Εργαζόμενοι πεθαίνουν πάνω στα γραφεία τους από υπερκόπωση, στρες και ανταγωνισμό

Ξύπνα. Ντύσου. Πιες γρήγορα τον καφέ σου. Ταξίδεψε μέχρι τον εργασιακό σου χώρο. Τσέκαρε τα μέιλ σου. Πιες κι άλλο καφέ. Άρχισε την εργασία σου. Ακίνητος σε μία καρέκλα για ώρες. Για ώρες, πολύ περισσότερες, από αυτές για τις οποίες πληρώνεσαι. Το κάνεις γιατί δεν θέλεις να βιώσεις την αβεβαιότητα.
Δεν θέλεις να βρεθείς άνεργος να ψάχνεις για δουλειά που δεν πρόκειται να βρεις. Πιέζεσαι. Ο ανταγωνισμός και ο απανθρωπισμός, που κυριαρχούν στα εργασιακά περιβάλλοντα, σε συνθλίβουν. Μένεις κι άλλο στο γραφείο.

Έχει βραδιάσει. Σήκω. Επιστροφή στο σπίτι. Ένα γρήγορο πιάτο φαγητό. Νιώθεις πτώμα. Ξαπλώνεις στον καναπέ για να χαλαρώσεις. Σε παίρνει ο ύπνος. Το πρωί θα ξυπνήσεις και σαν «βίντεο λούπα» θα επαναλάβεις μηχανικά την ίδια διαδικασία.
Γιατί εργαζόμαστε υπερβολικά πολύ, μάλιστα μέχρι θανάτου, όπως ισχύει σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων, τους οποίους η καθημερινή ψυχική και σωματική φθορά οδηγεί στον πραγματικό βιολογικό θάνατο.
Στην Ευρώπη υποτίθεται ότι το ζήτημα των εργασιακών ωρών έχει ρυθμιστεί. Πολλοί, όμως, από εμάς νιώθουμε υποχρεωμένοι να παραμείνουμε στα πόστα μας για πολύ περισσότερο χρόνο από τον προδιαγεγραμμένο, για τον οποίο και πληρωνόμαστε.
Γιατί έχουμε επιτρέψει να κυριαρχήσει ως κανόνας, μία ανταγωνιστική εργασιακή κουλτούρα των ηθελημένων υπερωριών;
Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν παρατηρηθεί ολοένα αυξανόμενα κρούσματα αυτοκτονιών και αιφνίδιων θανάτων στον τραπεζικό τομέα, όπου το να εργάζεται το προσωπικό υπερβολικά πολλές ώρες, θεωρείται ο κανόνας.
Το πρόβλημα, όμως, δεν περιορίζεται στο συγκεκριμένο τομέα: γιατί μένουμε μέχρι αργά στο γραφείο για να εντυπωσιάσουμε το αφεντικό μας και να υποσκελίσουμε τους συνεργάτες μας; Ποιες οι επιπτώσεις της τεχνολογίας;
Έχουμε γίνει θύματα ενός κοινωνικού δαρβινισμού, βασιζόμενου στον καταναλωτισμό και τον πλουτισμό, εις βάρος της υγείας μας και της ζωής μας;