Οι καθαρίστριες μας εμπνέουν όλους...

Στάθης Δρογώσης

Είχα την τιμή όλα αυτά τα χρόνια να παίξω σε δεκάδες συναυλίες αλληλεγγύης για κινηματικούς σκοπούς. Η συναυλία την οποία θυμάμαι με την πιο γλυκιά συγκίνηση έγινε πριν από λίγους μήνες έξω από τις σκηνές των αγωνιζομένων καθαριστριών στο υπουργείο Oικονομικών στο Σύνταγμα.

Δεν ήταν συναυλία. Μαζευτήκαμε με κιθάρα και τζουρά (ήταν κι ο καλός μου φίλος και συνάδελφος Ηλίας Βαμβακούσης) και δεν παίξαμε ούτε ένα δικό μας τραγούδι. Ρεμπέτικα, λαϊκά, τέτοια τραγούδια μόνο ακούστηκαν. Και Λοΐζος. 

Δεν βρήκα δικό μου τραγούδι για την περίσταση. Και δεν βρήκα και άλλου συναδέλφου μου. Το καινούριο ελληνικό τραγούδι δεν μιλάει για αυτά τα θέματα. Κι όταν το κάνει μιλάει όπως οι δημοσιογράφοι. Αποστεωμένα, ψεύτικα. 

Μεγαλώσαμε -η γενιά μου- ακούγοντας γύρω μας μια ηχώ παλιών αγώνων. Κάποιοι δώσαμε κιόλας τη μάχη στην πρώτη γραμμή, αλλά πάντα σε μια μειοψηφία. Ντύναμε τις προσπάθειές μας με βαρύγδουπες λέξεις, που τελικά έχασαν το νόημά τους. Οι λέξεις της αριστεράς εκστομίζονταν από βολεμένους πασόκους συνδικαλιστές και βουλευτάκους της διαπλοκής. Ο «αντιφασισμός» τσίχλα. Οι συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ παρωδία. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός του ’80-’90 διέλυσε τα πάντα. Και άλλαξε και τις λέξεις. Τις φτήνυνε.
Εννοείται ότι δεν σβήνω όλους τους αγώνες της γενιάς μου με έναν αφορισμό. Απλά μας είχαν κλέψει τις λέξεις. Και δεν βρήκαμε καινούριες. Για αυτό δεν γράφτηκε και πολιτικό τραγούδι. Οι λέξεις, ο τόνος, οι φράσεις του είχαν κλαπεί από τα διεφθαρμένα ανθρωπάκια, τους παλιούς πρασινοφρουρούς διορισμένους, που πια ομαδικά ψηφίζουν τους ναζί ή προσπαθούν να βρουν ρωγμές στη ριζοσπαστική αριστερά να χωθούν. Φυσικά δεν θα τους γίνει το χατήρι.
                               Καθαρές αγωνιζόμενες ψυχές
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Και μάλιστα σε ένα κείμενο για τις καθαρίστριες; Μα γιατί εκείνη τη νύχτα επιτέλους είδα καθαρές αγωνιζόμενες ψυχές. Γυναίκες ακούραστες που τραγουδούσαν ενώ είχαν φάει ξύλο το πρωί , ενώ τις έπαιρναν οι ειπρακτικές εταιρείες για τα δάνεια, ενώ δεν είχαν τίποτα να δώσουν στα παιδιά τους. Ναι, τραγουδούσαν δίπλα στους μπάτσους που κοιτούσαν σαν χαζοί. Τραγουδούσαν ενώ τα είχαν χάσει όλα.

 Και ήταν μια γροθιά. Δεν πήγαν να βολέψουν τους εαυτούς τους. Συγκρότησαν από τα κάτω ομάδα. Δεν είχαν συνδικαλιστοπατέρες. Ούτε κόμμα. Κι έτσι λειτουργούν και τώρα. Αμεσοδημοκρατικά. Και πήγαν για συμπαράσταση και σε άλλες συλλογικότητες. Πήγαν και σε άλλες πορείες. Ξαναέφαγαν ξύλο.
Και θα τις ξαναβαρέσουν. Γιατί ξέρουν πολύ καλά οι ακροδεξιοί, με την τσόντα του ΠΑΣΟΚ, που κυβερνάνε ότι μόνο αγώνες με τέτοιο ήθος μπορούν να τους κλονίσουν. Ο κάθε Άδωνις και η κάθε τραμπούκα Βούλτεψη δεν φοβάται τις τηλεμαχίες. Εκεί γαυγίζουν χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Τις καθαρίστριες, όμως, τις φοβούνται. Γιατί οι καθαρίστριες με τον αγώνα τους έχουν την κοινωνία μαζί τους.
Μετά από εκείνη τη βραδιά τέλειωσα ένα τραγούδι που δούλευα καιρό. Οι καθαρίστριες μας εμπνέουν όλους. Αυτές μας κινούν να βγούμε μπροστά. Για τη ζωή μας ξανά.

• Ξέρω ότι θέλεις να αλλάξεις τα πάντα στον κόσμο
• Μα νιώθεις μόνος, ρωτάς αν αξίζει ξανά και ξανά
• Ξέρω ότι ξέρεις δεν είναι εποχή για σωτήρες
• Οι απλοί άνθρωποι είναι που πρέπει να βγούνε μπροστά.
• Έλα να βγούμε μπροστά για τη ζωή μας ξανά!
• Είν’ τα ονειρά μας φωτιά, έλα να βγούμε μπροστά!

Το υπόλοιπο από Σεπτέμβρη.

Για την ώρα θα συναντήσουμε ξανά τις καθαρίστριες στη μεγάλη συναυλία με την Χαρούλα Αλεξίου στο Σύνταγμα.από nonews-NEWS