 |
Γράφει ο Σαράντος Ι. Καργάκος
Οπως εγραψα στὸ προηγούμενο ἄρθρο, ἡ ἀπόφασή μου νὰ ἀφοσιωθῶ ἀποκλειστικὰ στὰ διδακτικὰ μου καθήκοντα (γιὰ μένα ἡ διδασκαλία εἶναι ἡ ὑπέρτατη πολιτικὴ) καὶ στὴ συγγραφὴ τότε διδακτικῶν βιβλίων, δὲν ἦταν καρπὸς ἀπογοητεύσεως. Οὕτε τὸ ἔκανα γιὰ νὰ διεκδικήσω κάποιο καθηγητικὸ «ὀφίτσιο». Τὰ πανεπιστήμια καὶ ἡ Ἀκαδημία μὲ τὴ στάση ποὺ τήρησαν –μὲ πολὺ λίγες ἐξαιρέσεις– κατὰ τὴ δικτατορία, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν κομματισμὸ ποὺ εἰσέδυσε ἀκολούθως σὲ ὅλες τίς σχολὲς καὶ ἔγινε ἕνα ἄλλου εἴδους δικτατορικὸ καθεστὼς, μοῦ προκαλοῦσαν ἀποτροπιασμό. Μὲ ἐνδιέφερε περισσότερο νὰ κερδίσω τὸ χρόνο ποὺ εἶχα χάσει σὲ δύσκολους καιροὺς καὶ νὰ καλύψω κάποια μορφωτικὰ κενά. Δυστυχῶς, οὔτε τὸ πρὸ τῆς Δικτατορίας καθεστὼς, οὔτε ἡ Δικτατορία μοῦ χορηγοῦσαν διαβατήριο γιὰ νὰ μεταβῶ στὴ Γαλλία, ὅπου εἶχα πρόσκληση σπουδαίου καθηγητῆ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσω κοντὰ του μιὰ ἐπιστημονικὴ διατριβὴ. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ποὺ μοῦ χορηγήθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ ἦταν ἐπὶ μία δεκαετία «σημαδεμένο» καὶ μὲ καθιστοῦσε ὕποπτο στοὺς τελωνειακοὺς ἐλέγχους.
Δὲν τὸ κρύβω ὅτι στήριξα οἰκονομικὰ, θεωρητικὰ καὶ ἠθικὰ τὸ λεγόμενο «ΚΚΕ Ἐσωτερικοῦ», παρότι διαφωνοῦσα μὲ τὸν τίτλο του. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκανα διότι λόγω τῆς πρώιμης γκραμσιανῆς πολιτικῆς παιδείας μου, εἶχα μιὰ σπίθα ἐλπίδας ὅτι ὁ διακηρυσσόμενος τότε «Εὐρωκομμουνισμός», μεταφερόμενος στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸ κόμμα αὐτὸ (στὸν τίτλο τῆς «Αὐγῆς» ὑπῆρχε ἀρχικὰ καὶ ἡ κυανόλευκη), θὰ ἀνανέωνε ριζικὰ τὴν ἀριστερὴ σκέψη σὰν πολιτικὴ θεωρία καὶ πρακτική. Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ μὲ ἔκανε νὰ ἐπανέλθω δριμύτερος στὴν πολιτικὴ ἀρθρογραφία δὲν ἦταν ἡ συμπάθειὰ μου πρὸς τὴ λεγόμενη «ἀνανεωτικὴ Ἀριστερά» ποὺ δὲν ἔβλεπα νὰ ἀνανεώνεται πουθενά, παρὰ τὶς ἠχηρὲς διακηρύξεις τοῦ Λεωνίδα Κύρκου. ἦταν ἡ δημιουργία τοῦ ΠΑΣΟΚ, στὸ ὁποῖο ἐντάχθηκαν οἱ περισσότεροι συνεργάτες, φίλοι καὶ συγγενεῖς μου.
Οπως εγραψα στὸ προηγούμενο ἄρθρο, ἡ ἀπόφασή μου νὰ ἀφοσιωθῶ ἀποκλειστικὰ στὰ διδακτικὰ μου καθήκοντα (γιὰ μένα ἡ διδασκαλία εἶναι ἡ ὑπέρτατη πολιτικὴ) καὶ στὴ συγγραφὴ τότε διδακτικῶν βιβλίων, δὲν ἦταν καρπὸς ἀπογοητεύσεως. Οὕτε τὸ ἔκανα γιὰ νὰ διεκδικήσω κάποιο καθηγητικὸ «ὀφίτσιο». Τὰ πανεπιστήμια καὶ ἡ Ἀκαδημία μὲ τὴ στάση ποὺ τήρησαν –μὲ πολὺ λίγες ἐξαιρέσεις– κατὰ τὴ δικτατορία, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν κομματισμὸ ποὺ εἰσέδυσε ἀκολούθως σὲ ὅλες τίς σχολὲς καὶ ἔγινε ἕνα ἄλλου εἴδους δικτατορικὸ καθεστὼς, μοῦ προκαλοῦσαν ἀποτροπιασμό. Μὲ ἐνδιέφερε περισσότερο νὰ κερδίσω τὸ χρόνο ποὺ εἶχα χάσει σὲ δύσκολους καιροὺς καὶ νὰ καλύψω κάποια μορφωτικὰ κενά. Δυστυχῶς, οὔτε τὸ πρὸ τῆς Δικτατορίας καθεστὼς, οὔτε ἡ Δικτατορία μοῦ χορηγοῦσαν διαβατήριο γιὰ νὰ μεταβῶ στὴ Γαλλία, ὅπου εἶχα πρόσκληση σπουδαίου καθηγητῆ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσω κοντὰ του μιὰ ἐπιστημονικὴ διατριβὴ. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ποὺ μοῦ χορηγήθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ ἦταν ἐπὶ μία δεκαετία «σημαδεμένο» καὶ μὲ καθιστοῦσε ὕποπτο στοὺς τελωνειακοὺς ἐλέγχους.
Δὲν τὸ κρύβω ὅτι στήριξα οἰκονομικὰ, θεωρητικὰ καὶ ἠθικὰ τὸ λεγόμενο «ΚΚΕ Ἐσωτερικοῦ», παρότι διαφωνοῦσα μὲ τὸν τίτλο του. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκανα διότι λόγω τῆς πρώιμης γκραμσιανῆς πολιτικῆς παιδείας μου, εἶχα μιὰ σπίθα ἐλπίδας ὅτι ὁ διακηρυσσόμενος τότε «Εὐρωκομμουνισμός», μεταφερόμενος στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸ κόμμα αὐτὸ (στὸν τίτλο τῆς «Αὐγῆς» ὑπῆρχε ἀρχικὰ καὶ ἡ κυανόλευκη), θὰ ἀνανέωνε ριζικὰ τὴν ἀριστερὴ σκέψη σὰν πολιτικὴ θεωρία καὶ πρακτική. Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ μὲ ἔκανε νὰ ἐπανέλθω δριμύτερος στὴν πολιτικὴ ἀρθρογραφία δὲν ἦταν ἡ συμπάθειὰ μου πρὸς τὴ λεγόμενη «ἀνανεωτικὴ Ἀριστερά» ποὺ δὲν ἔβλεπα νὰ ἀνανεώνεται πουθενά, παρὰ τὶς ἠχηρὲς διακηρύξεις τοῦ Λεωνίδα Κύρκου. ἦταν ἡ δημιουργία τοῦ ΠΑΣΟΚ, στὸ ὁποῖο ἐντάχθηκαν οἱ περισσότεροι συνεργάτες, φίλοι καὶ συγγενεῖς μου.
Παρότι ἤμουν ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ κλήθηκα ἀπὸ τὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1962 ἤ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1963 νὰ ἐνταχθῶ στὴν πολιτικὴ ὁμάδα του, ἀπέρριψα εὐγενικὰ τὴν πρότασή του.
Εἶχα πολλοὺς λόγους νὰ μὴν τοῦ ἔχω ἐμπιστοσύνη.
Μετὰ τὴ μεταπολίτευση οἱ λόγοι αὐτοὶ αὐξήθηκαν. Τὸ κόμμα ποὺ δημιούργησε ἦταν –μὲ κάποιες τιμητικὲς ἐξαιρέσεις– κόμμα καριεριστῶν, χωρὶς οὐσιαστικὸ ἰδεολογικὸ ἕρμα.
Ὡστόσο αὐτὸ ποὺ μὲ στενοχώρησε τότε πιὸ πολὺ εἶναι κάτι ἄλλο πιὸ σοβαρό. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, γιὰ νὰ ἐκμηδενίσει τὴ δύναμη τῆς παραδοσιακῆς Ἀριστερᾶς, δὲν εἶναι ὅτι πῆρε ὅλα τὰ συνθήματά της καὶ τὰ διωγμένα ἤ ἀπογοητευμένα ἤ ἀποτυχημένα στελέχη της. Εἶναι ὅτι τίναξε στὸν ἀέρα τὴν πολιτικὴ τῆς λήθης («Λήθη στὸ παρελθὸν») ποὺ προωθοῦσε συστηματικὰ ἡ ΕΔΑ ὑπὸ τὴν ἐμπνευσμένη ἡγεσία τοῦ ξεχασμένου πιὰ Γιάννη Πασαλίδη.
Ὡστόσο αὐτὸ ποὺ μὲ στενοχώρησε τότε πιὸ πολὺ εἶναι κάτι ἄλλο πιὸ σοβαρό. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, γιὰ νὰ ἐκμηδενίσει τὴ δύναμη τῆς παραδοσιακῆς Ἀριστερᾶς, δὲν εἶναι ὅτι πῆρε ὅλα τὰ συνθήματά της καὶ τὰ διωγμένα ἤ ἀπογοητευμένα ἤ ἀποτυχημένα στελέχη της. Εἶναι ὅτι τίναξε στὸν ἀέρα τὴν πολιτικὴ τῆς λήθης («Λήθη στὸ παρελθὸν») ποὺ προωθοῦσε συστηματικὰ ἡ ΕΔΑ ὑπὸ τὴν ἐμπνευσμένη ἡγεσία τοῦ ξεχασμένου πιὰ Γιάννη Πασαλίδη.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἐννέα χρόνια μετὰ τὴ λήξη τοῦ Ἐμφυλίου ἡ ΕΔΑ εἶχε κατακτήσει τὸ 1958 τὸ τεράστιο ποσοστὸ τοῦ 25% παρὰ κάτι. Καὶ ἔγινε ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση. Τὴν πολιτικὴ τῆς λήθης εἶχε ἀγκαλιάσει ἕνα ἐκλεκτὸ τμῆμα τῆς δικῆς μου γενιᾶς, ποὺ γι’ αὐτὸ δέχτηκε κτυπήματα ἀπανωτὰ ἀπὸ τὶς δυνάμεις οἱ ὁποῖες καρπώνονταν ὀφέλη ἀπὸ τὸ διχασμὸ.
Ἡ πολιτικὴ τῆς λήθης κτυπήθηκε καὶ ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν.
Ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ συνθήματος «Ὁ λαὸς δὲν ξεχνᾶ τὶ σημαίνει Δεξιὰ» ἦταν –κατ’ ἐμὲ– οἰωνὸς νέων μελλοντικῶν δεινῶν.
Τὸ βλέπουμε καὶ στὸ παρόν.
www.sarantoskargakos.gr , 13/02/2016
www.sarantoskargakos.gr , 13/02/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου