Τραγούδια και Θρήνοι για την Άλωση της ΠΟΛΗΣ

Πεντακόσια πενήντα εφτά χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαϊου 1453. Τότε που ακούστηκε η κραυγή "Εάλω η Πόλις" και η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε υπό την κατοχή του Οθωμανού δυνάστη.

Ετσι άρχισε η Τουρκοκρατία.

. Σήμερα, τιμώντας τους ηρωικώς πεσόντες κατά την πολιορκία και κατά την Άλωση, παραθέτουμε ορισμένα από τα εκατοντάδες τραγούδια - θρήνους. Οι θρήνοι για την άλωση, γνήσια δημιουργήματα της λαϊκής έμπνευσης, εκφράζουν τη θλίψη των «Ρωμιών» για το «πάρσιμο της Πόλης απ’ την Τουρκιά», αλλά και την ελπίδα της επανάκτησης των «αλησμόνητων πατρίδων».

1.«Πήραν την Πόλη μωρέ πήραν την, πήραν τη Σαλλονίκη

Πήραν και την Αγιό Σοφιά το μέγα μαναστήρι

Πώ ΄χει σαρανταδυό ΄κλησιές κι εξήντα δυο καμπάνες

Κάθε καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και ψάλτης» (Ηπείρου)

2.«Ν’ ανέβαινα πολύ ψηλά, ψηλά παν’ τα ουράνια

Να διω την Πόλ’ πως καιητι, τα κάστρα πως ρημάζουν

΄Πο μια μερια ν ‘ ιδείν φωτιά, ‘πο την αλλ’ χάρος την δέρνει

Τα μοναστήρια καίγουντι κι οι εκκλησιές χαλιούντι

Πήραν μανάδες με παιδιά και πεθερές με τσ’ νύφες

Πήραν μια χήρα παπαδιά με δυο με τρεις νιφάδες» (Μάλγαρα Ανατ.Θράκης)

3.«Να ΄μαν δεντρί στη Βενετιά, χρυσή μηλιά στην Πόλη

και κόκκινη τριανταφυλλιά, μεσ’ τους επτά ουράνους

Ν’ ανέβαινα να βίγλιζα την Πόλη πως τουρκεύει

Πόλη μου για δεν χαίρεσαι, για δε βαρείς παιγνίδια

Το πώς μπορώ να χαίρομαι και να βαρώ παιχνίδια

Μέσα με δέρνει ο θάνατος, ν’ όξω με δέρνει ο Τούρκος

Κι απ’ τη δεξιά μου τη μεριά, Φράγκος με πολεμάει…» (Καππά Καρδίτσας)

 

ΤΟ ΜΑΝΤΑΤΟ

4.«Ένα πουλάκι ξέβγαινε πω μέσα από την Πόλη,

Χρυσά ήταν τα φτερούδια του, χρυσά και κεντημένα

Κι ήταν καημένα από φωτιά και μαυροκαπνισμένα

πες μας πες μας πουλάκι μου, κανα καλό χαμπάρι

Τι να σας πω μαύρα παιδιά, τι να σας μολογήσω

Πήραν την Πόλιν η Τουρκιά, πήραν και το Φανάρι

Πήραν και την Αγια Σοφιά.»(Ελασσόνας)

5.«Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλιν

ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,

επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον.

Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,

εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,

Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης°

έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.

Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.

"Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!"

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια

κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,

-Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι

-Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν.

-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.» (Πόντου)

6.«Που πας μωρέ που πάς χελιδονάκι μου

Που πας χελιδονάκι μου, που πας με τον αγέρα

Πάνω μωρέ πάνω μαντάτα στη Φραγκιά

Πάνω μαντάτα στη Φραγκιά, μαντάτα για την Πόλη

Πήραν μωρέ πήραν, την Πόλη πήρανε

Πήραν την Πόλη πήρανε, πήραν τη Σαλλονίκη

Πήραν μωρέ πήραν και την Αγια Σοφιά

Πήραν και την Αγια Σοφιά, το Μέγα Μαναστήρι

Βγάλτε μωρέ βγάλτε παπάδες τα ιερά

Βγάλτε παπάδες τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε

Γιατί μωρέ γιατ’ είναι θέλημα Θεού

Γιατ’ είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει» (Ηπείρου)

7. «Γιατί πουλί μ΄ δεν κελαηδείς πως κελαηδούσες πρώτα

Για πως μπορώ να κελαηδώ ;

Με κόψαν τα φτερούδια μου, με πήραν τη λαλιά μου

Μας πήρανε μπρ’ αμάν την Πόλη μας και την Αγια Σοφιά μας

Κλαίγει πικράν η Παναγιά» (θρήνος Θράκης)

8.«Εσείς πουλιά πετούμενα, πετάτε στον αέρα

Στείλτε χαμπέρια στη Φραγκιά στη Μοσχοβιά μαντάτα

Πήραν την πόλη πήρανε, πήραν τη Σαλλονίκη

Πήραν και την Αγια Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι

Και η κυράτσα Παναγιά στην πόρτα ακουμπισμένη

Χρυσό μαντήλιν εκρατεί, τα δάκρυα της σφουγγούσε

Και τους μαστόρους έλεγε και τους μαστόρους λέγει

Πάψτε μαστόροι τη δουλειά, μη χάνετε καιρό σας

Εδώ τζαμί δε γίνεται, για να λαλούν χοτζάδες,

εδώ θα μένει η Αγια Σοφιά…» (Δυτ. Μακεδονίας)

9.«Ισείς πουλιά μ’ πιτούμενα, πιτάτι στουν αέρα

Χαμπέρ να πάτι στο Μοριά, χαμπέρι στην Ελλάδα:

«Τούρκοι την Πόλη πήρανε» , πήραν τη Σαλλονίκη

Πήραν και την’ Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι

Πώ χει τριακόσια σήμαντρα κι αξήντα δυο καμπάνες

Κάθε καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και διάκος

Τούρκοι την Πόλη πήρανε..» (Νιγρίτα Σερρών)

10.«Από την Πόλη ως τη Σαλλονίκη, Χρυσός αητός βγήκε να γκιζιρήσει

Χρυσός αητός βγήκε να γκιζιρήσει, νούδι γκιζιρούσι, νούδι κι πετούσι

Μον΄ περπατούσι κι ηλεγεν Ελένη μ’ πήραν την πόλ’ πήραν τη Σαλλονίκη

Πήραν την Πολ’ πήραν την Σαλλονίκη, πήραν το Μέγα Μοναστήρι

Πω χει τριακόσια σήμαντρα Ελένη μ’ κι ηξήντα δυο καμπάνες

Κι ηξήντα δυο καμπάνες και χίλιους καλογέρους» (Καρδίτσας)

11.«Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,

σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,

με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,

κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.

Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,

κι απ΄ την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.

Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγει ο βασιλέας,

φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα:

"Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ' άγια,

παπάδες πάρτε τα ιερά και σεις κεριά σβηστείτε,

γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.

Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρτουνε τρία καράβια°

το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο,

το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας,

μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν".

Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.

"Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις,

πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι». (Θράκης)

12.«Τρεις καλογέροι κρητικοί και τρεις απ’ τ’ Aγον Όρος

Καράβιν αρματώνουνε και καλοσυγυρίζουν

Στην πρύμνη βάζουν το σταυρό, στη μεσ’ τον Πατριάρχη

Και ψάλλαν το χερουβικό και τ’ άξιον εστίν ως

Φωνή ηκούσθη εξ ουρανού, εκ στόματος αγγέλου

Ας πάψει το χερουβικό και τ’ άξιον εστίν ως

Πήραν οι Τούρκοι τη Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι

Πώ ΄χει τριακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες» (Μακεδονίας)

13.«Τρεις καλογέροι κρητικοί, ωρέ και τρεις Αγιονορείτες

καράβι ν’ α – κι αμάν αμάν, καράβι ν’ αρματώνανε

Καράβι αναματώσανε σ’ ένα βαθύ λιμάνι

Φωνή ακόυστη εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:

«Πήραν την Πόλη, πήραν την , πήραν τη Σαλλονίκη

πήραν και την Αγια Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι…»(Πελοποννήσου)

14.«Σήμερα ψέλνουν εκκλησιές κι όλα τα μοναστήρια

Ψέλνει και η Αγια Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι,

Με τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες

Κάθε καμπάνα και παπάς

Ψιλή φωνή εξέβγηκε μέσα απού τα ουράνια:

«Αγία Σοφία πάρθηκε σ’ Αγαρηνών τα χέρια

να κόψουνε οι ψαλμωδιές» (Μ. Ασίας, Βιθυνίας)

15.«Τρία καράβια – βόηθα Παναγιά – τρία καράβια φεύγουνε

που μέσα που την Πόλη, κλαίει καρδιά μ’ κλαίει

καρδιά μ’ κι αναστενάζει

Το ΄να φουρτώ – βόηθα Παναγιά – το ’να φουρτώνει το σταυρό

Κι τα’ άλλου του Βαγγέλιου κλαίει καρδιά μου κλαίει

καρδιά μ’ κι αναστενάζει

Το τρίτο το – βοήθα Παναγιά – το τρίτο το καλύτερο

Την Aγια Τράπεζά μας, κλαίει καρδιά μου κλαίει

καρδιά μ’ κι αναστενάζει

Μη μας τα πά – βόηθα Παναγιά – μη μας τα πάρουν οι άπιστοι

Και μας τα μαγαρίσουν, κλαίει καρδιά μου κλαίει

καρδιά μ’ κι αναστενάζει

Η Παναγιά αναστέναξι κι δάκρυσαν οι κόνις….» (Ανατ. Θράκης)

16.«Μον’ δώστε λόγο στη Φραγκιά, να’ ρθουν τρία καράβια

Το ΄να να πάρει το σταυρό και τ’ άλλο το ευαγγέλιο

Το τρίτο το τρανίτερο την άγια τράπεζά μας

Μη μας τα πάρουν οι άπιστοι και μας τα μαγαρίσουν

Κι η Δέσποινα ως τα’ άκουσε, τα μάθια τσε δακρύσαν

Κι ο Μιχαήλ κι ο Γαβριήλ την επαρηγορούσαν

Σώπασ’ αφέντρα μ’ και κυρά και μην πολύ δακρύζεις

Πάλαι με χρόνια με καιρούς, πάλαι δικά μας θα ’ναι» (Βορείου Αιγαίου)