέσεις στην Εθνική Τράπεζα και σε όλα τα παρακλάδια της είναι σαρξ εκ σαρκός του Βήματος.
Αντιθέτως το καλλίτερο ανωτέρου επιπέδου περιοδικό που κυκλοφορεί από 5 ετών στην Ελλάδα ζη από ψιχία, ενώ θα μπορούσε να γίνη το βασικό όργανο αντιστάσεως κατά του αριστερισμού.
Ο χειρισμός σε αυτόν τον τομέα είναι πολύ δύσκολος. Διότι δεν μπορούν να αγνοηθούν οι καλοί αριστεροί.
Αλλά δεν πρέπει να αγνοούνται και οι μη αριστεροί που, δυστυχώς, είτε είναι αδιάφοροι, μοναχικοί και υπερόπτες, είτε κιοτεμένοι. Πάντως δεν αγωνίζονται.
Στην Ακαδημία η λογοτεχνία αντιπροσωπεύεται από 4 άχρηστα πρόσωπα.
Η Ραδιοφωνία και Τηλεόραση διευθύνεται μεν από κατάλληλα πρόσωπα, αλλά όλο το σώμα των μέσων υπαλλήλων είναι κατά μεγάλη πλειοψηφία αριστερίζοντες.
Και μόνον αν επί κεφαλής έμπαινε κάποιος με γερή γροθιά θα τους περιώριζε· και θα τους εμπόδιζε να υποστηρίζουν υπούλως τους αριστερούς των φίλους.
Σε αυτούς άλλωστε τους μέσους υπαλλήλους οφείλονται α) τα εκάστοτε εμφανιζόμενα παρατράγουδα β) και η μη υιοθέτηση εκπομπών που δεν είναι αρεστές στους αριστερίζοντες.
Ετσι και στον Τύπο και στα άλλα μέσα Επικοινωνίας επικρατέστεροι είναι οι Αριστεροί.
Και ο περίφημος Ελληνικός Μήνας του Λονδίνου υπήρξε ένα άλλο μέσον προβολής των αριστερών διανοουμένων και καλλιτεχνών, με την διαφανή κάλυψη μερικών καθιερωμένων ονομάτων (Γκίκας, Τσαρούχης κ.λπ.) για να μην είναι κραυγαλέα αλλά απλώς επιτήδεια η προπαγάνδα.
Συμπέρασμα. Χωρίς επ’ ελάχιστον να παραβιασθή η ελευθερία της εκφράσεως, θα έπρεπε η πολιτεία, κατά περίπτωσιν, να τονώση τον μη αριστερό πνευματικό κόσμο.
Ας υπάρξη επί τέλους ίση μεταχείριση και όχι δυσμένεια.
Σε αυτό το σημείο βλάπτει και ο επικρατών «σνομπισμός» του αριστερισμού ιδίως στους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Αλλά ακόμα και στους δημοσιογραφικούς.
Βλάπτει επίσης ότι δεν έχει αναλυθή και τονισθή επαρκώς το Ψεύδος που υπάρχει στην διάκριση του «ασαφούς αριστερισμού» (όχι του ορθόδοξου κομμουνισμού) με τον δήθεν δεξιό κόσμο, όταν μάλιστα πονηρώς στον δεξιό κόσμο συμπεριλαμβάνονται οι κεφαλαιοκράτες, οι ολοκληρωτισμοί τύπου φασιστικού δηλαδή ανύπαρκτοι στην Ελλάδα παράγοντες.
Ούτε για την κατανόηση αυτού του τεχνάσματος καταβάλλεται προσπάθεια αξιόλογη.
Διότι δεν αρκούν τρεις φράσεις του Πρωθυπουργού γι’ αυτό.
Χρειάζεται από πολλούς και από πολλά όργανα ένα καθημερινό «Bourrage de Crânes» [πλύση εγκεφάλου].
Εχομε τα μέσα να αγωνισθούμε και σε αυτό τον τομέα. Χρειάζονται λίγα μέσα υλικά και μία στράτευση γύρω από συλλόγους ιδιωτικού δικαίου που θα αρχίσουν τον αγώνα.
Ο Τύπος
Ο Τύπος δεν είναι μόνον κατά πλειοψηφίαν αριστερός. Είναι και άθλιος.
Το Βήμα -η πιο σημαντική εφημερίδα- κάνει την τελειότερη και αποτελεσματικώτερη προπαγάνδα της άκρας αριστεράς, με έναν επιτηδειότατο ταρτουφισμό.
Είναι ύστερα από τον Κων. Καραμανλή η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στον τόπο μας.
Αυτό συντηρεί την ΕΚ-Ν.Δ. Αν έλιπε αυτό, η ΕΚ-Ν.Δ. θα διχαζόταν και θα διελύετο. Αυτό την διευθύνει. Δεν διευθύνεται από τον ιδιοκτήτη της.
Αυτός διαισθάνεται ότι τον συμφέρει να κατευθύνεται εκεί όπου τον παν οι αριστερίζοντες συνεργάτες και συντάκτες του.
Αποτελεί μοναδική εξαίρεση στην ιστορία των Δημοκρατιών μια εφημερίδα να εξουσιάζει ένα κόμμα.
Σε αυτό το νοσηρό φαινόμενο δεν υπάρχει θεραπεία.
Το Βήμα εμπορεύεται τον αριστερισμό, αδιαφορώντας αν τελικά θα οδηγήση τον τόπο στο χάος ή και στη δικτατορία.
Αντίβαρο θα μπορούσε να είναι μια υγιής εφημερίς.
Δυστυχώς τον χώρο της υγιούς εφημερίδος κατέλαβε η νοσούσα «Καθημερινή», η οποία αυτοκαταστρέφεται, αγνοώντας το 40% των Ελλήνων που λαχταρούσαν την έκδοσή της και αναζητώντας πελάτες στο χώρο εκείνων που ερωτοτροπούν με την αριστερά και συμβαίνει να μην συμπαθούν το [διόρθωση: διαβάζουν] Βήμα.
Αλλη εφημερίδα δεν μπορεί να εκδοθή. Μόνη σχετική θεραπεία είναι η υγιής Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, χωρίς υπερβολές και προκλητικότητα και η τόνωση του αγώνος των δημοσιογράφων και εκδοτών περιοδικών που θέλουν (έχοντας τις πλάτες τις δικές μας) να αγωνισθούν.
Και τέτοιοι βρίσκονται.
Το γεγονός ότι, παρ’ όλα αυτά τα δεινά, διατηρούμε σχεδόν αλώβητη την πλειοψηφία μας, δεν πρέπει να μας καθησυχάζει, αφού και ο Τύπος διαβιβρώσκει καθημερινώς την κοινή γνώμη και την ερεθίζει και η νεολαία, ταραχώδης και αγωνιστική, που θα αποτελέση μεθαύριο τμήμα του εκλογικού σώματος, είναι αντίθετή μας και μας πολεμά με φανατισμό.
Εφ’ όσον στον χώρο του Τύπου κύριο αντίδοτο είναι η ραδιοφωνία και η Τηλεόραση πρέπει να γίνη κάτι ριζικώτερο, όχι στην κορυφή, αλλά πιο κάτω, στους συντάκτας των προγραμμάτων, στους εισηγητάς, στους εκτελεστάς των εκπομπών.
Πρέπει επίσης να τονώσουμε τα (έστω και περιοδικά) φύλλα αυτά κυρίως που απευθύνονται στους διανοουμένους (πρόκειται για μηδαμινές δαπάνες). Θα άξιζαν και θυσίες γι’ αυτόν τον σκοπό.
Οσο για το τι πρέπει να γίνη στη Νεολαία των Πανεπιστημίων, έκανα μερικές υποδείξεις. Για τους εργαζομένους νέους των πόλεων, γι’ αυτούς πρέπει να εργασθή η Νεολαία της Ν.Δ.
Δεν πρέπει να κοιμίζη τους βουλευτάς μας, τους οπαδούς μας, η ιδέα ότι ο Καρ[αμανλής] όλα θα τα ξεπεράση.
Αυτή η ψυχολογία του «τα εμπιστεύομαι όλα στον Αρχηγό» είναι η πιο αντιδημοκρατική που υπάρχει.
Ο Αρχηγός έχει άλλη αποστολή. Να λύση τα εξωτερικά προβλήματα, τα οικονομικά, να αναπτύξη το δημιουργικό του έργο.
Στους άλλους ανήκει η τόνωση της κοινής γνώμης, η πολεμική κατά της διάβρωσης των νέων.
Υπάρχει τέλος και ένα άλλο επικίνδυνο περιστατικό, που και αυτό δεν είναι παρά σε λίγες περιπτώσεις έργο του Αρχηγού, αλλά έργο των Υπουργών, των Νομαρχών και των γενικών Γραμματέων: η ύπουλη αντιπολιτευτική δράση πολλών οργάνων της κρατικής διοικήσεως και ιδίως της διοικήσεως ωρισμένων νομικών προσώπων Ν.Π.Δ.Δ. και ίσως και Τραπεζών.
Κατά την διάρκεια της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος, τότε που το έδαφος ήταν παρθένο κατέλαβαν πλείστας θέσεις-κλειδιά άνθρωποι όχι του Κέντρου αλλά και της Αριστεράς (αφού άλλωστε οι κεντρώοι δεν κάνουν παρά να υποστηρίζουν ανθρώπους της αριστεράς).
Στα υπουργεία από όπου πέρασαν υπουργοί του Κέντρου ένα [διαγρ: μεγάλο] μέρος του υπαλληλικού προσωπικού είναι αντικυβερνητικό.
Εξυπηρετούνται [διαγρ.: αποκλειστικά ή] κυρίως οι βουλευταί της αντιπολιτεύσεως, χωρίς οι Υπουργοί να το αντιλαμβάνωνται.
Σε διάφορα εξηρτημένα ιδρύματα (νοσοκομεία - ορφανοτροφεία - Ταμεία κ.λπ.) οι διοικήσεις είναι αριστερίζουσες.
Τελευταία ανανεώθησαν οι θητείες μεγάλων Νομικών προσώπων Δ.Δ. και έμειναν πάλι τα πρόσωπα που εξυπηρετούν την αντιπολίτευση.
Δεν υπάρχει ίση μεταχείριση κυβερνητικών και αντικυβερνητικών.
Απαραίτητο λοιπόν είναι σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία να τοποθετούνται πρόσωπα με πραγματικό υπηρεσιακό πνεύμα.
Εκεί όπου το κακό προχώρησε περισσότερο είναι στην Παιδεία.
Ημιμορφωμένοι όπως είναι οι περισσότεροι διδάσκαλοι και καθηγηταί και υπό την πίεση των βιωτικών των αναγκών και με το δέλεαρ των υποσχέσεων της αντιπολιτεύσεως, που παρουσιάζεται αλληλέγγυος σε κάθε απεργία τους, έχουν γίνει κατά πλειοψηφίαν αριστερίζοντες και μεταδίδουν αυτές τις ιδέες στα παιδιά.
Αυτό το κακό πρέπει να χτυπηθή αμείλικτα, αδιαφόρως αν θα προκληθούν αντιδράσεις. Τα παιδιά, οι Σύλλογοι γονέων πρέπει να καταγγέλλουν όσους ανακατεύουν στα σχολεία την πολιτική και όσους θεωρούν τον εθνικό φρονηματισμό, όπως γίνεται σε όλες τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου, σαν εθνοκαπηλεία.
Το φαινόμενο του καθηγητή Βανδώρου, που ακόμα δεν τιμωρήθηκε και που η διοίκηση του Κολλεγίου Αθηνών ακόμα δεν έπαψε πρέπει να μας ξυπνήση.
Επί ένα μήνα γράφει ο Τύπος ότι ο Βανδώρος διώκεται διότι δεν αναγνώρισε την συμβολή του Μεταξά στο όχι, που είπε μόνος του (!) ο λαός. Αυτό είναι ψεύδος.
Ούτε το Υπουργείο ούτε οι εφημερίδες ούτε ο Ελεύθερος Κόσμος το διέψευσαν.
Ο Βανδώρος διώκεται διότι, σε άλλο μέρος του λόγου του, όχι μόνο έπλεξε τον Υμνο του ΕΛΑΣ, αλλά τόνισε ότι ο τίμιος αγώνας του για την ανατροπή του φασισμού συνεχίζεται ακόμα και σήμερα από τους Νέους.
Το Βήμα έκανε τον Βανδώρο, ήρωα της δημοκρατίας. Πληροφορούμαι ότι στην 4ην Δημοτικού του ιδίου Κολλεγίου μία δασκάλα αφού ύβρισε τον Φράνκο που σκότωσε τους 3 Βάσκους, ρώτησε τα παιδιά ποια αποδοκιμάζουν τον Φράνκο, όλα τα παιδιά σήκωσαν τα χέρια φυσικά συμφωνώντας με την δασκάλα εκτός ενός (Βαγενάς).
Τότε η δασκάλα αγριεμένη τον ρώτησε γιατί δεν συμφωνεί.
Το παιδάκι είπε «Εμένα μου είπε ο μπαμπάς να μην μιλάω για πολιτικά».
Και η σπουδαία δασκάλα του απήντησε: Τότε είσαι Χούντα. Φυσικά αυτή η δασκάλα αν διωχθή θα αναγορευθή ηρωίδα από το Βήμα. Αλλά αυτά είναι εντελώς απαράδεκτα.
Η μέση παιδεία πρέπει να μείνη σχολείο. Μέσα στο σχολείο πρέπει να απαγορεύεται η οιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα.
Αλλιώς όσα παιδιά θα μπαίνουν στις Ανώτατες Σχολές θα είναι ήδη εντεταγμένα στις νεολαίες των αριστερών.
Σε αυτόν τον τομέα και πρέπει και μπορούμε να αντιδράσωμε αποτελεσματικά και ας λέν οι κύριοι της αντιπολιτεύσεως ό,τι θέλουν.
Δεν δίνω καμμιά σημασία στην κίνηση των βασιλοφρόνων.
Μπορεί μερικοί να είναι πικραμένοι. Στις εκλογές εμάς θα ψηφίσουν.
Οσο υπάρχει Καρ. και όσο δεν έχομε εθνικές καταστροφές είναι ανήμποροι να ενοχλήσουν.
Το ίδιο ισχύει και για τους χουντικούς.
Εκτός από λίγους έξαλλους, οι πολλοί θα ψηφίσουν εμάς, διότι δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν.
Αυτά εκτός του στρατεύματος. Εντός του στρατεύματος χρειάζεται ένας λεπτότερος χειρισμός και προσοχή.
Οχι διότι υπάρχει ένας οιοσδήποτε κίνδυνος, αλλά διότι ο Στρατός πρέπει να είναι η έσχατη, μονολιθική δύναμις που θα σώση τον τόπο, όταν άλλα πολλά θα κινδυνεύουν να διαλυθούν.
Οι προσωπικές σχέσεις Καραμανλή-Τσάτσου χρονολογούνταν από τα χρόνια της ΕΡΕ. Εδώ με τις συζύγους τους, Αμαλία και Ιωάννα, στη βίλα του Μάρκου Νομικού στο Καβούρι, εν έτει 1958 | ΕΛ. ΒΛΑΧΟΥ, «ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ» (Αθήνα 1987)
Γενικό Συμπέρασμα
Κάνοντας μία απογραφή των πολιτικών δυνάμεων διαπιστώνω:
1. αφ’ ενός την σταθερότητα της πλειοψηφίας χάρις εις το κύρος του Αρχηγού μας και χάρις στην αποσύνθεση των άλλων κομμάτων.
2. την πειθαρχία και τάξη στο Στρατό
3. τις επιτυχίες μας στα συνδικάτα
4. το έργο που αρχίζει να γίνεται στα παραγωγικά υπουργεία.
5. τη μη συζητούμενη σοβαρώς ορθότητα της εξωτερικής μας πολιτικής.
6. την γενική ηρεμία που βασιλεύει στον τόπο, όταν παντού αλλού έχομε πιο ανησυχητικές εκδηλώσεις.
7. την ομαλή και πολιτισμένη λειτουργία της Βουλής
2) αφ’ ετέρου διαπιστώνω
α. Την σήψη του Τύπου, για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία. Σχετικό όμως αντίδοτο και αντιφάρμακο μπορεί να γίνη μια καλή Ραδιοφωνία και Τηλεόραση.
β. Την επικίνδυνη καταδημαγώγηση της νεολαίας, ακόμα και στα 987//988 δημοτικά και στα γυμνάσια. Γι’ αυτό πρέπει και μπορεί να υπάρξη θεραπεία.
γ) την νοσηρά κατάσταση στο σώμα των εκπαιδευτικών. Και σε αυτό τον τομέα μπορεί να πολεμήσωμε
δ) την υποχθόνια δράση των αντιπολιτευομένων στα Ν.Π.Δ.Δ. πράγμα που και αυτό σηκώνει θεραπεία.
Με αυτές τις κακές δυνάμεις έχομε να αντιπαλαίσωμε και αν εξαιρέσουμε τον Τύπο, όπου το κακό δεν θεραπεύεται, στους άλλους τομείς μπορούμε να επιτύχωμε ουσιαστικές βελτιώσεις.
Περαίνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι δεν συμφωνώ πλήρως με την αντίληψη ότι, όσο είμαστε Κυβέρνηση, δεν μπορεί το Κόμμα να ανδρωθή.
Πιστεύω αντιθέτως ότι οι Γυναίκες και η Νεολαία στις μεγάλες και μέσες πόλεις μπορεί ακριβώς τώρα να οργανωθούν και δεν αποκλείω και μια σχετική οργάνωση των ανδρών, τουλάχιστον μια οργάνωση πυρήνων που αργότερα θα αναπτυχθούν.
Γι’ αυτό επείγει η τόνωση της λειτουργίας του Κόμματος και παραπλεύρως ενός σωματείου, τύποις χωριστού, από το Κόμμα για τη διαφώτιση των νέων και των γυναικών.
efsyn.gr ,10.07.2016,
Κάνοντας μία απογραφή των πολιτικών δυνάμεων διαπιστώνω:
1. αφ’ ενός την σταθερότητα της πλειοψηφίας χάρις εις το κύρος του Αρχηγού μας και χάρις στην αποσύνθεση των άλλων κομμάτων.
2. την πειθαρχία και τάξη στο Στρατό
3. τις επιτυχίες μας στα συνδικάτα
4. το έργο που αρχίζει να γίνεται στα παραγωγικά υπουργεία.
5. τη μη συζητούμενη σοβαρώς ορθότητα της εξωτερικής μας πολιτικής.
6. την γενική ηρεμία που βασιλεύει στον τόπο, όταν παντού αλλού έχομε πιο ανησυχητικές εκδηλώσεις.
7. την ομαλή και πολιτισμένη λειτουργία της Βουλής
2) αφ’ ετέρου διαπιστώνω
α. Την σήψη του Τύπου, για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία. Σχετικό όμως αντίδοτο και αντιφάρμακο μπορεί να γίνη μια καλή Ραδιοφωνία και Τηλεόραση.
β. Την επικίνδυνη καταδημαγώγηση της νεολαίας, ακόμα και στα 987//988 δημοτικά και στα γυμνάσια. Γι’ αυτό πρέπει και μπορεί να υπάρξη θεραπεία.
γ) την νοσηρά κατάσταση στο σώμα των εκπαιδευτικών. Και σε αυτό τον τομέα μπορεί να πολεμήσωμε
δ) την υποχθόνια δράση των αντιπολιτευομένων στα Ν.Π.Δ.Δ. πράγμα που και αυτό σηκώνει θεραπεία.
Με αυτές τις κακές δυνάμεις έχομε να αντιπαλαίσωμε και αν εξαιρέσουμε τον Τύπο, όπου το κακό δεν θεραπεύεται, στους άλλους τομείς μπορούμε να επιτύχωμε ουσιαστικές βελτιώσεις.
Περαίνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι δεν συμφωνώ πλήρως με την αντίληψη ότι, όσο είμαστε Κυβέρνηση, δεν μπορεί το Κόμμα να ανδρωθή.
Πιστεύω αντιθέτως ότι οι Γυναίκες και η Νεολαία στις μεγάλες και μέσες πόλεις μπορεί ακριβώς τώρα να οργανωθούν και δεν αποκλείω και μια σχετική οργάνωση των ανδρών, τουλάχιστον μια οργάνωση πυρήνων που αργότερα θα αναπτυχθούν.
Γι’ αυτό επείγει η τόνωση της λειτουργίας του Κόμματος και παραπλεύρως ενός σωματείου, τύποις χωριστού, από το Κόμμα για τη διαφώτιση των νέων και των γυναικών.
efsyn.gr ,10.07.2016,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου