Για την οικογένεια Μητσοτάκη ο Αντώνης Σαμαράς αναδεικνύεται διαχρονικά ο κακός της «δαίμονας». Η σχέση ανάγκης και οργής τώρα ...αναβαπτίζεται.
του Ανδρέα Δεληγιάννη στο TheTOC.gr |
Είναι ο Αντώνης Σαμαράς ο «κακός δαίμονας» της οικογένειας Μητσοτάκη;
Προφανώς, αν μετρήσει κανείς τα στραπάτσα που της επεφύλαξε ο πάλαι ποτέ προστατευόμενος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Τον στήριξε προνομιακά στα πρώτα πολιτικά του βήματα και η ανταπόδοση ήταν τα συνεχή πλήγματα που επιφέρει στον ίδιο και την οικογένειά του. Αν και για πολλούς είναι η θεία δίκη που τιμωρεί τον πρώην Πρωθυπουργό για όσα είχε κάνει ο ίδιος το 1965 στον Γεώργιο Παπανδρέου.
Ότι της τηλεφώνησε ο ίδιος για να της το ανακοινώσει, ισοδυναμεί με διάθεση να απολαύσει προσωπικά το θρίαμβό του.
Είναι ο Αντώνης Σαμαράς ο «κακός δαίμονας» της οικογένειας Μητσοτάκη;
Προφανώς, αν μετρήσει κανείς τα στραπάτσα που της επεφύλαξε ο πάλαι ποτέ προστατευόμενος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Τον στήριξε προνομιακά στα πρώτα πολιτικά του βήματα και η ανταπόδοση ήταν τα συνεχή πλήγματα που επιφέρει στον ίδιο και την οικογένειά του. Αν και για πολλούς είναι η θεία δίκη που τιμωρεί τον πρώην Πρωθυπουργό για όσα είχε κάνει ο ίδιος το 1965 στον Γεώργιο Παπανδρέου.
Ότι της τηλεφώνησε ο ίδιος για να της το ανακοινώσει, ισοδυναμεί με διάθεση να απολαύσει προσωπικά το θρίαμβό του.
Τελευταίο παράδειγμα είναι ο διασυρμός της Ντόρας Μπακογιάννη: τη χρησιμοποίησε το 2012 για υπερβεί το σοκ του 18% και αφού την «τηγάνισε» για δύο χρόνια την αφήνει στα αζήτητα.
Η αφετηρία της σχέσης Σαμαρά - Μητσοτάκηδων
Ο Αντώνης Σαμαράς - νεώτερος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου το 1977 που εξελέγη πρώτη φορά σε ηλικία μόλις 26 ετών - ήταν επίλεκτο μέλος της τότε ΟΝΝΕΔ με τους «Κενταύρους» και τους «Ρέηντζερς» και προστατευόμενος του Ευάγγελου Αβέρωφ, από τον οποίο τον... κληρονόμησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Θα διέγραφε την πορεία που έχει ένας βουλευτής Μεσσηνίας, με προοπτική να πάρει ένα υφυπουργείο κάποια στιγμή,αν το 1989 ο Κ. Μητσοτάκης δεν έκανε την έκπληξη: τον επέβαλε ως υπουργό Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη.
Και όταν έγινε ο ίδιος Πρωθυπουργός το 1990 τον έχρισε υπουργό Εξωτερικών- χωρίς να διαθέτει πείρα.
Οι λόγοι ήταν φανεροί: ήθελε κάποιον να λειτουργήσει ως αντίπαλο δέος στον καλπάζοντα τότε Μιλτιάδη Έβερτ, καθώς η Ντόρα Μπακογιάννη δεν είχε ανοίξει ακόμη περπατησιά.
Και ίσως να μην άνοιγε ποτέ, αν δεν την χτυπούσε εν τω μεταξύ η μοίρα με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη και την απόφαση να διεκδικήσει την έδρα του στη Ευρυτανία.
Πότε ράγισε το γυαλί
Οι σχέσεις Μητσοτάκη - Σαμαρά ήταν αγαστές μέχρι τα τέλη του 1992, όταν ο τότε Πρωθυπουργός άφησε στη μέση τη Σύνοδο Κορυφής στο Μάαστριχτ για να προλάβει ένα ραντεβού με τον πρεσβύτερο Μπους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ο νεαρός υπουργός Εξωτερικών εκπροσώπησε την κυβέρνηση στη σύνταξη του ανακοινωθέντος για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας .
Αλλά του ξέφυγαν οι λεπτές αποχρώσεις των διατυπώσεων. Και ενώ μετέφερε –ακόμη και στον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή- ότι το «μακεδονικό πρόβλημα» λύθηκε, η συνεχεία αποδείχτηκε διαφορετική.
Ο ίδιος τότε βγαίνει «στα κάγκελα», δεν δέχεται καμία από τις συμβιβαστικές λύσεις, συγκρούεται ευθέως με τον Μητσοτάκη και παραιτείται.Στο «όνομα της Μακεδονίας» που είναι αδιαπραγμάτευτο, προστίθεται και η διαφορά τους για τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ.
Το ροκάνισμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη και αρχίζει μέσω των φίλων του βουλευτών να ροκανίζει την πλειοψηφία της κυβέρνησης, μέχρι που ο Γιώργος Συμπιλίδης, απέσυρε την ψήφο του και η δεδηλωμένη μαζί με την κυβέρνηση κατέρρευσε, για να επιστρέψει θριαμβευτικά ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ο Αντώνης Σαμαράς - παρ' ότι το κόμμα του μόλις είχε καταφέρει να μπει στη Βουλή το 1993 – συνεργάστηκε το 1995 για την αποτροπή εκλογών, αναδεικνύοντας τον Κωστή Στεφανόπουλο στην προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά η συνέχεια του Σαμαρά και του κόμματός του δεν ήταν ανάλογη των φιλοδοξιών του.
Δεν ξαναμπήκε στη Βουλή και όταν και ο Έβερτ απέτυχε και το κόμμα πέρασε στα χέρια του Κώστα Καραμανλή, ο ίδιος ήταν απαξιωμένος και χωρίς μέλλον.
Παρά την ισχύ του ο Κώστας Καραμανλής δεν θα διακινδυνεύσει μια σύγκρουση με τον Μητσοτάκη για να δώσει ρόλο στον παλιό φίλο του.
Η σχέση ανάγκης - οργής Σαμαρά - Ντόρας
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια μέχρι να πείσει τη Ντόρα να άρει το «casus belli» του πατέρα της για να μπει στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ ο Σαμαράς και από εκεί να ξαναγίνει βουλευτής Μεσσηνίας και υπουργός Πολιτισμού.
Οι Μητσοτάκηδες δείχνουν μεγαλοψυχία για τον «προδότη Σαμαρά» που έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ χάριν των «διαπλεκομένων συμφερόντων» επειδή θεωρούν ότι είναι κραταιοί πλέον και η πορεία της Ντόρας ως διαδόχου του Καραμανλή αδιατάρακτη.
Έτσι θα ήταν θα πράγματα αν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν πρότεινε μετά την ήττα του 2009 να εκλέγεται ο πρόεδρος της ΝΔ από τη βάση, όπως στο ΠΑΣΟΚ.
Η Μπακογιάννη που ήλεγχε απολύτως το σώμα του συνεδρίου που επρόκειτο να συγκληθεί και θα την αναδείκνυε πανηγυρικά επικεφαλής του κόμματος παγιδεύτηκε και για να μην θεωρηθεί ηττοπαθής, δέχθηκε την πρόσκληση.
Από την επομένη άρχισαν να λειτουργούν στην ΝΔ τα αντιμητσοτακικά αντανακλαστικά της κομματικής βάσης και ανάδειξαν στην ηγεσία τον αντίπαλο της.
Το σοκ ήταν βαρύ, καθώς ο Σαμαράς αντιμετωπίζει σαρδόνεια τη νίκη του.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, η Ντόρα ψήφισε υπέρ του Μνημονίου, ενώ ο Σαμαράς στο Ζάππειο το κατήγγειλε.
Ήταν η αφορμή που έψαχναν και οι δυο για να χωρίσουν τους δρόμους τους.
Αργότερα η Ντόρα δικαιώθηκε καθώς ο Σαμαράς προσχώρησε στο Μνημόνιο, αλλά δεν την έβαλε ποτέ στην κυβέρνηση...
Όταν η Ντόρα διεγράφη ίδρυσε τη Δημοκρατική Ένωση, αλλά στις εκλογές του Μαΐου το 2012 δεν μπήκε στη Βουλή. Αλλά και ο Σαμαράς δεν πήγε καλυτέρα, αφού καταποντίσθηκε στο 18 %.
Τις μέρες που ακολούθησαν με τη μεσολάβηση συγκεκριμένων παραγόντων η Ντόρα επέστρεψε στη ΝΔ ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας στις εκλογές του Ιουνίου και την -μέσω τρίτων -υπόσχεση ότι θα είναι η επομένη επίτροπος, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει το περιβάλλον της ίδιας. Αντιθέτως, ο ίδιος ο Σαμαράς αρνείται πως είχε δώσει τέτοια υπόσχεση.
Η ίδια η Ντόρα Μπακογιάννη, πάντως, δεν είχε τότε λόγο να μη το δεχθεί αφού και με τον Καραμανλή μια ανάλογη συμφωνία είχε κάνει και τη τήρησε: υποψήφια δήμαρχος Αθηνών και εν συνεχεία υπουργός Εξωτερικών.
Αλλά ο Σαμαράς είχε άλλα σχέδια. Επί δυο χρόνια αρνήθηκε κάθε επαφή μαζί της και η μόνη παραχώρηση που έκανε στην οικογένεια ήταν η υπουργοποίηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δεν είχε ακολουθήσει την αδελφή του στο κόμμα της.
Ότι αντάλλαξε και μερικές χειραψίες με τον ίδιο τον Κ. Μητσοτάκη ήταν προπέτασμα καπνού.
«Δεν τους πάω» έλεγε πάντα
Καθώς πλησίασε η ώρα για τον ορισμό επίτροπου η Ντόρα προσπάθησε να ανακινήσει την υπόσχεση που οι συνεργάτες της λένε ότι είχε λάβει, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Και όταν μετά από πίεση κατάφερε να τον συναντήσει στο σπίτι του – καθόλου τυχαία επιλογή- την άφησε μετέωρη ρίχνοντας το μπαλάκι στον Βενιζέλο, τον οποίο η Ντόρα επισκέφτηκε χωρίς αποτέλεσμα.
Υπήρχε πάντως η εντύπωση ότι «θα τη στείλει στις Βρυξέλλες, αλλά θα την τηγανίσει πρώτα.»
Την άφησε να εκτεθεί και στο εσωτερικό και διεθνώς - όπου διαθέτει επαφές - και τελικά της έδειξε ο ίδιος την πόρτα.
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι το φθινόπωρο που έρχεται θα θυμίζει σε πολλά το φθινόπωρο του 1993.
Η οικογένεια Μητσοτάκη με δυο μέλη στη Βουλή, έναν περιφερειάρχη και αρκετούς φίλους, δεν πρόκειται να αφήσει σε χλωρό κλαρί το σύστημα Σαμαρά.
Η ρεβάνς θα είναι η εμφανής πολιτική επιδίωξη.
Αλλά η εκδίκηση θα είναι εκείνη που θα κινεί τα πράγματα στο νέο γύρο αναμέτρησης των δύο πλευρών...
Η αφετηρία της σχέσης Σαμαρά - Μητσοτάκηδων
Ο Αντώνης Σαμαράς - νεώτερος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου το 1977 που εξελέγη πρώτη φορά σε ηλικία μόλις 26 ετών - ήταν επίλεκτο μέλος της τότε ΟΝΝΕΔ με τους «Κενταύρους» και τους «Ρέηντζερς» και προστατευόμενος του Ευάγγελου Αβέρωφ, από τον οποίο τον... κληρονόμησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Θα διέγραφε την πορεία που έχει ένας βουλευτής Μεσσηνίας, με προοπτική να πάρει ένα υφυπουργείο κάποια στιγμή,αν το 1989 ο Κ. Μητσοτάκης δεν έκανε την έκπληξη: τον επέβαλε ως υπουργό Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη.
Και όταν έγινε ο ίδιος Πρωθυπουργός το 1990 τον έχρισε υπουργό Εξωτερικών- χωρίς να διαθέτει πείρα.
Οι λόγοι ήταν φανεροί: ήθελε κάποιον να λειτουργήσει ως αντίπαλο δέος στον καλπάζοντα τότε Μιλτιάδη Έβερτ, καθώς η Ντόρα Μπακογιάννη δεν είχε ανοίξει ακόμη περπατησιά.
Και ίσως να μην άνοιγε ποτέ, αν δεν την χτυπούσε εν τω μεταξύ η μοίρα με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη και την απόφαση να διεκδικήσει την έδρα του στη Ευρυτανία.
Πότε ράγισε το γυαλί
Οι σχέσεις Μητσοτάκη - Σαμαρά ήταν αγαστές μέχρι τα τέλη του 1992, όταν ο τότε Πρωθυπουργός άφησε στη μέση τη Σύνοδο Κορυφής στο Μάαστριχτ για να προλάβει ένα ραντεβού με τον πρεσβύτερο Μπους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ο νεαρός υπουργός Εξωτερικών εκπροσώπησε την κυβέρνηση στη σύνταξη του ανακοινωθέντος για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας .
Αλλά του ξέφυγαν οι λεπτές αποχρώσεις των διατυπώσεων. Και ενώ μετέφερε –ακόμη και στον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή- ότι το «μακεδονικό πρόβλημα» λύθηκε, η συνεχεία αποδείχτηκε διαφορετική.
Ο ίδιος τότε βγαίνει «στα κάγκελα», δεν δέχεται καμία από τις συμβιβαστικές λύσεις, συγκρούεται ευθέως με τον Μητσοτάκη και παραιτείται.Στο «όνομα της Μακεδονίας» που είναι αδιαπραγμάτευτο, προστίθεται και η διαφορά τους για τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ.
Το ροκάνισμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη και αρχίζει μέσω των φίλων του βουλευτών να ροκανίζει την πλειοψηφία της κυβέρνησης, μέχρι που ο Γιώργος Συμπιλίδης, απέσυρε την ψήφο του και η δεδηλωμένη μαζί με την κυβέρνηση κατέρρευσε, για να επιστρέψει θριαμβευτικά ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ο Αντώνης Σαμαράς - παρ' ότι το κόμμα του μόλις είχε καταφέρει να μπει στη Βουλή το 1993 – συνεργάστηκε το 1995 για την αποτροπή εκλογών, αναδεικνύοντας τον Κωστή Στεφανόπουλο στην προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά η συνέχεια του Σαμαρά και του κόμματός του δεν ήταν ανάλογη των φιλοδοξιών του.
Δεν ξαναμπήκε στη Βουλή και όταν και ο Έβερτ απέτυχε και το κόμμα πέρασε στα χέρια του Κώστα Καραμανλή, ο ίδιος ήταν απαξιωμένος και χωρίς μέλλον.
Παρά την ισχύ του ο Κώστας Καραμανλής δεν θα διακινδυνεύσει μια σύγκρουση με τον Μητσοτάκη για να δώσει ρόλο στον παλιό φίλο του.
Η σχέση ανάγκης - οργής Σαμαρά - Ντόρας
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια μέχρι να πείσει τη Ντόρα να άρει το «casus belli» του πατέρα της για να μπει στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ ο Σαμαράς και από εκεί να ξαναγίνει βουλευτής Μεσσηνίας και υπουργός Πολιτισμού.
Οι Μητσοτάκηδες δείχνουν μεγαλοψυχία για τον «προδότη Σαμαρά» που έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ χάριν των «διαπλεκομένων συμφερόντων» επειδή θεωρούν ότι είναι κραταιοί πλέον και η πορεία της Ντόρας ως διαδόχου του Καραμανλή αδιατάρακτη.
Έτσι θα ήταν θα πράγματα αν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν πρότεινε μετά την ήττα του 2009 να εκλέγεται ο πρόεδρος της ΝΔ από τη βάση, όπως στο ΠΑΣΟΚ.
Η Μπακογιάννη που ήλεγχε απολύτως το σώμα του συνεδρίου που επρόκειτο να συγκληθεί και θα την αναδείκνυε πανηγυρικά επικεφαλής του κόμματος παγιδεύτηκε και για να μην θεωρηθεί ηττοπαθής, δέχθηκε την πρόσκληση.
Από την επομένη άρχισαν να λειτουργούν στην ΝΔ τα αντιμητσοτακικά αντανακλαστικά της κομματικής βάσης και ανάδειξαν στην ηγεσία τον αντίπαλο της.
Το σοκ ήταν βαρύ, καθώς ο Σαμαράς αντιμετωπίζει σαρδόνεια τη νίκη του.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, η Ντόρα ψήφισε υπέρ του Μνημονίου, ενώ ο Σαμαράς στο Ζάππειο το κατήγγειλε.
Ήταν η αφορμή που έψαχναν και οι δυο για να χωρίσουν τους δρόμους τους.
Αργότερα η Ντόρα δικαιώθηκε καθώς ο Σαμαράς προσχώρησε στο Μνημόνιο, αλλά δεν την έβαλε ποτέ στην κυβέρνηση...
Όταν η Ντόρα διεγράφη ίδρυσε τη Δημοκρατική Ένωση, αλλά στις εκλογές του Μαΐου το 2012 δεν μπήκε στη Βουλή. Αλλά και ο Σαμαράς δεν πήγε καλυτέρα, αφού καταποντίσθηκε στο 18 %.
Τις μέρες που ακολούθησαν με τη μεσολάβηση συγκεκριμένων παραγόντων η Ντόρα επέστρεψε στη ΝΔ ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας στις εκλογές του Ιουνίου και την -μέσω τρίτων -υπόσχεση ότι θα είναι η επομένη επίτροπος, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει το περιβάλλον της ίδιας. Αντιθέτως, ο ίδιος ο Σαμαράς αρνείται πως είχε δώσει τέτοια υπόσχεση.
Η ίδια η Ντόρα Μπακογιάννη, πάντως, δεν είχε τότε λόγο να μη το δεχθεί αφού και με τον Καραμανλή μια ανάλογη συμφωνία είχε κάνει και τη τήρησε: υποψήφια δήμαρχος Αθηνών και εν συνεχεία υπουργός Εξωτερικών.
Αλλά ο Σαμαράς είχε άλλα σχέδια. Επί δυο χρόνια αρνήθηκε κάθε επαφή μαζί της και η μόνη παραχώρηση που έκανε στην οικογένεια ήταν η υπουργοποίηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δεν είχε ακολουθήσει την αδελφή του στο κόμμα της.
Ότι αντάλλαξε και μερικές χειραψίες με τον ίδιο τον Κ. Μητσοτάκη ήταν προπέτασμα καπνού.
«Δεν τους πάω» έλεγε πάντα
Καθώς πλησίασε η ώρα για τον ορισμό επίτροπου η Ντόρα προσπάθησε να ανακινήσει την υπόσχεση που οι συνεργάτες της λένε ότι είχε λάβει, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Και όταν μετά από πίεση κατάφερε να τον συναντήσει στο σπίτι του – καθόλου τυχαία επιλογή- την άφησε μετέωρη ρίχνοντας το μπαλάκι στον Βενιζέλο, τον οποίο η Ντόρα επισκέφτηκε χωρίς αποτέλεσμα.
Υπήρχε πάντως η εντύπωση ότι «θα τη στείλει στις Βρυξέλλες, αλλά θα την τηγανίσει πρώτα.»
Την άφησε να εκτεθεί και στο εσωτερικό και διεθνώς - όπου διαθέτει επαφές - και τελικά της έδειξε ο ίδιος την πόρτα.
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι το φθινόπωρο που έρχεται θα θυμίζει σε πολλά το φθινόπωρο του 1993.
Η οικογένεια Μητσοτάκη με δυο μέλη στη Βουλή, έναν περιφερειάρχη και αρκετούς φίλους, δεν πρόκειται να αφήσει σε χλωρό κλαρί το σύστημα Σαμαρά.
Η ρεβάνς θα είναι η εμφανής πολιτική επιδίωξη.
Αλλά η εκδίκηση θα είναι εκείνη που θα κινεί τα πράγματα στο νέο γύρο αναμέτρησης των δύο πλευρών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου